นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 734

ไม่ว่าหลานอีหลินจะมาจากที่เดียวกับนางหรือไม่ โดยพื้นพื้นฐานเฟิ่งชิงเฉินสามารถมั่นใจได้ว่าแม่นางคนนี้ไม่ได้มีจิตใจชั่วร้ายแต่อย่างใด อย่างน้อยก็ไม่เหมือนกับหลี่เซี่ยงที่หวังจะครอบครองทุกอย่างไว้เพียงผู้เดียว แต่......

จะพูดอย่างไรดี หลานอีหลินไม่ใช่คนไม่ดี แต่นางแสดงออกมาชัดเจนเกินไป นางเป็นคนมั่นใจในตัวเอง มีความรู้สึกหยิ่งในศักดิ์ศรีเป็นอย่างมาก ราวกับนอกจากนางแล้ว ทุกคนต่างเป็นคนโง่เขลา โดยเฉพาะสายตาที่จ้องมองนาง มักจะมีความเห็นอกเห็นใจและความรู้สึกที่ตนเองอยู่เหนือกว่าออกมาให้เห็น

นางยังไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ แต่หลานอีหลินกลับทำให้นางกลายเป็นคนน่าสงสารโดยปริยาย ผู้หญิงที่ต้องการความช่วยเหลือจากวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของนาง หลานอีหลินพูดไม่หยุด ว่าตนเองสามารถเปลี่ยนให้นางมีความมั่นใจและมีเสน่ห์มากขึ้น ทำให้ผู้ชายเป็นหมื่นเป็นพันหลงใหลในตัวนาง

เมื่อได้ยินแผนที่หลานอีหลินวางไว้คร่าว ๆ เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเสียววาบ หากนางทำเช่นนั้นจริง นั่นคงถือว่าเป็นโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่

เฟิ่งชิงเฉินปฏิเสธความหวังดีของหลานอีหลิน ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมให้หลานอีหลินช่วยทำให้ตนเองสวยขึ้น และไม่ต้องการให้หลานอีหลินช่วยจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ด้วย

มองดูกางเกงอันแปลกประหลาดที่หลานอีหลินสวมอยู่ เฟิ่งชิงเฉินรู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีพรสวรรค์ด้านการออกแบบเลย เหมือนวาดภาพเสื้อผ้าในยุคปัจจุบันออกมาโดยไม่คิดอะไร ส่วนเมื่อเดินบนถนน คนที่หันมามอง เมื่อสวมเสื้อผ้าของนางจะต้องมีมากกว่าสวมชุดบิกินี่ หรือเสื้อผ้าเปลือยอกและต้นขาอย่างแน่นอน รู้ได้เลยว่าวันงานแต่งงานของนางจะเป็นเช่นไร

ความงดงามในสมัยโบราณและในสมัยปัจจุบันนั้นแตกต่างกัน สิ่งซึ่งเป็นที่นิยมในสมัยนี้อาจไม่เป็นที่นิยมในอดีต ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ดีหรือไม่ดี แต่มันขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้ออำนวยมากกว่า เฉกเช่นเดียวกับการเลิกทาสในสมัยปัจจุบัน

ได้ยินการปฏิเสธของเฟิ่งชิงเฉิน หลานอีหลินไม่ได้โกรธแต่อย่างใด ดวงตาคู่นั้นของนางสว่างขึ้น จากนั้นก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่สร้างขึ้นมาด้วยตนเอง

ใจความสำคัญคือเพราะหน้าตาของนางขี้เหร่จึงถูกผู้ชายทอดทิ้ง นางถูกความรักทำร้าย ดังนั้นนางจึงทำการปรับเปลี่ยนด้านการแต่งการของตนเองตลอดทั้งวันทั้งคืนเพื่อแต่งตัวตามสมัยนิยม ไม่สนใจในรูปลักษณ์ของตนเอง จากนั้นเป็นต้นมาก็หมดหวังเรื่องผู้ชาย

แน่นอนว่าหลานอีหลินไม่เปิดโอกาสให้เฟิ่งชิงเฉินพูด นางเล่าเรื่องของตนเองอย่างไม่สนใจใคร หลังพูดจบก็ไม่ลืมที่ตบไหล่ของเฟิ่งชิงเฉินและกล่าวปลอบใจออกมา “แม่นางเฉินชิง เจ้าอย่างกังวลไปเลย ชายผู้นั้นทอดทิ้งเจ้าไป เป็นเพราะไม่เข้าใจในความดีของเจ้า เจ้าวางใจ ผู้ชายคนต่อไปจะต้องดีกว่าอย่างแน่นอน ข้าจะช่วยเจ้าตามหาคนที่ดีกว่า”

เฮ้อ......สำหรับพลังแห่งจินตนาการอันน่ากลัวของหลานอีหลิน เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกนับถือเป็นอย่างมาก แม่นางผู้นี้ยกตนเองขึ้นเป็นจักรพรรดินี และทำเหมือนนางก็เป็นวิญญาณเร่ร่อนที่อยู่บนโลกอันกว้างใหญ่ที่รอคอยความช่วยเหลือจากนาง

หลังจากกล่าวคำปลอบใจ หลานอีหลินก็ไม่ลืมที่จะถามออกมาว่าความคิดของตนเองถูกต้องหรือไม่ “แม่นางเฉินชิง ข้าเดาถูกทั้งหมดเลยใช่หรือไม่ ?”

