นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 671

หลังจากนำยาให้ซุนซือสิง เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้กลับไปที่ห้องผู้ป่วย แต่กลับไปยังห้องของตนเอง และเรียกทงจือกับทงเหยาเข้ามา

“ทงจือ ทงเหยา หลายวันที่ผ่านมาหิมะตกหนักมาโดยตลอด ประชาชนมากมายได้รับผลกระทบจากหิมะครั้งนี้ ช่วงเวลาที่ผ่านมาจำนวนของคนไข้มากขึ้นหรือไม่?”

“นายหญิง หิมะตกหนักทุกปี มีประชาชนป่วยมากมาย บางคนแข็งตาย แถมหิมะของปีนี้ค่อนข้างพิเศษ แม้สองสามวันที่ผ่านมาจะไม่ได้ใหญ่มาก แต่มันก็ตกอยู่ตลอดเวลา บ้านหลายหลังถูกหิมะปกคลุม ผู้คนจำนวนมากเสียชีวิต สถานที่หลบภัยของรัฐบาลเต็มไปด้วยผู้คน จำนวนของผู้ป่วยก็เพิ่มขึ้นจำนวนมาก”

เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้ทงจือกับทงเหยาตรวจสอบก็สามารถรับรู้ได้ เนื่องจากเรื่องหิมะตกหนัก ทำให้ขุนนางจำนวนไม่น้อยที่ทำหน้าที่รับผิดชอบถูกไล่ออก

ภัยพิบัติเป็นทั้งบททดสอบและโอกาสสำหรับขุนนาง

ทุกครั้งที่เกิดภัยธรรมชาติ ขุนนางจำนวนมากจะถูกไล่ออกเนื่องจากการละเลยหน้าที่ และยังมีขุนนางอีกจำนวนมากที่ฉวยโอกาสทำผลงานได้อย่างโดดเด่นและเติบโตอย่างต่อเนื่องตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

เจ้าบอกว่าตอนเผชิญหน้ากับภัยธรรมชาติ ก็ไม่มีขุนนางคนไหนดูแลประชาชนจากใจจริงอย่างนั้นหรือ?

มี แน่นอนว่ามี ถ้าหากไม่ใช่เพื่อประชาชน ไม่ทุ่มเทเพื่อพวกเขา แบบนั้นเจ้าจะได้รับความเห็นและประสบความสำเร็จทางการเมืองได้อย่างไร?

ก่อนที่เจ้าจะเป็นขุนนาง เจ้าเองก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นที่อยากจะเป็นขุนนางที่ดี แต่เมื่อได้เป็นอย่างที่หวังแล้ว เจ้าจะพบว่า สิ่งที่เจ้าทำคือการปืนไปด้านบน เจ้าไม่มีทางมองลงมาด้านล่าง สามารถเหยียบย่ำทุกอย่างเพื่อทะเยอทะยานไปสู่ความก้าวหน้า

เรื่องที่จะทำให้คิดถึงประชาชนได้ มันก็จำเป็นต้องมีผลประโยชน์ที่มากพอ มีประชาชนเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องจำนวนมาก ยิ่งงานที่ทำยิ่งใหญ่เท่าไหร่ ความสำเร็จที่จะก้าวไปยังขั้นต่อไปก็ยิ่งมากเท่านั้น

และภัยธรรมชาติย่อมเป็นโอกาสที่ดีในการเลื่อนตำแหน่งอย่างไม่ต้องสงสัย หากสามารถคว้าไว้ได้ เจ้าไม่เพียงแค่ได้ชื่อเสียงจากประชาชน แต่ยังสามารถก้าวหน้าไปอย่างยิ่งใหญ่ แต่เฟิ่งชิงเฉิน......

นางรู้ว่าตนเองไร้ยางอาย แต่นางก็อยากได้ประโยชน์จากภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นในแต่ละครั้ง

“ทงจือ ทงเหยา พวกเจ้าว่าข้าควรออกไปทำการรักษาด้านนอกหรือไม่?” เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าแรงจูงใจของเรื่องนี้นั้นไม่บริสุทธิ์......แต่มันก็เท่ากับการช่วยเหลือชีวิตคนด้วย

ถ้าหากนางเป็นขุนนาง นางเองก็อยากทำเช่นนั้น สร้างชื่อเสียงเพื่อเลื่อนขั้น แม้ว่าจะเป็นโอกาสที่ไม่บริสุทธิ์ แต่สุดท้ายประชาชนก็ได้รับผลประโยชน์ด้วยเช่นกัน

“ทำการรักษาด้านนอก? แน่นอนว่าเป็นเรื่องดี แต่ทำเช่นนั้นมันลำบากมาก และนายหญิง ท่านก็ยุ่งมากอยู่แล้ว จะเอาเวลาที่ไหนไปทำเรื่องแบบนั้น” ทงจือกับทงเหยา แน่นอนว่าพวกนางมีความสุขและเห็นด้วยกับการกระทำนี้ของเฟิ่งชิงเฉิน แต่ว่า......

ปัญหามาแล้ว สถานที่รักษาแห่งความยุติธรรม เมื่อลงมือทำไปแล้วมันไม่สามารถหยุดกลางคันได้

“หิมะตกหนักขนาดนี้ ข้ายังทำอะไรได้อีก สิ่งที่ข้าตอนการทำในตอนนี้คือการฝั่งท่านพ่อท่านแม่อย่างสงบ แต่หิมะไม่ยอมหยุด มันก็ไม่สามารถดำเนินการได้ ก่อนที่หิมะจะตก ยังพอมีเวลาที่จะออกไปทำการรักษา งั้น....ถือว่าเป็นกุศลสำหรับท่านพ่อท่านแม่” ตอนนี้นางถูกจับตามองอยู่ทุกย่างก้าว แทนที่จะวางแผนด้วยความกลัวไม่สู้ก้าวเดินอย่างสง่า ทำให้เป็นที่ตราตรึงของทุกคนไปเลย

“นายหญิง ถ้าหากเพื่อเป็นการกุศลให้แก่นายท่านและนายหญิง ข้าว่าพวกเราไม่ควรทำแค่เปิดการรักษา แต่ควรจัดหาโจ๊กด้วยไปแจกจ่ายด้วย แต่ตอนนี้อาหารมีราคาแพงมาก อาหารในจวนของพวกเราก็มีจำนวนพอดี ไม่สามารถนำออกไปเพื่อแจกจ่ายผู้อื่นได้” ทำบุญนั้นเป็นเรื่องดี แต่หลักการคือทำเท่าที่ตนเองไม่เดือดร้อน

ตนเองจะต้องหิวตายยังมีหน้าไปช่วยคนอื่น นั่นไม่ใช่การทำบุญ นั่นคือการกระทำที่ไร้ซึ่งปัญญา เฟิ่งชิงเฉินไม่คิดว่าตนเองเป็นผู้สูงศักดิ์