นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 70

เลี้ยงสุราทหารสามหมื่นนาย ต้องใช้เงินเท่าไหร่กันนะ?

คาดว่าขายจวนเฟิ่งทิ้งก็คงไม่พอกระมั้ง

แต่ในเมื่อพูดออกไปแล้ว หากจะคืนคำก็คงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อทำแล้วก็ต้องใจกว้างสักหน่อย เฟิ่งชิงเฉินกล่าวเกินตัวว่า

"คืนคำหรือ? ข้าเฟิ่งชิงเฉินไม่รู้จักคำว่าคืนคำ คอยดูแล้วกัน รอข้านำสุราไปที่ค่ายทหาร และดื่มกับทหารทั้งสามหมื่นนายของตระกูลอวี่เหวิน ไม่เมาไม่กลับ"

เฟิ่งชิงเฉินคิดในใจ นางจะนำทองคำทั้งหมดหนึ่งพันตำลึงที่ซูเหวินชิงให้มา เอาไปลงกับการเดิมพันที่จัดในเมืองหลวง เกี่ยวกับการรักษาดวงตาของหวังชิงหลิงที่นางรักษาทั้งหมด

ผลชนะให้ห้าต่อหนึ่ง นางจะได้มาห้าพันตำลึง หักส่วนที่แบ่งให้หวังชี คงเพียงพอแล้วล่ะ

หากไม่พอจริงๆ นางจะพยายามเพิ่มจำนวนเท่าการตอบแทนให้ได้สิบต่อหนึ่ง เงินสุราก็คงพอแล้วล่ะ

ปัญหาเรื่องเงินเลี้ยงสุราจบแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินก็สดใสขึ้นเรื่อย ๆ

เงินหมดสามารถหาใหม่ได้ เฟิ่งชิงเฉินมิได้ให้ความสำคัญกับเงินเท่าไหร่ ขอแค่พอใช้ก็พอแล้ว

อีกอย่าง นางมีทักษะเฉพาะอยู่ในมือ ไม่มีทางอดตายอย่างแน่นอน

"ตกลง ข้าจะรอแม่หญิงชิงเฉินแล้วกัน" ความใจเด็ดของเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้นางได้คะแนนจากอวี่เหวินหยวนฮั่วมากขึ้น

ในใจของอวี่เหวินหยวนฮั่วนั้น เฟิ่งชิงเฉินจากคนที่สามารถเป็นมิตรสหาย เลื่อนขั้นไปเป็นมิตรรู้ใจ และแน่นอน หากจะเทียบกับมิตรร่วมเป็นร่วมตาย ยังคงอีกไกล

"อย่ากังวล ข้าไม่ลืมหรอก ขอบคุณแม่ทัพอวี่เหวิน ข้าขอลา" เฟิ่งชิงเฉินคำนับอวี่เหวินหยวนฮั่วและทหารทั้งหมด และกล่าวขอบคุณจากใจจริง จากนั้นก็เดินตรงไปทางเรือนนอกพระราชวัง

ในเวลานี้ องครักษ์ของเรือนนอกพระราชวังยังตะลึงอยู่กับที่ ไม่มีการตอบสนองใดๆ

เมื่อเห็นทหารส่วนตัวของตระกูลอวี่เหวินมาถึงเรือนนอกพระราชวัง พวกเขาคิดว่าพระสนมหรือฮองเฮาเสด็จเสียอีก

แต่เมื่อพวกเขาเห็นรถม้าเก่าๆ โทรมๆ นั่น พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาคิดมากเกินไป บางทีแม่ทัพอวี่เหวินอาจจะแค่เดินทางผ่านเท่านั้น แต่.....

แม่ทัพอวี่เหวินจอดรถม้าอยู่หน้าเรือนนอกพระราชวัง และพวกเขาเตรียมตัวจะเข้าไปต้อนรับ กลับพบแม่หญิงคนหนึ่งโดดลงจากรถม้าโดยไม่สำรวมเลย

พวกเขากำลังพยายามเดาว่านี่คือแม่หญิงตระกูลใด แต่เมื่อได้ยินทหารส่วนตัวของตระกูลอวี่เหวินตะโกนเรียกว่า "แม่หญิงชิงเฉิน"

เฟิ่งชิงเฉิน?

