นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 635

เมื่อสนทนาถึงรายละเอียดกับหวังจิ่นหลิงในเรือนกระจกเรียบร้อยแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกเกียจคร้าน ภาพวิวทิวทัศน์อันสวยงามจากเรือนกระจกก็ไม่อาจทำให้นางเกิดความสนใจได้

เมื่อเทียบกับเหล่าคุณชายตระกูลดังและองค์ชายต่างๆ แล้ว นางอ่อนโยนเกินไป ดังนั้นนางจึงมักจะปะทะจนเลือดตกยางออก

เสด็จอาเก้าบอกว่าเมื่อต้องเผชิญกับความแข็งแกร่งอย่างที่สุด พวกกลอุบายแผนร้ายล้วนเป็นเพียงความว่างเปล่า แต่เมื่อเทียบกับการสั่งสมทรัพยากรเป็นเวลากว่าร้อยปีของเชื้อพระวงศ์และตระกูลดังแล้ว สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินมีนั้นมีสิทธิ์อะไรที่จะพูดถึงความแข็งแกร่ง นางมีต้นทุนอะไรที่จะเมินเฉยต่อกลอุบายร้ายทั้งหมดนั้น

เฟิ่งชิงเฉินไม่มีตระกูลให้นางพึ่งพิง สิ่งที่นางพึ่งพาได้มีแต่ตนเองเท่านั้น สองมือของนาง กล่องเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะที่มาจากโลกอนาคตและความตั้งใจมุ่งมั่นแน่วแน่ยอมหักไม่ยอมงอ หากไม่ใช่เพราะโรคของชุยห้าวถิง นางไม่มีแม้แต่คุณสมบัติให้คนตระกูลชุยกล่าวถึงด้วยซ้ำ

เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอันขมุกขมัว ใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มอ้างว้าง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตนเองช่างโดดเดี่ยวเหลือเกิน นางปกป้องความลับที่ตนเองมาจากยุคปัจจุบันเพียงลำพัง ช่างเหนื่อยเหลือเกิน!

หวังจิ่นหลิงแม้จะเสียดายที่ต้องจากกับนางเร็วขนาดนี้ แต่เขาก็เห็นใจเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อเห็นร่างกายที่ซูบผอมและขอบตาดำคล้ำของนางแล้ว เขาจะเห็นแก่ตัวให้นางอยู่เป็นเพื่อนเขาอีกได้อย่างไร อีกอย่างถึงแม้ว่าเขาจะขอให้นางอยู่ได้แต่เขาก็ไม่อาจกุมหัวใจของนางไว้ได้อยู่ดี

เสด็จอาเก้ายังไม่ได้ออกมาจากคุก ชิงเฉินไม่อาจวางใจลงได้ เพื่อเฟิ่งชิงเฉินแล้ว เขาจะต้องช่วยเสด็จอาเก้าออกมาให้ได้

หากจะร่วมมือกับตระกูลชุย ก็จะทำให้ดีสักตั้ง!

เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินที่ยืนอยู่ท่ามกลางดอกไม้แต่ดูราวกับจะบอบบางเสียยิ่งกว่า หวังจิ่นหลิงก็เด็ดดอกโบตั๋นสีแดงดอกหนึ่งเดินมาตรงหน้าเฟิ่งชิงเฉินและปักมันลงบนผมของนาง

เฟิ่งชิงเฉินรีบหลบและยื่นมือออกไปขวาง “จิ่นหลิง อย่าแกล้งข้า มันดูงี่เง่าออกจะตายไป” นางไม่ยอมทัดดอกไม้เดินไปทั่วเมืองหรอก นางไม่ใช่กระถางต้นไม้เสียหน่อย

“ไม่งี่เง่าเลย สวยมาก” หวังจิ่นหลิงไม่ยอมให้เฟิ่งชิงเฉินปฏิเสธ เขากดไหล่ทั้งสองของนางไว้และนำดอกโบตั๋นปรับเข้าที่ผมของนาง “งี่เง่าตรงไหนกัน เห็นชัดๆ ว่างดงามมาก”

