นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 663

เจ้ายังมีข้า ยังมีข้าอยู่ตรงนี้!

ข้าจักช่วยรักเจ้า เฉกเช่นบิดามารดาของเจ้าที่รักเจ้าด้วยเช่นกัน!

คำพูดนี้ เสด็จอาเก้าอยากจะเอ่ยออกมา ทว่ามิทันได้เอ่ยออกจากปาก เฟิ่งชิงเฉินที่รับรู้ได้มีคนกอดนางนั้น ปฏิกิริยาแรกของนางก็คือต่อกรกลับ พร้อมทั้งผลักคนตรงหน้าออกไปในทันที

ทว่า ยามที่เฟิ่งชิงเฉินลงมือนั้น หาใช่เพลงหมัดธรรมดาไม่ การเคลื่อนไหวของนางเต็มไปด้วยพละกำลังมากมายเลยทีเดียว สมองยังมิทันได้ประมวลผลอันใดออกไป มือไม้ของนางก็ออกท่าทางไปก่อนเสียแล้ว

พลัก เฟิ่งชิงเฉินพลันยกมือขึ้นมาผลักไปที่อกของเสด็จอาเก้า พร้อมทั้งผลักร่างของทั้งสองคนให้ออกจากกันในทันที นางยกขาขึ้นมาเตะไปที่เสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้ารู้สึกเจ็บยิ่งนัก ทว่ายามที่พระองค์กำลังตกตะลึงอยู่นั้น เฟิ่งชิงเฉินก็ผละออกจากอ้อมกอดไปได้ในทันที พร้อมทั้งหมุนกายกลับมา ถอยตัวหนีห่างในทันควัน

ซู้ด เสด็จอาเก้าที่เจ็บเสียจนต้องร้องโอดครวญออกมา เฟิ่งชิงเฉินลงมือหนักยิ่งนัก แต่เขากลัวว่าหากตนเองลงมือไปนั้น จะเป็นการทำร้ายเฟิ่งชิงเฉินเอาได้ เขากล้าออมมือ แต่ไม่กล้าลงมือกับนาง จึงได้แต่ยืนให้นางกระทำเช่นนั้น

เสด็จอาเก้ามั่นใจได้ว่า ทรวงอกของเขาต้องช้ำในเป็นแน่ โดยเฉพาะขาของเขาต้องเป็นรอยฟกช้ำอย่างแน่นอน

"ใครกัน?" เฟิ่งชิงเฉินถอยไปสามเก้า พร้อมกับจับหน้าตนเอง เพื่อเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลออกมา สายตาพลันปรากฏความเย็นชาและไอสังหารออกมาในทันที เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมานั้น ไอสังหารของนางก็พลันเข้มข้นมากขึ้นกว่าเดิม ดวงตาทั้งคู่มีแต่ความกรุ่นโกรธที่กำลังปะทะออกมา "ตงหลิงจิ่วเป็นท่าน?"

แม้แต่คำว่าเสด็จอาเก้านางก็ไม่เรียก ดูเหมือนว่าเฟิ่งชิงเฉินในยามนี้จะโมโหจริง ๆ !

"แค่ก แค่ก เป็นเปิ่นหวาง" เสด็จอาเก้าพยายามที่จะนวดบริเวณทรวงอกของตนเอง ด้วยท่าทีนิ่งขรึม

เขากำลังรอ รอให้เฟิ่งชิงเฉินเอ่ยคำขอโทษออกมา

ยังมิทัน ที่จะล่วงรู้ว่าผู้ที่เข้ามาเป็นผู้ใด นางก็รีบร้อนลงมือเช่นนี้ นับว่าเป็นความเคยชินที่ไม่ดี

เป็นไปได้หรือไม่ว่า ทุกครั้งที่เขาจะต้องเข้าใกล้เฟิ่งชิงเฉิน จะต้องโดนนางทุบตีก่อนงั้นหรือ นี่มันอันตรายเกินไปแล้ว

ความเคยชินของเฟิ่งชิงเฉินเช่นนี้ นับว่าต้องเปลี่ยนมันเสียแล้ว!

