นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 717

“เจ้าอยากจะพูดเรื่องนี้กับเสด็จอาเก้าเอง?”

เฟิ่งชิงเฉินมิคิดว่า ฝู่หลินจะพูดเงื่อนไขแบบนี้ออกมา นั่นมันทำให้นางยิ่งมิเข้าใจ ฝู่หลินกับเสด็จอาเก้าก็มิได้เคียดแค้นอะไรถึงขั้นอาฆาตมาดร้ายกัน ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่นัก

และ ถ้าใส่หน้ากากพูดแบบนี้ จะได้ประโยชน์อะไร?

“ใช่ ข้าต้องการจะพูดกับเสด็จอาเก้า ข้ามิได้คิดร้ายหรือเป็นศัตรูกับเสด็จอาเก้าเลย” ฝู่หลินพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเขาเป็นศัตรูของเสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้าก็เหมือนคนบ้า ทำไมเขาต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงแบบนั้นด้วย คนแบบนี้น่ากลัวยิ่งนัก ถ้าใครต้องการเข้าสู้กับเสด็จอาเก้า ก็คงมิมีทางเอาชนะได้

อ่อ......เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้เชื่อใจนัก หากฝู่หลินมิได้คิดเป็นปรปักษ์ต่อเสด็จอาเก้า แล้วไยจึงไปอยู่เคียงข้างกับองค์จักรพรรดิ เฟิ่งชิงเฉินจึงกล่าวต่อว่า “หากเจ้าต้องการจะพูดกับเสด็จอาเก้า ก็เข้าไปพบเขาด้วยตนเอง มิจำเป็นต้องมาบอกกับข้า”

นางมิต้องการเป็นตัวกลาง และมิต้องการเป็นคนตัดสินใจอะไรแทนเสด็จอาเก้า

ฝู่หลินยิ้มแห้งๆ “ข้าเข้าจวนอ๋องเก้ามิได้”

จวนอ๋องเก้ามีกำลังเพียบพร้อม ก่อนหน้าที่เขาเคยอยู่ที่จวนอ๋องเก้า ก็เข้าออกได้ตามอำเภอใจ แต่พอเขามาอยู่เคียงข้างองค์จักรพรรดิ จวนอ๋องเก้าก็มิต้อนรับเขาอีก ในสายตาของคนพวกนั้น เห็นเขาเป็นพวกคนทรยศ

“หากเจ้าต้องการไปพบเสด็จอาเก้า มิจำเป็นต้องไปถึงจวนอ๋องเก้า เพราะเสด็จอาเก้าก็ออกตระเวนไปทั่ว” การจะเข้าพบเสด็จอาเก้ามันยากขนาดนั้นเชียวหรือ? เฟิ่งชิงเฉินก็นึกคิด ก็พบว่า......

หากคนทั่วไปต้องการจะพบเสด็จอาเก้าก็มิได้ง่ายดายนัก กว่าจะเข้าไปถึงตัวเสด็จอาเก้า ก็คงถูกพวกอารักขาลากตัวออกไปก่อน

“เสด็จอาเก้าจะออกมาแค่ตอนช่วงเช้าเท่านั้น ซึ่งช่วงเช้าข้าไปพบเขามิได้” ฝู่หลินบอกกับเฟิ่งชิงเฉิน ว่านั่นอาจหมายความว่าเสด็จอาเก้ามิอยากพบเขา

“ข้าจะลองถามให้เจ้า ข้าก็มิแน่ใจว่าเสด็จอาเก้าจะมีเวลามาพบกับเจ้าหรือไม่” เฟิ่งชิงเฉินก็มิรู้จะพูดอะไร จึงได้แค่บอกว่าอาจเป็นเพราะเสด็จอาเก้านั้นยุ่ง

แม้ว่าจะมิรู้เลยว่าเสด็จอาเก้ายุ่งเรื่องอะไร แต่ก็รู้ว่ายุ่งมากๆ ยากที่จะหาตัวจับได้ รวมถึงตัวองค์รัชทายาทด้วย......

