นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 636

ณ ห้องของเซวียนเฟย

บุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงไม่ได้กระจอกๆ ห้องของเซวียนเฟยถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ยิ่งกว่าห้องขององค์หญิงบางแคว้นเสียอีก ดูๆแล้วไม่ได้ด้อยไปกว่าห้องจักรพรรดิเลย

แต่ต่อให้จะตกแต่งสวยหรูเพียงใด ก็ไม่อาจลบล้างความอัปยศที่เกิดขึ้นกับเซวียนเฟย ณ หุบเขาไท่ลู่เก๋อได้เลย

ในเวลานี้ ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกง ฮูหยินผู้นำเผ่า และพี่รองของเซวียนเฟย กำลังยืนอยู่ข้างๆเตียงของเซวียนเฟย รอให้ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีแกะผ้าพันแผลบนใบหน้าของเซวียนเฟยออกมา

ใบหน้าของเซวียนเฟยจะกลับมาเป็นดังเดิมได้หรือไม่ วันนี้ก็จะได้รู้กัน

"ท่านปรมาจารย์ หน้าของน้องข้าจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนแน่นอนใช่หรือไม่?" พี่รองของเซวียนเฟยดูตึงเครียด เขาเห็นปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีแกะผ้าพันแผลอย่างเชื่องช้าเช่นนั้นแล้ว ก็อยากผลักเขาออกไปให้พ้นทาง แล้วไปทำเองให้มันเสร็จๆไป

"ข้า......" เซวียนเฟยอ้าปากพูด แต่นางเปล่งเสียงได้เพียงแค่คำเดียว ก็ถูกปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีขัดจังหวะเสียก่อน "หากไม่อยากให้หน้าเจ้าเสียโฉม ก็อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้"

รักษาตัวมาได้ 2 เดือนกว่า อาการบาดเจ็บของเซวียนเฟยดีขึ้นมากแล้ว ส่วนใบหน้าที่ถูกเล่นงาน เนื่องจากมีบาดแผลที่ลึกมาก ถึงแม้จะได้ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีมาช่วยรักษา แต่ก็ยังคงมีรอยจางๆปรากฏให้เห็นอยู่ ขาขวาก็มิอาจใช้งานได้ตามปกติ เนื่องจากกระดูกและกล้ามเนื้อถูกทำร้าย

ส่วนใบหน้าของนาง ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีกล่าวว่าเขาค่อนข้างมั่นใจว่าเซวียนเฟยจะกลับมาเป็นเหมือนดังก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่มั่นใจเต็มร้อย เพื่อรักษาชื่อเสียงของตัวเอง ตลอดระยะการรักษา ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีไม่อนุญาตให้เซวียนเฟยพูดจา โมโห หรือแสดงอารมณ์ใดๆทางสีหน้า

สามข้อห้ามนี้ทำให้เซวียนเฟยอึดอัดยิ่งนัก คุณหนูเจ้าอารมณ์อย่างนาง จะให้ทำตามทั้งหมดได้อย่างไร แต่เพื่อรูปโฉมบนใบหน้า นางก็จำเป็นต้องอดทน

ดังนั้น ตลอดระยะเวลาที่เซวียนเฟยรักษาตัว สาวใช้ของนางจึงซวยมากกว่าใคร ห้ามไม่ให้นางพูด ห้ามนางโมโห ห้ามนางแสดงอารมณ์ทางสีหน้า แต่เมื่อมีสิ่งใดที่ไม่ได้ดั่งใจ นางก็ต้องอาละวาด เมื่อนางไม่พอใจก็ไปลงมือกับสาวใช้ ทำเอาทุกอย่างรอบตัวนางแตกกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง แม้แต่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีก็ยังอยากเผ่นหนี

เมื่อได้เวลา ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีก็มาแกะผ้าพันแผล เขาค่อยๆแกะผ้าออกทีละชั้น หน้าผากใสเหม่งของเซวียนเฟยปรากฏให้เห็นก่อนส่วนอื่น คนอื่นๆภายในห้อง นอกจากปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีแล้ว ต่างก็ลุ้นระทึกอย่างใจจดใจจ่อ

ฮูหยินผู้นำเผ่ากุมมือผู้นำเผ่าไว้จนแน่น "ท่านพี่ หน้าของเฟยเอ๋อร์จะต้องไม่เป็นไรใช่ไหมคะ"

หากสังเกตดูดีๆ ฮูหยินผู้นำเผ่ามีความคล้ายคลึงกับเฟิ่งชิงเฉินมาก โดยเฉพาะแววตาที่เยือกเย็นและบุคลิกที่เย็นชา แต่เมื่อมองอย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็จะพบเจอความแตกต่าง แต่จะเป็นอย่างไรนั้นก็ไม่สามารถบรรยายได้ รู้แต่ว่านางดูมีความอำมหิตอยู่ในตัว

"ฮูหยินวางใจเถอะ เฟยเอ๋อร์จะต้องไม่เป็นไร" ผู้นำเผ่าตบหลังมือของฮูหยินเบาๆ เขามองฮูหยินด้วยแววตาอ่อนโยน ทำให้ฮูหยินรู้สึกอุ่นใจขึ้น

ในตอนนี้ ผ้าพันแผลบนใบหน้าของเซวียนเฟยก็ถูกแกะจนเกือบจะหมดแล้ว ผู้นำเผ่า ฮูหยิน และพี่รองของเซวียนเฟยแทบไม่กล้าหายใจ พวกเขาจ้องมองใบหน้าของเซวียนเฟยจนตาแทบไม่กะพริบ เพราะกลัวว่าจะพลาดช่วงเวลาสำคัญไป

เซวียนเฟยไม่กล้าแสดงความรู้สึกผ่านสีหน้า นางได้แต่กำผ้าห่มไว้จนแน่น ทั้งคาดหวังและหวาดกลัว

"เสร็จแล้ว" พร้อมกับคำพูดของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี ผ้าชั้นสุดท้ายก็ถูกแกะออกมาแล้วเรียบร้อย

"หน้าของข้าหายดีแล้วหรือ?" เซวียนเฟยสัมผัสใบหน้าของตัวเอง นางอยากยิ้มแต่กลับรู้สึกตึงๆหน้า จึงได้แต่ยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ "เฟยเอ๋อร์ หน้าของเจ้าหายดีแล้ว หายดีแล้วจริงๆ ไม่มีรอยแผลแม้แต่น้อย"

เมื่อผ้าพันแผลถูกแกะออก ก็ปรากฏใบหน้าอันงดงามหมดจด ผิวหน้าของนางดูนุ่มลื่น ดูไม่ออกเลยว่าใบหน้านี้เคยถูกทำให้เสียโฉมมาก่อน คิ้วตาจมูกปากก็ดูเหมือนว่าจะชวนมองยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ ใบหน้าไร้อารมณ์ของเซวียนเฟยในตอนนี้ช่างดูคล้ายเฟิ่งชิงเฉินนัก หากได้ยืนคู่กันคงดูเหมือนพี่น้องกัน ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือแววตาคู่นั้น