นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 681

ในเวลากลางคืน เฟิ่งชิงเฉินและซุนซือสิงจัดเก็บยาที่จะใช้ในวันพรุ่งนี้ จากนั้นจึงกลับไปที่ห้องของตนเพื่อเตรียมตัวเข้านอนแต่เนิ่นๆ เพื่อที่พวกเขาจะได้เตรียมตัวทำงานในโรงพยาบาลเพื่อประชาชนในวันรุ่งขึ้น

เฟิ่งชิงเฉินอ้าปากหาว หลังจากที่นางให้ทงจือและทงเหยาออกไปแล้ว นางจึงถือตะเกียงเดินเข้าไปในลานเพียงลำพัง

เมื่อมีชุยห้าวถิงอยู่ในจวน จวนของนางจึงปลอดภัยมาก แต่นางลืมไปว่าความปลอดภัยไม่ใช่เพียงการไม่ปล่อยให้บุคคลภายนอกเข้ามา แต่ไม่อาจป้องกันคนที่เคยอยู่ในจวนเฟิ่งแต่เดิมได้ นางยังไม่ทันเดินไปได้สักกี่ก้าว ก็พบร่างหนึ่งยืนอยู่ในความมืด

“ผู้ใด?” เฟิ่งชิงเฉินถือตะเกียงและเดินไปข้างหน้า เมื่อนางกำลังพิจารณาว่าจะเรียกผู้คุ้มกันหรือไม่ เงานั้นก็โผล่ออกมา “ข้าเอง”

“เจ้าเองหรือ? เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่?” เฟิ่งชิงเฉินผ่อนคลายลงเมื่อเห็นคนผู้นั้นกำลังมา หวังจิ่นหลิงพูดถูก คนคนนี้จะไม่ทำร้ายนาง

“อืม” เซวียนเส้าฉีตอบออกมาแล้วไอ “ข้าคิดว่าเจ้ายังไม่กลับสักทีไปจึงออกมาดู นี่มันก็ดึกแล้ว เจ้าเป็นสตรี ไปไหนคนเดียวไม่ปลอดภัย ข้าจะพาเจ้ากลับไปเอง” เพราะกลัวชิงเฉินไม่เห็นด้วย เซวียนเส้าฉีจึงกล่าวขึ้นอย่างรวดเร็ว "ไม่ต้องกังวลไป ข้าจะไม่บังคับจิตใจเจ้า”

หลังจากพูดแล้วเซวียนเส้าฉีก็ก้าวออกไปอย่างเงียบๆ และรักษาระยะห่างจากเฟิ่งชิงเฉินไว้มากกว่าสามก้าว เพื่อพิสูจน์ว่าเขาต้องการไปส่งเฟิ่งชิงเฉินเท่านั้น ไม่มีเจตนาอื่นใด

เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้จากไป เซวียนเส้าฉีจึงเตือนขึ้นอีกครั้ง "ไปกันเถิด ข้าแค่อยากจะส่งเจ้ากลับไปที่เรือน ไม่มีความหมายอื่นใด หากเจ้ารังเกียจ ข้าจะยืนห่างออกไปอีกหน่อย"

เขาก็ถอยหลังไปอีกสองสามก้าวเพื่อเพิ่มระยะห่างระหว่างคนทั้งสอง ในความมืดมิด ดวงตาคู่หนึ่งเปล่งประกายเจิดจ้ามองเฟิ่งชิงเฉินด้วยความคาดหวัง

เมื่อเป็นเช่นนี้ เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้วิธีจะปฏิเสธอย่างไรจริงๆ นอกจากนี้ นางไม่ต้องการเสียเวลาโต้เถียงกับเซวียนเส้าฉีเจ้าเด็กคนนี้ช่างดื้อรั้นเหลือเกิน

“ขอบคุณนายท่านน้อย”

เฟิ่งชิงเฉินเดินถือตะเกียงเดินไปข้างหน้า ในตอนแรกนางยังให้ความสนใจบ้างเล็กน้อย แต่นางพบว่าเซวียนเส้าฉีซึ่งอยู่ข้างหลังนางได้รักษาระยะห่างจากนางมากกว่า 5 ก้าว ไม่ได้มีความตั้งใจจะเข้าใกล้นาง

