นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 724

อย่างไรสนมเอกเซี่่ยก็มิมีทางสดสวยใสดั่งเดิมได้ และมิมีทางที่จะงามไปกว่าหญิงที่เข้ามาในวังใหม่ๆ แต่เมื่อจักรพรรดิเดินเข้ามาเห็นก็ต้องตกตะลึง ว่าสาวงามคนดังกล่าวคือสนมเอกเซี่ย......

จักรพรรดิทรงมิได้คำนึงเลยว่า มิเจอเพียงมิกี่เดือน พระสนมของพระองค์จะมีเสน่ห์เช่นนี้ แต่จักรพรรดิก็ยับยั้งชั่งใจเอาไว้ พระองค์ทางได้แต่มองไปที่ท้องของสนมเอกเซี่ย ทรงเอื้อนเอ่ยวาจาเล็กน้อย จากนั้นก็ทรงลุกและออกไป

ในพระราชวังมีผู้หญิงสวยๆ มากมาย พระองค์มีตัวเลือกมากมาย ซึ่งการที่จักรพรรดิทำเช่นนี้นั้นเป็นการทำร้ายจิตใจสนมเอกเซี่ยเป็นอย่างมาก

“จักรพรรดิ...” สนมเอกเซี่ยมิอยากเชื่อเลยว่าจักรพรรดิทรงมิแยแสกับนาง หนำซ้ำยังมิสนใจนางอีกด้วย......

“อ๊า...” สนมเอกเซี่ยโยนข้าวของในตำหนักจาวเยี่ยนด้วยความโกรธ

“นังผู้หญิงพวกนั้น ข้ามิมีทางจะปล่อยพวกเจ้าไป มิมีทาง” สนมเอกเซี่ยลืมไปเสียแล้วว่านางได้กลับมาสวยงามดังเดิมเหมือนกับหลายปีก่อนแล้ว และตอนนี้ที่นี่มิได้มีนางอยู่แต่เพียงผู้เดียว แต่.....ในท้องของนางก็ยังมีลูกน้อยที่มิได้พิเศษอะไรอีกต่อไป

พระราชวังแห่งนี้จะมีเด็กเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และการต่อสู้ชิงเด่นชิงดีในพระราชวังก็จะยิ่งทวีคูณขึ้น ตอนนั้นมิใช่แค่สนามเอกเซี่ยที่จะปวดหัว แต่คนที่จะปวดหัวกว่าคือองค์จักรพรรดิ

“พระสนมอย่าทรงโกรธเลย พระองค์ต้องถนอมพระวรกายไว้" นางกำนัลกำลังจะร้องไห้ออกมา เจ้านายของนางมิมีทางทำอะไรได้ สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องใจเย็นและอดทน .

“ดูแลตัวเองแล้วมีประโยชน์อะไร ข้าอยากเจอเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินต้องมีวิธี นางมีวิธีที่ทำให้ข้ากลับมาสวยสดใสดังเดิมได้ เจ้าฟังข้า ไม่ว่าวิธีใด ข้าต้องการเจอกับเฟิ่งชิงเฉิน ......"

การมาของจักรพรรดิทำให้สนมเอกเซี่ยใจสลาย นางจึงต้องการพบกับเฟิ่งชิงเฉิน แต่นั่นก็มิใช่นางคนเดียวที่อยากพบกับเฟิ่งชิงเฉิน

“ท่านพี่ เฟิ่งชิงเฉินมิมีทางมาพบข้า ข้าเป็นเยี่ยงนี้ คงมิเหมาะนักที่จะออกไปข้างนอก พวกเขาคงมิให้ข้าออกไป" แต่เมื่อองค์หญิงเหยาหวาได้ยินแผนการของซีหลิงเทียนเหล่ย ก็รู้สึกหวั่น!

องค์หญิงเหยาหวาไม่ต้องการให้เด็กคนนี้อยู่ในท้องของเฑอ แต่ก็มิได้ เพราะถ้า... ลูกของนางถูกเฟิ่งชิงเฉินทำแท้งออกไป นั่นมันแสดงว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังฆ่าทายาทของราชวงศ์

วิธีการกำจัดเด็กแบบนี้ื มันทำร้ายเฟิ่งชิงเฉิน ดังนั้นต้องทำอย่างไรดี

"ลองคิดดู ถ้าเจ้าเก็บลูกเจ้าไว้ มันก็จะเป็นการตราหน้าจักรพรรดิตงหลิง" ซีหลิงเเทียนเหล่ยเริ่มหมดความอดทนกับองค์หญิงเหยาหวา และมันไม่มีทาง......

