นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 734

เฟิ่งชิงเฉินคิดจะโยนหลานอีหลินให้หวังจิ่นหลิง แต่นางรู้ที่ไหนว่าหวังจิ่นหลิงว่องไวกว่านางเสียอีก

“ไป!”

“ชิง......เฉินชิง ฝากแม่นางหลานกับเจ้าด้วย ข้าขอตัวก่อน”

ยะ ยะ ยะ......

ม้าของหวังจิ่นหลิงทะยานผ่านข้างกายของหลานอีหลินไป ไม่มีทีท่าว่าลดความเร็วเลยแม้แต่น้อย ไม่มีความสงสารหรือห่วงใย เท่านี้ก็รู้แล้วว่าหวังจิ่นหลิงรังเกียจหลานอีหลินมากแค่ไหน

เอาเถอะ หวังจิ่นหลิงคงไม่ได้เกลียดคนอย่างหลานอีหลิน เขาแค่เกลียดคำพูดของหลานอีหลินเท่านั้น เขาเกรงว่าหลานอีหลินจะทำให้เฟิ่งชิงเฉินพลอยเสียไปด้วย

เกิดมาครั้งหนึ่งมีคู่ชีวิตเพียงคนเดียวก็ยากมากแล้ว หากมีผัวสามเมียสี่ก็ไปตายเลยเสียดีกว่า หากผู้หญิงมีสามีมากกว่าหนึ่งคน แบบนั้นผู้ชายคนดังกล่าวจะต้องไร้ประโยชน์เพียงใด นี่เป็นเพียงการเหยียบย่ำความภาคภูมิใจของผู้ชายอย่างพวกเขา

หวังจิ่นหลิงรับไม่ได้จากก้นบึ้งของหัวใจ ต่อให้เขารู้ว่าเด็กบางคนต้องไปเป็นโสเพณีเพื่อเอาชีวิตรอด แต่เขาไม่มีทางเป็นอันขาด

คนอย่างเขาหวังจิ่นหลิงฆ่าได้แต่หยามไม่ได้

“อร๊าย......” หลานอีหลินถูกแรงออกตัวของม้ากระแทกจนล้มลงพื้น หันหลังกลับและล้มลงกับพื้นอย่างงดงามโดยท่าหงายหลังหน้ามองท้องฟ้า นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นไม่เคลื่อนไหว

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้คิดจะลงจากม้าจะช่วยนาง แค่นั่งอยู่บนม้าและรอหลานอีหลินขึ้นมาด้วยตัวเอง แต่รอตั้งนานหลานอีหลินก็ยังคงไม่เคลื่อนไหว

“คงไม่ได้ตายไปแล้วใช่ไหม?” เฟิ่งชิงเฉินตกใจ รีบลงจากหลังม้าเพื่อลงไปตรวจสอบดู

ในวินาทีที่เฟิ่งชิงเฉินลงจากม้า ชายผู้แอบจ้องมองอยู่ตรงมุมในโรงน้ำชาเริ่มเคลื่อนไหว ดวงตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกแหลมคมขึ้นในทันที ทิ้งท่าทางอันซบเซาก่อนหน้านี้ และบินออกมาจากโรงน้ำชาในขณะเดียวกัน

“แม่นางหลาน?” เฟิ่งชิงเฉินลงจากหลังม้า เดินมาด้านข้างของหลานอีหลิน เตรียมจะคุกเข่าลงไปเพื่อตรวจสอบว่าหลานอีหลินตายไปแล้วหรือยัง แต่ในตอนนั้นเอง ไอสังหารอันเยือกเย็นแผ่ซ่านมาทางด้านหลัง ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินแข็งทื่อ “ใครกัน”

ไอสังหารอันเยือกเย็นเข้ามาใกล้เต็มที เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าจะหันกลับไปก็คงไม่ทัน อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ขนาดนี้แล้ว หัวใจของเฟิ่งชิงเฉินเต้นมาถึงลำคอ หากนางไม่สามารถหลบการโจมตีนี้ได้ นางจะต้องตายอย่างแน่นอน

บัดซบเอ๊ย!

เขาเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนี้ เลือกลงมือกับนางตอนที่เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงจากไปพอดี

เฟิ่งชิงเฉินแน่ใจมากว่าอีกฝ่ายสะกดรอยตามพวกเขามานานมากแล้ว ไม่เช่นนั้นคงไม่พบโอกาสที่เหมาะเจาะขนาดนี้ คนผู้นี้สุดยอดมาก สามารถปกปิดลมหายใจของตนเองได้โดยตลอดทางที่ผ่านมาพวกเขาสัมผัสไม่ได้แม้แต่น้อย

ดาบเข้ามาสัมผัสกับผิวหนังแล้ว เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาลังเล เหลือบตามองหลานอีหลินที่นอนอยู่บนพื้น เฟิ่งชิงเฉินไม่คิดมากอีกต่อไป นางหมอบลงกับพื้นโดยตรง คว่ำหน้าลงบนร่างของหลานอีหลิน ใช้การเคลื่อนไหวนี้เพื่อหลบการโจมตี

“อร๊าย......”

เฟิ่งชิงเฉินล้มทับร่างของหลานอีหลินที่นอนอยู่บนพื้น ทับอีกฝ่ายจนแทบอาเจียนออกมา หลานอีหลินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แขนและขาทั้งสี่ตั้งขึ้นและร่วงหล่นลงพื้นอีกครั้ง

ตุบ......แม่นางผู้นี้ยังไม่ตาย

ไม่ปล่อยโอกาสให้เฟิ่งชิงเฉินได้ใช้ความคิด การโจมตีแรกพลาดเป้า อีกฝ่ายจึงรีบเหวี่ยงดาบเข้าหาเฟิ่งชิงเฉินอีกครั้ง เฟิ่งชิงเฉินเองก็ไม่สนใจชีวิตของหลานอีหลินแล้ว วางมือทั้งสองข้างลงบนพื้น กลิ้งบนร่างของหลานอีหลินเพื่อหลบการโจมตี

นางหลบการโจมตีได้ แต่คนน่าสงสารกลับกลายเป็นหลานอีหลิน ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินหลบคมดาบ คมดาบที่จะทิ่มแทงนางในตอนแรกก็แทงเข้าไปยังร่างของหลานอีหลิน