หลังจากที่เสด็จอาเก้าออกจากคุก องค์รัชทายาทไปที่จวนอ๋องเก้าถึงสามครั้ง ซึ่งทุกครั้งเสด็จอาเก้าก็มิอยู่ที่จวน คนที่จวนอ๋องเก้าได้ให้ องค์รัชทายาทดื่มชา และก็ส่งกลับตามมารยาท

องค์รัชทายาทมิทราบว่าเสด็จอาเก้านั้นยุ่งจริงๆ หรือมิอยากพบเขากันแน่ ครั้งที่สี่ก็ยังมิพบเสด็จอาเก้าอีก องค์รัชทายาทมิอาจทนไหว จึงเอ่ยขึ้น “ พวกเจ้ารีบไปบอกเจ้านายของพวกซะ ว่าข้ามาพบ”

“ขอพระราชทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องมิได้อยู่ที่จวนจริงๆพ่ะย่ะค่ะ” ผู้ดูแลจวนสีหน้าหวาดวิตก คุกเข่าอยู่กับพื้น องค์รัชทายาททนไม่ไหวกำลังจะเตะเขาออกไป แต่ก็ได้ยินเสียงของเสด็จอาเก้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ องค์รัชทายาทเกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ? คนในจวนของข้าบังอาจทำอะไรให้องค์รัชทายาทขุ่นข้องหมองใจกัน?”

ขณะที่เสด็จอาเก้าถาม องค์รัชทายาทก็รีบเก็บเท้าของเขา แล้วก็หัวเราะออกมา “ข้าบอกว่าเสด็จอาอยู่ที่จวน แต่เจ้าพวกนี้กลับบอกว่าไม่อยู่”

แม้จะเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดขององค์รัชทายาท และแม้ว่าเสด็จอาเก้าจะมิพอใจนัก แต่ก็มิได้อะไรกับองค์รัชทายาท ได้แต่โบกมือให้คนพวกนั้นออกไป

“องค์รัชทายาทจะไปถือสาเจ้าพวกนั้นเลย ข้าออกไปข้างนอกมา เพิ่งจะกลับมา” เสด็จอาเก้าพูดพร้อมเดินไปข้างหน้า และเชิญองค์รัชทายาทให้ทรงนั่ง

“หลานคงร้อนใจไปเอง ว่าแต่ช่วงนี้เสด็จอาคงยุ่งมาก?” องค์รัชทายาทถามเนื่องจากช่วงนี้เขาแทบไม่เห็นเงาของเสด็จอาเก้าเลย จึงค่อนข้างรู้สึกแปลกใจ

ที่จริงเสด็จอาเก้าก็มิได้มีแผนการลับอะไร เมื่อองค์รัชทายาททรงถาม เสด็จอาเก้าจึงสามารถตอบได้แบบมิได้กังวลอะไร “อีกห้าวันข้ากับองค์ชายใหญ่จะไปที่เผ่าเสวียนเซียวกง”

คงจะมีแค่เสด็จอาเก้ากับหวังจิ่นหลิงที่กล้าจะทำเช่นนี้ บุกไปโดยไม่บอกกล่าว เผ่าเสวียนเซียวกงแทบไม่อยู่ในสายตาของพวกเขาเลย

องค์รัชทายาทกะพริบตา ถอนหายใจออกมา “หลานก็อยากไปเผ่าเสวียนเซียวกง แต่เสียดายที่ร่างกายหลานมิสู้ดีนัก” ประโยคนี้เพื่อที่จะบอกเสด็จอาเก้าว่าเขามิอาจจะช่วยเสด็จอาเก้าได้ แต่หากเสด็จอาเก้าต้องการให้เขาช่วยเหลือก็เรียกคนของเขาได้

องค์รัชทายาททำแบบนี้แทบจะเป็นการหลอกใช้เสด็จอาเก้า

“นับเป็นพระมหากรุณาธิคุณนัก” เสด็จอาเก้าตอบรับองค์รัชทายาท

เผ่าเสวียนเซียวกงนับเป็นขนมชิ้นใหญ่ แต่ก็มีคนมาแบ่งกันมากพอแล้ว เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากองค์รัชทายาทหรือผู้ใดแล้ว ตระกูลชุย......ไม่รู้ว่าไปกินอะไรมาถึงได้ตอบรับเข้าร่วม เซวียนเส้าฉีไปกินยาผิดมาแน่ๆ

หนานหลิง ซีหลิง ยอดชุมชน ตระกูลชุย ตระกูลหวัง รวมทั้งเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ต่อให้มีสักสิบเผ่าเสวียนเซียวกง ก็เอาอยู่

“ฝ่าบาท มาพบข้าเพราะเรื่องนี้หรือ?” พูดจบ เสด็จอาเก้าก็พูดเตรียมจะส่งแขก เขามิอยากจะอยู่กับเรื่องราวในราชสำนักนัก

“มิใช่แค่เรื่องนี้หรอกเสด็จอา หนานหลิงจิ่งฝานให้คนของตระกูลซูมาบอกว่า ต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินกับซูโหยวประลองธนูบนหลังม้าในวันพรุ่งนี้”