เหยาหวาเป็นแค่ภาระของเขา ถ้าเขาไม่สนใจเรื่องความสัมพันธ์ของพี่น้อง เขาจะไม่สนใจเรื่องความเป็นความตายของเฟิ่งชิงเฉินเลย

“ข้ามิต้องการ ข้ามิต้องการ ข้ามิอยากได้เจ้าเด็กคนนี้” องค์หญิงเหยาหวาทุบไปที่ท้องอย่างโกรธเกรี้ยว

เดิมทีนางต้องการกำจัดเด็กแบบลับๆ แต่ซีหลิงเทียนอวี่พบเข้า ทำให้นางมิกล้าที่จะทำเยี่ยงใดต่อเลย

หากนางกำจัดเด็กคนนี้ จักรพรรดิตงหลิงจะมิมีวันให้อภัยนาง

“ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการลูกคนนี้ ก็จงหาทางเข้าใกล้เฟิ่งชิงเฉิน แม้ว่าเจ้ามิได้สมรสกับตงหลิงจื่อชุน แต่เจ้าก็ยังเป็นคู่หมั้นเขา ตอนนี้เจ้ายังมิได้เข้าพิธี จึงออกไปไหนมิได้ หากจะออกไป ก็คงต้องให้ตงหลิงจื่อชุนพาไป" ซีหลิงเทียนเหล่ยคิดว่าสำหรับหญิงที่กำลังสมรสคนหนึ่งจะออกไปด้านนอกมันจะเป็นเรื่องใหญ่

“เขาจะพาข้าออกไปไหม?” องค์หญิงเหยาหวาสงสัย นางกับตงหลิงจื่อชุนมิลงรอยกัน นางมิได้ต้องการเสกสมรสกับตงหลิงจื่อชุน และตงหลิงจื่อชุนก็มิอยากสมรสกับนางเช่นกัน

ซีหลิงเทียนเหล่ยยิ้ม “บางเรื่องเขาอาจมิเต็มใจ แต่ถ้าเรื่องเกี่ยวข้องกับเฟิ่งชิงเฉินหล่ะก็ เขาต้องยอมแน่ๆ เขาชอบเฟิ่งชิงเฉินมิใช่หรือ เจ้าก็แค่ให้โอกาสเขาไปพบกับเฟิ่งชิงเฉิน"

เพื่อเอาใจซีหลิง จักรพรรดิจึงสั่งห้ามมิให้ตงหลิงจื่อชุนก้าวย่างไปแห่งหนใด สั่งให้คนจับตาดูเขาตลอด และมิให้เขาพบกับเฟิ่งชิงเฉิน เพราะเกรงว่าเขาจะสร้างปัญหาขึ้น

“พรุ่งนี้ พรุ่งนี้เป็นงานศพของพ่อกับแม่เฟิ่งชิงเฉิน ถ้าข้าบอกว่า ขอให้เขาไปร่วมงาน เขาต้องตอบตกลงแน่ๆ" องค์หญิงเหยาหวายิ้ม ด้วยสีหน้าเย็นชา

“องค์จักรพรรดิคงเห็นแก่เจ้า และก็คงต้องทรงอนุญาต เฟิ่งชิงเฉินมิทราบว่าเจ้าท้อง นางจะไม่สนใจ แค่หาโอกาสเข้าใกล้นาง เรื่องแบบนี้ข้าคงมิต้องสอนหรอกนะ?" ซีหลิงเทียนเหล่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ท่านพี่ มิต้องกังวล ข้าเข้าใจดี” ดวงตาขององค์หญิงเหยาหวาเป็นประกาย นางพร้อมประจันหน้ากับเฟิ่งชิงเฉิน “ เข้าใจก็ดีแล้ว งั้นข้าต้องไปก่อน ดูแลตัวเองด้วย” คำพูดของซีหลิงเทียนเหล่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน แต่เหยาหวามิได้ตอบโต้อะไร นางได้แต่ยิ้มรับและขอบคุณ

เมื่อออกมา ซีหลิงเทียนเหล่ยก็พบกับซีหลิงเทียนอวี่ เขาเดินเข้าไปทักทาย

“พิธีเสกสมรสของเหยาหวาก็ใกล้เข้ามาแล้ว เทียนอวี่คงต้องเหนื่อยหน่อยนะ" ซีหลิงเทียนเหล่ยพูดแบบนั้นก็มิได้ได้ทำให้ซีหลิงเทียนอวี่โกรธแต่อย่างใด เขาได้แต่ยิ้มให้

แต่หลังจากที่ซีหลิงเทียนเหล่ยเดินออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของซีหลิงเทียนอวี่ก็หายไป เขาหันไปคนรับใช้ตรงนั้นว่า "องค์ชายและองค์หญิงเหยาหวาพูดอะไรกัน?"

“องค์ชายให้ข้าออกมา ข้าน้อยมิสามารถเข้าใกล้พวกเขาได้ องค์ชายและองค์หญิงเหยาหวาพูดคุยกันครึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นนางกำนัลขององค์หญิงก็ไปยังตำหนักของชุนอ๋อง " คนที่เฝ้าสังเกตการณ์ตรงนั้น รายงานให้รับทราบ

“จับตาดูนางไว้ อย่าปล่อยให้นางสร้างปัญหา”

การมาของซีหลิงเทียนเหล่ย กับพฤติกรรมที่ผิดปกติขององค์หญิงเหยาหวา ทำให้ซีหลิงเทียนอวี่กังวลใจ และยิ่งส่งคนไปที่ตำหนักของชุนอ๋อง ความกังวลมันยิ่งทวีมากขึ้น