นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 69

เฟิ่งชิงเฉินเลิกคิ้ว แก้มของนางแดงเล็กน้อย นางดูเขินอาย และพูดอย่างอ่อนแรงว่า "คือว่า แม่ทัพอวี่เหวิน ช่วยข้าได้หรือไม่?"

"เอ๊ะ ช่วย? ช่วยกระไร?" อวี่เหวินหยวนฮั่วไม่ทันได้ตั้งตัว

เฟิ่งชิงเฉินกลายเป็นผู้หญิงอ่อนแอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เมื่อสักครู่นางยังเก่งกล้ามีพลังอยู่เลย

"คือว่า ข้า ข้าลงจากหลังม้าไม่เป็น" เสียงของเฟิ่งชิงเฉินเบาลงเรื่อยๆ นางเขินอายจนไม่กล้ามองหน้าใคร

"ว่าอย่างไรนะ? เจ้าขึ้นหลังม้าได้ แต่กลับลงจากหลังม้าไม่เป็นอย่างนั้นรึ?" อวี่เหวินหยวนฮั่วไม่เชื่อนาง

"อันที่จริง ข้าทำได้แค่ขึ้นไปบนหลังม้า" เฟิ่งชิงเฉินระงับความอยากหัวเราะในใจเอาไว้ เสียของนางสะอื้นเล็กน้อย

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าแกล้งข้าหรือ?" อวี่เหวินหยวนฮั่วมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินที่นั่งบนหลังม้าและกังวลอย่างมาก ไม่รู้เพราะเหตุใด เขารู้สึกราวกับว่าไม่รู้จะเอาความโกรธนี้ไประบายไว้ที่ไหน

กร็อกกร็อก.... อวี่เหวินหยวนฮั่วบีบนิ้วมือของตน ท่าทีเหมือนอยากจะต่อยคน

ไม่คาดคิดว่าเขาจะเชื่อคำพูดของผู้หญิงคนหนึ่งและถูกผู้หญิงแกล้งเล่นเช่นนี้

หวังชีรู้ว่าอวี่เหวินหยวนฮั่วโกรธเคือง จึงจะเข้าไปกล่าวปลอบโยนเขา แต่ไม่คาดคิดว่าเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ไม่ตื่นตระหนกเลยสักนิด นางหัวเราะและความกังวลบนใบหน้าหายไป จากนั้นเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่จริงจัง

"แม่ทัพอวี่เหวิน กลยุทธ์นี้มีชื่อว่าสร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตา"

หลังจากพูดจบ เฟิ่งชิงเฉินก็ลงจากหลังม้าด้วยท่าทีที่สง่าสวยงาม ทักษะของนางชำนาญอย่างมาก แสดงให้เห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่เพียงแต่ขี่ม้าเป็น แต่ชำนาญอย่างมากด้วยซ้ำ

เฟิ่งชิงเฉินโยนแส้ให้ทหารที่อยู่ข้างหลัง และกล่าวพร้อมเดินไปด้วยว่า "แม่ทัพอวี่เหวิน กลยุทธ์นี้มีชื่อว่า เท็จคือจริง จริงคือเท็จ"

"เฟิ่งชิงเฉิน…" อวี่เหวินหยวนฮั่วหมดคำจะพูด

แม่ทัพอันดับหนึ่งในราชวงศ์ตงหลิง กลับถูกผู้หญิงหลอกล่อกลั่นแกล้งเช่นนี้ แต่เขาไม่เพียงไม่โกรธนาง แต่กลับ......

ชื่นชมนาง!

อวี่เหวินหยวนฮั่วค้นพบว่า เขารู้สึกชื่นชมผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมา

สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินมีไม่เพียงแต่เป็นความรู้ในหนังสือ แต่นางใช้วิธีการของตัวเองถ่ายทอดให้เขาทราบว่ายุทธศาสตร์ทางทหารคือกระไร

เมื่อเห็นอวี่เหวินหยวนฮั่วยืนนิ่ง เฟิ่งชิงเฉินเตือนเขาด้วยความใจดีว่า " แม่ทัพอวี่เหวิน รถม้าซ่อมเสร็จแล้วหากว่าแม่ทัพไม่รังเกียจ แม่ทัพนั่งรถม้ากับชิงเฉินดีหรือไม่?"

หลังจากพูดจบ นางก็กระโดดขึ้นรถม้า ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้สง่างามและมีเกียรติดั่งคุณหนูตระกูลใหญ่ แต่กลับได้ใจเหล่าทหารไปเต็มๆ

"คุณหนูเฟิ่ง เยี่ยมมาก" มีคนตะโกนออกมา ทหารคนอื่นๆ ก็ตะโกนตาม

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้เลยว่าถ่อมตนคือกระไร นางรับคำชื่นชมของเหล่าทหารไว้เต็มๆ

"อย่าเรียกคุณหนูเฟิ่ง มันดูห่างเหินเกินไป เรียกข้าชิงเฉินเถิด" เฟิ่งชิงเฉินเป็นกันเองอย่างมาก ไม่มีความอึดอัดแม้แต่น้อย

"ได้เลย แม่หญิงชิงเฉิน" เมื่อเหล่าทหารเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินดูเหมือนจะพูดจริงจัง มิได้พูดด้วยความเกรงใจ ต่างก็เรียกนางตามที่นางกล่าว

ทหารกลุ่มหนึ่ง มาพร้อมคุณหนูเจ้าเสน่ห์ พวกเขายืนขวางทางหลวง ตะโกนกันไปมา ซึ่งดูเป็นกันเองอย่างมาก ไม่มีความมากพิธีใดๆ เลย

อวี่เหวินหยวนฮั่วทั้งรู้สึกโกรธและตลกในเวลาเดียวกัน

เขาแอบคิดในใจว่า เฟิ่งชิงเฉินเกิดมาเพื่อค่ายทหาร ความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวงนี้ มีแต่จะทำให้แสงสว่างในตัวนางหายไป

แคะแคะ ต้องยอมรับว่าอวี่เหวินหยวนฮั่วเห็นความจริง เมื่ออยู่ในค่ายทหาร สถานที่ที่ไม่มีข้อจำกัด ที่จะใช้กลอุบายต่างๆ เฟิ่งชิงเฉินจึงจะเป็นตัวเองได้

ค่ายทหารเป็นสถานที่ที่นางคุ้นเคย เป็นสถานที่ที่นางสามารถเลิกระแวงได้!

.......

เฟิ่งชิงเฉิน อวี่เหวินหยวนฮั่วและหวังชี พวกเขาทั้งสามนั่งบนรถม้า ระหว่างทางเฟิ่งชิงเฉินได้ท่องเนื้อเรื่องหน้ากลยุทธ์โจมตีของ "ตำราพิชัยสงครามซุนจื่อ" ออกมาทุกคำไม่มีตก

ส่วนวิธีการใช้นั้น?

ขอโทษที นางไม่ทราบ!

"สำหรับวิธีการใช้พิชัยสงครามนั้น การทำให้ศัตรูยอมทั้งประเทศเป็นสิ่งสำคัญที่สุด การใช้กำลังในการยึดครองนั้นเป็นตัวเลือกที่สอง......ตำรากล่าวว่า รู้เขารู้เรา สู้ร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง รู้เราแต่ไม่รู้เขา โอกาสชนะมีเพียงครึ่งเดียว ไม่รู้เราและไม่รู้เขา จำต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน"

เมื่อคำพูดสุดท้ายจบลง อวี่เหวินหยวนฮั่วไม่รู้จะกล่าวกระไร ความไม่พอใจของเขาได้หายสาบสูญไป