อีกฝ่ายพูดมาถึงตรงนี้แล้ว นางยังจะพูดอะไรได้อีก หากนางบอกว่าไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้คงคิดว่านางกำลังปกปิด เฟิ่งชิงเฉินทำได้เพียงฝืนยิ้มออกมาเท่านั้น

และด้วยการที่นางไม่ปฏิเสธ ในดวงตาของหลานอีหลินเหมือนกับเห็นการยอมรับโดยธรรมชาติ หลานอีหลินรู้สึกภูมิใจเป็นอย่างมาก จากนั้นนางก็ปลูกฝังทฤษฎีความเสมอภาคระหว่างชายและหญิง ทฤษฎีที่ว่าผู้หญิงสามารถยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง ทำให้ตนเองแข็งแกร่ง พูดแม้กระทั่งว่า......

“ชายหญิงเท่าเทียมกัน ไม่ว่าเพศไหนก็เป็นมนุษย์ ผู้ชายสามารถมีภรรยาได้ถึงสามสี่คน ผู้หญิงเองก็สามารถมีสามีสามสี่คนได้ด้วยเช่นกัน ข้าหลานอีหลินต้องการเป็นสตรีผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดินจิ่วโจวทางด้านนี้ หากชายที่ข้ารักไม่สามารถให้คำสัญญากับข้าได้ว่าจะรักเดียวใจเดียวไปชั่วชีวิต ข้าจะเตะเขาด้วยเท้าของข้า หากเขามีชู้ ข้าเองก็จะมีด้วยเช่นกัน ฮึ......”

จากคำพูดอันหาญกล้านี้ ทำให้พวกของเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงทั้งสองคนถึงกับผงะ ทั้งสองจ้องมองหลานอีหลินราวกับว่านางเป็นตัวประหลาด ชายทั้งสองตั้งคำถามเดียวกันในหัวใจ แม่นางผู้นี้เป็นทายาทของตระกูลหลานจริงงั้นหรือ หยกที่ห้อยคอเป็นของจริงหรือเปล่า? สตรีแห่งตระกูลหลานนั้นหาญกล้าเช่นนี้เลยงั้นหรือ?

แต่ทันใดนั้นเองทั้งสองคนก็นึกได้ว่า ในอดีตเหมือนจะมีสตรีผู้หญิงของตระกูลหลานที่มีสามีสิบกว่าคน

เหงื่อไหล......

เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงปาดเหงื่อในเวลาเดียวกัน เสด็จอาเก้าอดไม่ได้ที่จะถามตนเองว่าเขาไปช่วยตัวหายนะเอาไว้หรือเปล่า หวังจิ่นหลิงเองก็ถามหาความรับผิดชอบจากเสด็จอาเก้า เจ้าไปพาตัวหายนะมาทำไม ชิงเฉินเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว หากนางฟังคำพูดของหลานอีหลิน การตามจีบชิงเฉินจะไม่เป็นเรื่องยากขึ้นอย่างนั้นหรือ

หลานอีหลินสาวน้อยคนนี้ ไม่รู้ว่ามีนิสัยเหมือนนกที่ได้เจอกับคู่ชีวิตที่หมายปองแล้วเกาะติดราวไม่ยอมห่าง หรือว่าชีวิตไร้ซึ่งความกังวล นางไม่สนใจใบหน้าอันเยือกเย็นของเสด็จอาเก้าเลยสักนิด เดินตามเสด็จอาเก้าออกมาจากโรงน้ำชา หลังจากเสด็จอาเก้ากระโดดขึ้นหลังม้า นางยื่นมือออกไปเป็นธรรมชาติ รอเสด็จอาเก้าดึงตัวนางขึ้นไปบนหลังม้า

ดวงตาของหลานอีหลินเต็มไปด้วยความมั่นใจ เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยด้วยท่าทางแห่งความภาคภูมิใจ

นางคือนางเอก นิยายและละครในทีวีมีเรื่องราวแบบนี้อยู่มากมาย เมื่อนางเอกเดินมาถึง สายตาของผู้ชายมากมายจะต้องจับจ้องมาที่นาง ไม่ว่าเจ้าจะเยือกเย็นหรือไร้อารมณ์เพียงใด ต่างต้องหลงรักในตัวนาง ไม่อย่างนั้นชายผู้เยือกเย็นผู้นี้คงไม่เข้ามาช่วยนางทันทีเมื่อแรกเห็น

แต่ผลก็คือ......

“ไป!”

เสด็จอาเก้าตวัดแซ่บนหลังม้า ขี่ม้าออกไปทิ้งเฟิ่งชิงเฉินและหวังจิ่นหลิงทั้งสองคนไว้ด้านหลัง ม้าพุ่งออกไปด้านหน้า ส่วนหลานอีหลิน ต้องขอโทษด้วย เขาไม่สน

“ฮี่ ฮี่ ฮี่......” ม้าพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้หลานอีหลินตกใจจนถอยไปด้านหลัง ม้าวิ่งไปด้านหน้าอย่างต่อเนื่อง ทำให้ปากของหลานอีหลินเต็มไปด้วยฝุ่น หลานอีหลินโกรธมาก วิ่งไปด้านหน้า นำมือสองข้างท้าวเอว ตะโกนใส่ทิศทางที่เสด็จอาเก้าจากไป “ผู้อาวุโสเก้าอะไรกัน เจ้าบ้า เจ้ากล้าเพิกเฉยต่อความงามและความอ่อนเยาว์ของข้า ฮึ......ข้าจะบอกเจ้าไว้ ชื่อของเจ้าถูกลบออกจากชายในดวงใจของข้าแล้ว จากนี้เจ้าจะต้องเสียใจจนตาย ต่อให้จะชดเชยมากมายแค่ไหน ข้าก็ไม่มีทางสนใจเจ้า”

เด็กคนนี้......พิษลึกมาก!

เฟิ่งชิงเฉินแอบปาดเหงื่อของตนเอง เหลือบมองหวังจิ่นหลิงอย่างลับ ๆ และตัดสินใจทิ้งหายนะอย่างหลานอีหลินไว้กับหวังจิ่นหลิง......