นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 615

เรื่องเร่งด่วน?

ประชาชนในราชวงศ์ตงหลิงใช้ชีวิตอย่างสงบสุข นอกเสียจากสงครามเล็กน้อยที่เขตชายแดนแล้วไม่มีเหตุการณ์ทางทหารใดฉุกเฉิน ไม่จำเป็นต้องมีรายงานเร่งด่วนเช่นนี้เกิดขึ้น

จู่ๆ ในเวลานี้ก็มีรายงานเร่งด่วนเข้ามา คาดว่าคงจะเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน ขันทีใหญ่ไม่กล้าละเลยและไม่สนใจกับการจัดการผู้ที่อยู่ในตำหนักนั้น เขารีบวิ่งเข้าไปแล้วรับรายงานด่วนจากมือของขันทีผู้น้อย เมื่อเปิดอ่านดูสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เขารีบหันหลังกลับไปทางองค์จักรพรรดิโดยไม่กล่าวสิ่งใดออกมา

ไม่ต้องกล่าวถึงว่าเรื่องนี้ทำให้สาธารณชนแตกตื่นและโมโหเพียงใด แต่เรื่องนี้ในฐานะคนสนิทขององค์จักรพรรดิเขารู้ดีว่าสถานการณ์เหล่านี้หมายถึงองค์จักรพรรดิกำลังพบกับสิ่งใด

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ มีรายงานด่วน!” ขันทีดูรีบเร่งดุจดั่งบิดาของเขาเสียชีวิตอย่างไร มือทั้งสองข้างถือรายงานแล้วล้มลุกคลุกคลานมาอยู่ตรงหน้าขององค์จักรพรรดิ

“เหตุใดจึงรีบร้อนตื่นตระหนกเช่นนั้น นำมันมาให้ข้าอ่าน” องค์จักรพรรดิตำหนิออกมา แม้ว่าใบหน้าของเขาจะไม่เกิดความเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด ทว่าหูของเขาขยับเขยื้อนเล็กน้อย

ในเวลานี้ มีรายงานด่วนแปดร้อยลี้จะเป็นเรื่องใด? หรือที่หนานหลิงจะเกิดการต่อสู้ขึ้นอีกแล้ว ก็ไม่น่าใช่ เนื่องจากที่หนานหลิงไม่มีหนานหลิงจิ่นฝานผู้ชื่นชอบการทำสงครามอยู่ที่นั่น ราชวงศ์หนานหลิงคงไม่กล้าพอที่จะส่งทหารมาต่อสู้

“เชิญฝ่าบาททรงอ่านดูพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีผู้นั้นรีบลุกขึ้นจากพื้นแล้วกางรายงานออก สีหน้าขององค์จักรพรรดิมืดมนลงทันใด สีหน้าของเขาดูโมโหยิ่งกว่าตอนที่รู้เรื่องเฟิ่งชิงเฉินสวมใส่ปิ่นเฟิ่งอันที่จักรพรรดิองค์ก่อนประทานให้เสียอีก

ให้ตายสิ!

เขาปานซาน หลีซาน เซียวน คุนซาน ซงซานระเบิดอะไรกัน? สวรรค์เบื้องบนไม่พึงพอใจงั้นหรือ ก็เพียงแค่เรื่องที่เสแสร้งแกล้งทำขึ้น มิน่าเล่า เช้าวันนี้ที่ข้าจับเจ้าเข้าคุก แต่เจ้ากลับไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย นั่นเป็นเพราะเจ้าได้วางแผนเอาไว้แล้วนี่เอง น้องเก้าของข้า วิธีจัดการของเจ้าดียิ่งนัก กลยุทธ์มากมายเหลือเกิน ข้าอยากรู้เสียจริงว่าเจ้าทำได้อย่างไร!”

