นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 672

แน่นอนการป่าวประกาศเรื่องราวในกลุ่มประชาชนที่ได้รับภัยธรรมชาติถือเป็นหนึ่งวิธี พึ่งพาวิธีนี้อย่างเดียวคงไม่ไหว ประสิทธิภาพน้อยเกินไป การสร้างวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง จำเป็นต้องเผยแพร่ออกไปในทุกด้าน

พวกเขาจำเป็นต้องเพิ่มกำลังในการกระจายข่าวสาร ใช้วิธีการมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้เสด็จอาเก้ากลายเป็นวีรบุรุษ ให้ประชาชนจำนวนมากที่สุดได้รู้ว่าเสด็จอาเก้าอยู่เบื้องหลังเรื่องราวความช่วยเหลือโดยไม่ประสงค์ออกมานาม

คงจะดีที่สุดถ้าหากสามารถทำอะไรอย่างเช่นการสร้างปาฏิหาริย์ได้ ถ้าหากครั้งเดียวไม่พอก็ทำให้มากขึ้น เรื่องความดีที่เสด็จอาเก้าเคยทำ ถ้าเรื่องพวกนี้ยังไม่มีใครรับรู้......ก็ให้ประชาชนคนธรรมดาออกมาพูดว่าพวกเขาเคยได้รับความช่วยเหลือจากผู้มีฐานะสูง แต่ไม่รู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร เมื่อได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้ ที่แท้คนซึ่งเคยช่วยเหลือข้าก็คือเสด็จอาเก้าเช่นเดียวกัน

ยิ่งความจริงละเอียดมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งดีมากเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องใหญ่ แต่เป็นเรื่องเล็กน้อยที่คนส่วนมากเขาไม่ทำกันจะดีกว่า สรุปก็คือ ทำให้เสด็จอาเก้ากลายเป็นพระเจ้า ทำดีด้วยความเห็นอกเห็นใจ และไม่อยากแสดงตนให้เป็นที่รู้จักของประชาชน หรือก็คือการทำดีโดยไม่หวังผลตอบแทน

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้านี่มันฉลาดเหลือเกิน” ซูเหวินชิงได้ยินความคิดเกี่ยวกับวิธีการต่างๆของเฟิ่งชิงเฉิน ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที

เฟิ่งชิงเฉินต้องการทำให้เสด็จอาเก้ากลายเป็นคนที่ใจเย็นและอบอุ่น ทำทุกอย่างเพื่อประชาชนไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม ยอมรับความไม่เป็นธรรม ถูกคนต่อว่าก็ไม่อธิบาย แค่เคลื่อนไหวอยู่เงียบๆเพื่อให้ประชาชนในใต้หล้ามีความสุขก็เพียงพอ

ด้วยเหตุนี้ ข้อบกพร่องทั้งหมดของเสด็จอาเก้าจะกลายเป็นข้อดี ทุกอย่างของเขา ทุกคนก็จะเข้าใจโดยปริยายว่ามันคือการทำเพื่อประชาชนให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

“แผนการของข้าเรียกว่า แผนการสร้างพระเจ้า เป็นไง ไม่เลวใช่ไหม?” แผนการแบบนี้ถูกคนใช้กันอย่างยุ่งเหยิง สร้างความเป็นศีลธรรม จากนั้นให้ประชาชนทำการเรียนรู้

“ยอดเยี่ยม แต่มันไม่เกินไปหน่อยงั้นหรือ?” ซูเหวินชิงกังวลว่ามันอาจจะมากเกินไป ข้ามหน้าข้ามตาจักรพรรดิ ทำให้จักรพรรดิไม่ชอบสิ่งนี้

“เจ้ากังวลเกี่ยวกับจักรพรรดิอยู่ใช่หรือไม่? มันก็จริง เสด็จอาเก้าได้ใจประชาชนมากเกินไป จักรพรรดิจะต้องรู้สึกไม่สบายใจ สิ่งนี้เป็นปัญหาสำหรับเสด็จอาเก้า จักรพรรดิไม่ยอมปล่อยให้เสด็จอาเก้ามีชีวิตอยู่แบบนี้ไปได้แน่นอน”

แต่หากไม่ใช้ชื่อเสียงของประชาชน การที่จะทำให้จักรพรรดิปล่อยตัวเสด็จอาเก้าออกมาถือเป็นเรื่องยาก การร่วมมือกันของตระกูลหวังและตระกูลชุยเพื่อเพิ่มความกดดันให้จักรพรรดิ ทำได้เพียงหยุดการเคลื่อนไหวของจักรพรรดิที่ต้องการทำต่อเสด็จอาเก้าได้ในระยะเวลาอันสั้นเท่านั้น ครั้งนี้จักรพรรดิจริงจังมาก เขาไม่ยอมปล่อยเสด็จอาเก้า ตอนนี้เป็นเพราะแรงกดดัน เขาจึงยังไม่สังหารเสด็จอาเก้า” ไหล่ของเฟิ่งชิงเฉินตก พูดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง

นางลืมไปเลย เสด็จอาเก้าไม่ใช่คนธรรมดา เขาคือองค์ชาย คนที่มีสิทธิ์ที่จะก้าวไปนั่งบนตำแหน่งนั้น บารมีที่สูงส่งเกินไปไม่เป็นผลดีสำหรับเขา

อีกอย่าง ตอนนี้ก็ไม่เวลาที่จะมาสร้างแบบอย่างของศีลธรรม

“เรื่องนี้ขอให้ข้าคิดอีกที บางทีอาจจะเป็นไปได้” จู่ๆซูเหวินชิงก็เงียบไป

แผนการนี้ของเฟิ่งชิงเฉิน สำหรับองค์ชายและชินอ๋องทั่วไปแล้วมันอาจจะดูเกินไป แต่สำหรับเสด็จอาเก้าแล้วมันเป็นแผนการที่ยอดเยี่ยม

เสด็จอาเก้าไม่ควรจำกัดอยู่แค่ในตงหลิง มันเป็นเรื่องดีที่เสด็จอาเก้าจะเอาชนะในของประชาชน ถึงต่อให้ซูเหวินชิงจะไม่มีสมองเขาก็สามารถเข้าใจได้ว่าอะไรคือการครองใจของปวงชนในใต้หล้า เมื่อเสด็จอาเก้าปรากฏตัวออกมา ถ้าหากได้ความแข็งแกร่งในด้านนี้ ทุกอย่างก็จะเป็นเรื่องง่าย

“เป็นไปได้จริงอย่างนั้นหรือ? จะทำให้เสด็จอาเก้าลำบากหรือเปล่า?” ครั้งนี้เป็นเสด็จอาเก้าเองที่รู้สึกไม่สบายใจ เนื่องจากนางไม่ใช่คนเดิมที่ไม่รู้จักอำนาจกษัตริย์ แต่นางเกรงว่าเมื่อเสด็จอาเก้าทำเช่นนั้น มันอาจจะไปคุกคามการปกครองของกษัตริย์

“นี่ถือเป็นโอกาส” ซูเหวินชิงกล่าวอย่างนุ่มนวล

เรื่องบางเรื่องเขาก็ไม่สามารถอธิบายออกมาให้เข้าใจมากได้ ขาทำได้เพียงให้คำแนะนำที่คลุมเครือ แต่เขาคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางนึกถึง คนธรรมดาไม่มีทางเชื่อมความสัมพันธ์ของทั้งสองเข้าด้วยกันได้