เสด็จอาเก้าที่กล่าวกับภายในใจของตนเองเงียบ ๆ นั้น ก็พลันจ้องมองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน เพื่อรอให้เฟิ่งชิงเฉินก้าวขึ้นมาด้านหน้า แต่ไม่คาดคิดว่า เฟิ่งชิงเฉินจะเริ่มจู่โจมเข้ามา แต่หาได้เป็นอย่างที่เขาคิดไม่

"ตงหลิงจิ่ว ท่านมาก็ดีแล้ว ข้าจะได้คิดบัญชีกับท่าน" เฟิ่งชิงเฉินพลันหยิบกระดาษจากพื้นขึ้นมา พร้อมกับก้าวขึ้นไปด้านหน้า "ผลัก" กระดาษพลันถูกโยนเข้าไปที่หน้าเสด็จอาเก้า

"ตงหลิงจิ่ว ท่านดูเสีย ท่านดูเสียว่าราชวงศ์ตงหลิงของท่านมันหยิ่งจองหองมากเพียงใด ดูเสียว่าราชวงศ์ตงหลิงของท่านเห็นแก่ตัวและไร้ยางอายเพียงใดกัน ตงหลิงจิ่ว ราชวงศ์ตงหลิงของท่านหาได้มีผู้ใดเป็นคนดีไม่ พวกท่านมันไร้ใจ ท่านก็เช่นกัน พวกเจ้ามันเป็นคนบ้า"

กระดาษที่ถูกปาเข้ามาที่หน้านั้น พลันบาดแก้มเสียจนรู้สึกเจ็บปวดไปในทันที เสด็จอาเก้าในยามนี้โมโหยิ่งนัก

เขาต้องการมาปลอบใจเฟิ่งชิงเฉินนับว่าไม่ผิดนัก แต่นั่นมิได้หมายความว่าจะทำเช่นไรกับเขาก็ได้ เขาหาได้ทำผิดอันใดไม่ ถึงแม้จะทำผิดแล้วอย่างไร เขาก็มีความภาคภูมิใจให้เคารพด้วยเช่นกัน เฟิ่งชิงเฉินทำเกินไปแล้ว

เขาโตมาจนป่านนี้ ยังมิเคยมีผู้ใดโยนสิ่งของใส่หน้าเขาเลยสักครั้ง ทั้งยังไม่มีผู้ใดกล้ามาชี้หน้าต่อว่าเขาอีกด้วย เฟิ่งชิงเฉินนับว่าเป็นคนแรก

ดีมาก!

เฟิ่งชิงเฉิน เปิ่นหวางจะจำเอาไว้

เฟิ่งชิงเฉินที่ไม่พอใจนั้น เสด็จอาเก้าย่อมไม่พอใจมากกว่า ความคิดที่จะกอดเฟิ่งชิงเฉินเพื่อเอ่ยปลอบใจนางนั้น พลันหายไปกับสายลมในทันที พร้อมกับกวาดตามองก้อนกระดาษที่อยู่ตรงหน้า พร้อมคลี่มันออกต่อหน้าเฟิ่งชิงเฉินด้วยฝ่ามือที่สั่นเทา

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าควรสวดมนตร์อ้อนวอนให้กระดาษสองแผ่นนี้มีค่ามากพอให้เปิ่นหวางต้องดู มิเช่นนั้น เปิ่นหวางจะไปคิดบัญชีกับเจ้า ที่กล้านำมันมาโยนใส่หน้าของเปิ่นหวาง"

"คิดก็คิดไป ข้าเกรงกลัวท่านหรืออย่างไรกัน ท่านต้องการมาคิดบัญชีกับข้า ข้ายังมิทันได้คิดบัญชีกับท่านเสียด้วยซ้ำ" เฟิ่งชิงเฉินพลันเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมกับจ้องหน้ากลับไปในทันที