องครักษ์ตกตะลึงอยู่กับที่ พวกเขาไม่คาดคิดว่า เฟิ่งชิงเฉินที่ชื่อเสียงเสื่อมเสียจะได้รับการคุ้มกันจากแม่ทัพอวี่เหวินเอง

พระเจ้า เฟิ่งชิงเฉินช่างมีฝีมือเยี่ยมยอดเสียจริง

ในเมืองหลวงนี่ คุณชายใหญ่ของตระกูลหวังปกป้องนาง เมื่ออยู่นอกเมืองกลับมีแม่ทัพอวี่เหวินปกป้องนาง

ผู้หญิงคนหนึ่งสามารถทำได้ถึงเช่นนี้ ถือว่าเก่งอย่างมากแล้ว

หลังจากที่องครักษ์รู้ว่าบุคคลนั้นคือเฟิ่งชิงเฉิน ไม่เพียงแต่ไม่ออกไปต้อนรับ แต่กลับเร่งกลับเข้าไปในเรือนนอก

พวกเขาจะรายงานสถานการณ์นี้ให้กับองค์หญิงอันผิง

องค์หญิงอันผิงกำลังพูดคุยกับเหล่าคุณหนู ทั้งเรื่องบทกวี ชงชาและฟังเสียงดนตรีไป รอยยิ้มบนใบหน้าของนางไม่เคยหายไป

ช่วยไม่ได้ วันนี้นางอารมณ์ดีอย่างมาก เพราะนางรู้ว่าหลังจากวันนี้ไป คำว่าเฟิ่งชิงเฉินจะหายไปชั่วตลอดกาล

สิ่งเดียวที่น่าเสียดายคือดวงตาของคุณชายใหญ่จะยังคงมองไม่เห็น แม้ว่านางไม่เชื่อว่าเฟิ่งชิงเฉินมีความสามารถเช่นนั้น แต่ว่า.....

อย่างน้อยก็มีความหวังอยู่บ้าง

แน่นอนว่าความเสียใจนี้ไม่ส่งผลต่ออารมณ์ดีของนางในตอนนี้เลย

ในขณะนี้ หญิงสาวในชุดนางกำนัลกำลังแสดงทักษะการชงชาของนาง มีดอกท้อลอยออกมา และมุมซ้ายบนของดอกท้อมีคำวาน "อัน" ปรากฏออกมา

เหล่าคุณหนูต่างก็ชอบใจ องค์หญิงอันผิงอารมณ์ดี และหญิงชงชานี้ก็เอาใจนาง นางจึงชมว่า "หลินยวี้ ศิลปะการแบ่งชาของเจ้านั้นเก่งขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ ข้ามีรางวัล...."

"หลินยวี้ขอบพระคุณองค์หญิงทรงมอบรางวัลเพคะ" หลินยวี้ดีใจ วางชุดชาลงและคุกเข่าอยู่ต่อหน้าองค์หยิงอันผิง

หากได้รับรางวัลในเทศกาลดอกท้อ วันหน้าแต่งงานเข้าเรือนสามี ก็จะได้รับการยกย่อง

นางกำนัลนำกล่องผ้าออกมา องค์หญิงอันผิงหยิบหยกหยูอี้ออกมา และกำลังจะมอบรางวัล ก็เห็นองครักษ์หงเป่ากำลังวุ่นวายอยู่กับนางกำนัลและขันที

"หงเป่าเจ้ากล้าดีนัก องค์หญิงกำลังจัดงานเทศกาลดอกท้อ อย่าได้ทำให้ท่านขุ่นเคือง" ขันทีและนางกำนัลพยายามห้ามเขาเอาไว้

"ข้ามีเรื่องสำคัญจะรายงานองค์หญิง" หงเป่าเหงื่อตกอย่างล้นเหลือ องค์หญิงอันผิงได้สั่งการไว้ว่า ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเฟิ่งชิงเฉินจะต้องรายงานในทันที