นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 735

โจ่วอันกระโจนขึ้นไปในอากาศและพุ่งเข้าหาเฟิ่งชิงเฉิน ดาบยังมือยังเปื้อนไปด้วยเลือด เมื่อมันพุ่งผ่านอากาศ เงาสีแดงสาดส่องไปทั่ว ทำให้การมองเห็นของเฟิ่งชิงเฉินถูกรบกวน

เป็นมือสังหารที่ฉลาดมาก แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ใช่สัตว์กินพืช เฟิ่งชิงเฉินไม่แม้แต่กะพริบตา ในตอนที่โจ่วอันกระโจนเข้ามาเฟิ่งชิงเฉินก็เหนี่ยวไกออกไปทันที......

ปัง......

เช่นเดียวกับมือสังหาร นักแม่นปืนที่ซ่อนอยู่ในเงามืดพร้อมเล็งไปยังเป้าหมาย มีโอกาสเพียงแค่ครั้งเดียว อย่าลืมไปว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่มือปืน ดังนั้นนางไม่มีทางยิงออกไปเพียงนัดเดียว

โจ่วอันเห็นทิศทางกระสุนที่พุ่งเข้ามา แน่นอนว่าเขาสามารถหลบนัดแรกได้ แต่นัดที่สองมันเป็นไปไม่ได้

หลังจากเฟิ่งชิงเฉินยิงนัดแรกออกไปก็พุ่งลงไปยังพื้น คราวนี้ไม่มีแผ่นเนื้อคอยรองรับ เฟิ่งชิงเฉินนอนหมอบลงกับพื้น แค่ได้ยินเสียงก็รู้ว่านางลงไปแรงแค่ไหน นี่เป็นสิ่งซึ่งได้มาจากการฝึกฝน วินาทีซึ่งเฟิ่งชิงเฉินล้มลงพื้น นางยิงออกมาอีกหนึ่งนัด เสียงปืนนัดที่สองตรงกับช่วงเวลาที่เสียงการป้องกันกระสุนนัดแรกดังขึ้นพอดี โจ่วอันจึงไม่ได้ยินเสียงมัน เมื่อกระสุนนัดที่สองพุ่งเข้ามามันก็สายไปแล้ว......

เชือก......กระสุนพุ่งไปที่น่องของโจ่วอัน เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ใช่คนชอบการต่อสู้ หลังจากยิงถูกเป้าก็รีบพลิกตัวทันที กลิ้งออกจากระยะการโจมตีของโจ่วอัน มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองโดยสัญชาตญาณ ทันทีที่ไปยังพื้นที่ปลอดภัย เฟิ่งชิงเฉินรีบลุกขึ้นวิ่งไปยังม้าของนาง

ความเร็วถึงขีดจำกัดการฝึกของนางแล้ว ความตายอยู่ตรงหน้า เฟิ่งชิงเฉินได้แสดงความเร็วสูงสุดของนางให้เห็น

นางเป็นทหารที่เก่งที่สุดในหมู่หมอ และเป็นหมอที่เก่งที่สุดในหมู่ทหาร

“เป็นการลงมือและเคลื่อนไหวที่ปราดเปรียว รุนแรงเหลือเกิน” โจ่วอันฟื้นจากความเจ็บปวด เฟิ่งชิงเฉินขึ้นไปอยู่บนหลังม้าแล้ว......

“ฮี้......”

ม้าพุ่งออกทะยานออกไป เหลือเพียงฝุ่นที่ทิ้งไว้ให้โจ่วอัน

โจ่วอันจ้องมองเฟิ่งชิงเฉินที่จากไปแต่ไม่ได้ไล่ตาม รอยยิ้มแปลก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันขาวซีดของเขา “เฟิ่งชิงเฉิน ในฐานะแกะตัวอ้วนที่สุดในโลกแห่งมือสังหาร ครั้งนี้เจ้าสามารถหนีไปได้ก็จริง แต่ครั้งต่อไปเจ้าไม่มีทางรอด ข้าคาดหวังที่จะเห็นการต่อสู้ของเจ้ากับมือสังหารทั่วโลก สุดท้ายใครจะเป็นฝ่ายชนะ”

โจ่วอันก้มหน้า มองเลือดที่ไหลอยู่บนน่อง นำกริชที่เหน็บอยู่ข้างขาเล่มหนึ่งออกมา นั่งยอง ๆ แล้วแทงกริชเข้าไปในบาดแผล จากนั้นขยับข้อมือ......

เชือก......กระสุนสีเลือดพุ่งออกมาและตกลงสู่พื้น มองไม่เห็นสีดังเดิมของมัน โจ่วอันก็ไม่มีความคิดที่จะหยิบมันขึ้นมาดู

บาดแผลใหญ่ขึ้น เลือดไหลรุนแรง ราวกับโจ่วอันไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด หยิบขวดยาออกมาจากแขนเสื้อ เทมันลงไป จากนั้นเลือดก็ไม่ไหลออกมาอีก โจ่วอันถึงหยุดการกระทำของตนเอง จากนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งออกมาปิดบาดแผลเอาไว้

หลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว โจ่วอันลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปหาหลานอีหลิน ดังแต่เขาเริ่มเดิน มันมองไม่ออกเลยว่าขาของเขาได้รับบาดเจ็บ เห็นได้ว่าความดื้อรั้นของธรรมชาติมนุษย์เช่นนี้มันเกินกว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นอย่างมาก

ไม่แม้แต่จะมอง โจ่วอันยกมีดขึ้น เตรียมตัดหัวของหลานอีหลิน ในสายตาของเขา หัวของหลานอีหลินที่อยู่ตรงหน้ามีค่าสองพันแผ่นเงิน แม้จะฝืนหลักการที่ยึดถือของเขา แต่หลักการมันก็ต้องยอมจำนนต่อความเป็นจริง ตัวอย่างเช่นตอนนี้เขาต้องการแผ่นเงิน หากเขาไม่มีรายได้เขาก็ต้องไปปล้น

อีกอย่าง เมื่อสักครู่เขาได้ทำผิดหลักการของเขาไปแล้วครั้งหนึ่ง ผิดอีกสักครั้งมันจะเป็นอะไรไป ส่วนเรื่องอื่น มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา เขาแค่ซื่อสัตย์ต่อตัวเองเท่านั้น

แต่ในตอนนี้เสียงม้าที่ไกลออกไปกลับดังขึ้นมาอีกครั้ง โจ่วอันรู้ว่าผู้ที่กำลังมาเป็นใคร มีดในมือแข็งทื่ออยู่บนอากาศ จากนั้นก็ทำตามความคิดของตนเองต่อไป

ด้วยระยะห่างนี้ มันเพียงพอจะเอาหัวนี้ไป และยังมีเวลาเพียงพอสำหรับการหนี

แต่โจ่วอันประเมินระยะของกระสุนผิดไป ขณะที่มีดในมือของเขากำลังฟันลงมา เฟิ่งชิงเฉินก็ยิง......