บรรดาหญิงสูงศักดิ์ในเมืองหลวงมักจะชอบทัดดอกไม้ เมื่อถึงยามฤดูใบไม้ผลิ บนศีรษะของพวกนางล้วนประดับไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับประดับน้อยมาก จู่ๆ เขาจึงอยากเห็นนางทัดดอกไม้ ดอกไม้สดสวยงามและท่าทางโกรธเคืองสามารถขจัดความเหงาหงอยบนร่างของนางออกไปได้

“งี่เง่า” เฟิ่งชิงเฉินเม้มริมฝีปาก นางเก็บมือกลับไปอย่าเชื่อฟังภายใต้สีหน้าไม่เห็นด้วยของหวังจิ่นหลิงและปล่อยให้ดอกไม้สีแดงปักอยู่บนผมของนาง มันยิ่งทำให้นางดูมีเสน่ห์เย้ายวนและสง่างามยิ่งขึ้น

“ไม่งี่เง่า ถึงจะงี่เง่าแค่ไหนเจ้าก็ยังดูดีอยู่ดี” หวังจิ่นหลิงไม่ให้โอกาสเฟิ่งชิงเฉินพูดมาก เขาชี้ไปที่ประตู “ชิงเฉิน เด็กแล้ว ข้าจะไปส่งเจ้า”

เดิมเฟิ่งชิงเฉินคิดจะบอกว่าไม่ต้อง แต่หวังจิ่นหลิงกลับเดินนำไปก่อนและเปิดประตูเรือนกระจก “ไปเถอะ เจ้ากลับไปคนเดียวข้าไม่วางใจ เมื่อวานออกมาก็ไม่ยอมบอกข้าสักหน่อย คุณหนูแห่งตระกูลซูไม่ใช่ไฟที่ไร้น้ำมันเสียหน่อย จริงสิ หลังจากที่ซูโหรวผู้นั้นกลับไปแล้ว ได้ยินว่านางหมดสติไม่ฟื้น”

หวังจิ่นหลิงเป็นห่วงความปลอดภัยของเฟิ่งชิงเฉินด้วยใจจริง เวลานี้เมืองหลวงวุ่นวายมาก นอกจากองค์ชายแห่งเป่ยหลิงแล้ว ในเมืองหลวงก็ยังมีองค์ชายจะอีกสามแคว้นรวมตัวกัน แล้วก็ยังมีตระกูลดังอีกเล็กน้อยที่ไม่อาจมองข้าม

“สลบไสลไม่รู้ตัวหรือ? สมน้ำหน้า การสะกดจิตได้ผลดีเช่นนี้เชียวหรือ” เมื่อเฟิ่งชิงเฉินได้ยินหวังจิ่นหลิงพูดเช่นนี้ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ระยะนี้วุ่นวายมากจริงๆ องค์จักรพรรดิมีเจตนาใดก็ไม่อาจทราบได้แน่ชัดจึงได้ปล่อยให้องค์ชายแห่งซีหลิงและหนานหลิงทำการเคลื่อนไหว เอาเถอะ พวกเขาล้วนมีเหตุผล คนหนึ่งมาส่งคนแต่งงาน อีกคนมาเป็นเพื่อนผู้ท้าประลอง

“สะกดจิตหรือ?” หวังจิ่นหลิงชะงักฝีเท้าและหันไปมองเฟิ่งชิงเฉินอย่างงุนงง คำศัพท์นี้ช่างแปลกใหม่ยิ่งนัก

“ก็คือการทำให้เห็นภาพหลอน ทำให้การรับรู้ของอีกฝ่ายผิดเพี้ยนไป สามารถทำให้ทำตามคำสั่งของอีกฝ่ายได้” สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ในประเทศจีน ในยุคโบราณก็มีคนใช้ยาเพื่อควบคุมคนโดยเฉพาะ เพียงแต่จะต้องกินเป็นเวลานานจึงจะเห็นผล

การสะกดจิตเป็นเพียงการชี้นำเท่านั้น หากผู้ที่ถูกสะกดจิตไม่ยอมร่วมมือ ความเป็นไปได้ที่จะสะกดจิตสำเร็จก็น้อยมากหรือก็คือการบอกเป็นนัยว่าไม่มีทางสำเร็จ