“ตุ้บ!” องค์จักรพรรดิต่อยหมัดลงไปที่โต๊ะ ทำให้อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะสั่นคลอน เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากมือของเขาเป็นทาง ขันทีตกใจเสียจนไม่กล้าหายใจ เกรงว่าองค์จักรพรรดิจะโมโหและสั่งประหารชีวิตตน

“ตงหลิงจิ่ว เจ้าโหดเหี้ยมโหด เหี้ยมยิ่งนัก! ข้าไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน และจะไม่ยินยอมเพียงเท่านี้เราจะได้เห็นดีกัน”

“โครม......” รายงานด่วนที่ใช้แผ่นไม้เป็นปก ถูกองค์จักรพรรดิทุบจนแตกสลาย บัดนี้ขันทีใหญ่ดุจดังใบไม้ในสายลมที่แกว่งไปมา ในที่สุดเขาก็ไม่อาจทรงตัวได้ “ฝ่าบาท ใจเย็นๆ ทรงสงบลงก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“สงบงั้นหรือ? จะให้ข้าสงบลงได้อย่างไร รังแกกันเกินไปแล้ว ตงหลิงจิ่วและมารดาของเขารังแกข้าเกินไปแล้ว อย่าลืมไปว่าข้าจึงจะเป็นจักรพรรดิ ข้าเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!”

“เขากล้าได้อย่างไร กล้าได้อย่างไร......”

หลังจากที่องค์จักรพรรดิกล่าวจบก็เอนกายลงไปบนเก้าอี้มังกร ใบหน้าหมดเรี่ยวหมดแรง เขาดูชราลงไปนับสิบปี ไม่มีความเย่อหยิ่งและยิ่งใหญ่ดุจดาบอันแหลมคมอันกระตือรือร้นเหมือนเมื่อตอนกลางวัน

สิ่งที่เกิดขึ้นกับภูเขาเหล่านี้ไม่เพียงแต่ทำให้ผู้คนสั่นคลอนอีกทั้งยังทำลายสถานที่ซึ่งเขาจะใช้สอยในอีกร้อยปีข้างหน้าจนสิ้น จะให้องค์จักรพรรดิยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไร

หากว่าเป็นเพียงภูเขาลูกหนึ่งเขายังคงพอจะปลอบใจตนเองว่าเป็นเรื่องบังเอิญได้ แต่ภูเขาเหล่านี้ระเบิดขึ้นพร้อมกันในเวลาเดียว จะให้เขากล่าวว่าเป็นเรื่องบังเอิญได้อีกหรือ เห็นได้ชัดว่าเป็นการยั่วยุจากตงหลิงจิ่ว

ขันทีใหญ่ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกมา เขาคุกเข่าลงบนพื้นไม่กล้าขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย เขาใช้เวลาวิ่งไปมาอยู่ถึงสองชั่วโมง ขาของขันทีรู้สึกชาจนแทบไม่มีความรู้สึก เขาไม่อาจทรงตัวได้อีกต่อไป จึงทรุดตัวลงนั่งที่พื้นรอให้องค์จักรพรรดิระงับความโกรธลง

ภายในห้องโถงช่างมืดมิด หากไม่มีคำสั่งจากองค์จักรพรรดิ นางในทั้งหลายก็ไม่กล้าถือตะเกียงเดินตรงเข้ามาจุด ท่ามกลางความมืดนั้นไม่มีผู้ใดมองเห็นใบหน้าขององค์จักรพรรดิ แต่ลมหายใจอันเหนื่อยหอบของเขา เดาได้ว่าองค์จักรพรรดิกำลังโกรธยิ่งนัก

ในขณะที่ขันทีคิดว่าองค์จักรพรรดิจะนั่งอยู่เช่นนั้นตลอดไป เขาเองจึงตั้งใจว่าจะอยู่เป็นเพื่อนองค์จักรพรรดิที่นี่ ในที่สุดองค์จักรพรรดิก็ได้เอ่ยปากกล่าวว่า “จงส่งคนไปตรวจสอบดู เหตุใดภูเขาเหล่านี้จึงระเบิดในเวลาใกล้เคียงกันได้ และส่งคนไปจับตามองที่จวนเจิ้นกั๋วกง”

จากน้ำเสียงนั้นฟังไม่ออกถึงความแปลกผิดปกติไปแต่อย่างใด ดูเหมือนว่าผู้ที่เพิ่งเสียสติเมื่อครู่ไม่ใช่เขา ในที่สุดองค์จักรพรรดิก็ฟื้นคืนจิตวิญญาณของเขาขึ้น