เซวียนเส้าฉีแค่อยากส่งนางกลับจริงๆ

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหนักใจ เซวียนเส้าฉีที่อยู่ข้างหลังนางกดดันนางอย่างมาก เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจและเดินไปข้างหน้าตามปกติ เมื่อไปถึงประตูลานบ้าน เฟิ่งชิงเฉินหยุดและมองไปที่เซวียนเส้าฉี โค้งเคารพและยื่นโคมให้เขา "ข้ามาถึงแล้ว ขอบคุณนายท่านน้อยมาก จงเอาตะเกียงนี้ไป เถิด"

แม้ว่าท้องฟ้าจะสว่างจนมองเห็นทางได้ชัดเจนโดยไม่ต้องใช้ตะเกียง แต่การถือตะเกียงเช่นนี้ไว้จะสะดวกกว่า นี่คือการตอบแทนของนางต่อเซวียนเส้าฉีที่คอยคุ้มกันนางมา

เซวียนเส้าฉีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอื้อมมือไปรับมา "เข้าไปเถิด ค่ำแล้ว พรุ่งนี้เจ้าคงจะยุ่ง"

หลังจากพูดจบเขาก็ยืนอยู่ที่ประตูลานบ้านจนกระทั่งเฟิ่งชิงเฉินเดินเข้าไปข้างใน เซวียนเส้าฉีหันศีรษะกลับไปเงียบๆ และเดินไปที่เรือนของเขา

เขาสั่งลูกน้องให้รวบรวมข้อมูลของเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อเห็นข้อมูลเหล่านั้นเขาก็เกลียดตัวเองมาก เหตุใดเขาไม่ปรากฏตัวก่อนหน้านี้?

เฟิ่งชิงเฉินเรียกได้ว่าเป็นผู้มีชื่อเสียงในเมืองหลวงช่วงหลายปีที่ผ่านมา ข่าวของนางจึงง่ายที่จะถามถึง สิบห้าปีแรกนั้นนางค่อนข้างธรรมดา แต่โชคดีที่นางไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้า การทดสอบของเฟิ่งชิงเฉินเริ่มต้นขึ้นหลังงานพิธีแต่งงานกับลั่วอ๋อง

บนกระดาษแผ่นบางๆ สองสามแผ่น พวกเขาจดสิ่งที่เกิดขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉินไว้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มองดูคำพูดที่เขียนไว้ไม่มากว่า “สูญเสียความบริสุทธิ์ก่อนแต่งงาน ยกเลิกงานแต่งงาน และใช้ชีวิตแบบที่โลกไม่ยอมรับ”

เขารู้สึกปวดใจแทนกับเฟิ่งชิงเฉินจริงๆ เขาเกลียดตัวเองที่มาสายเกินไป หากเขาปรากฏตัวก่อนหน้านี้ ลูกสาวของป้าโม่จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ ส่วนเขาก็ไม่ต้องทนกับสายตาแปลกๆ ของผู้คน

กระดาษธรรมดาๆ เขียนไว้ว่าเฟิ่งชิงเฉินรอดจากข่าวลือและสถานการณ์ที่คับคั่งเหล่านั้นมาได้อย่างไร ผ่านกระดาษแผ่นบางๆ นี้เขาสามารถเห็นได้ว่าเฟิ่งชิงเฉินใช้ชีวิตอย่างหนักหน่วงเพียงใดในตอนแรก

ทุกคนรอบตัวนางบอกให้นางไปตายเสียดีกว่า มีเพียงความตายเท่านั้นที่พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนางได้ ไม่มีใครยกย่องนาง แต่นางได้เชิดหน้าขึ้น พยายามกัดฟันอดทนเอาชีวิตรอดด้วยเรี่ยวแรงความสามารถของตนเอง ความแข็งแกร่งนี้ทำให้เขาปวดใจยิ่งนัก

การตายนั้นง่าย แต่การเอาตัวรอดช่างยาก เพราะการเอาชีวิตรอดนั้นต้องเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆ มากมาย