นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 741

เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงรู้ว่าตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขาแล้ว ภายใต้สายตาที่คอยจับตามองของทหารรับใช้สิบแปดคน ทั้งสองก้าวถอยหลัง และออกจากสนามรบไปยังเฟิ่งชิงเฉิน โดยไม่สนใจรูปแบบดาบที่ดีที่สุดของเสวียนเซียวกง

ความมั่นใจในตนเองและรูปลักษณ์ที่สงบนั้น ราวกับว่าจะสามารถเอาชนะ และฆ่าฝูงชนพวกนั้นได้

"ใครบอกให้พวกเจ้าหยุด จัดการมันให้ข้า ฆ่าพวกมันซะ" ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงรู้สึกทึ่งกับท่าทีของเสด็จอาเก้า พวกเขาบ้าซะจนไม่เห็นผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงอยู่ในสายตา ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริง ๆ

ทันทีที่ทหารรับใช้สิบแปดคนเคลื่อนตัว เสวียนเส้าฉีก็พูดอีกครั้ง "เพื่อเห็นแก่ท่านแม่ของข้า ได้โปรดพวกท่านได้เห็นแก่ตัวตนของข้า พวกเขาสองในสามไม่มีทักษะการต่อสู้ หากให้เวลาแกพวกเขา รับรองว่าพวกข้าจะไม่ทำให้เหล่าท่านอาเดือดร้อน"

ทัศนคติของเสวียนเส้าฉีจริงใจ น้ำเสียงของเขาใสบริสุทธิ์ และเขาได้นำฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงผู้ล่วงลับไปแล้วออกมาพูด

ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงโกรธมากจนร่างกายของเขาสั่นสะท้าน แต่ฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงจ้องไปที่เฟิ่งชิงเฉิน เธอรู้ว่าผู้หญิงที่มีผ้าคลุมใบหน้าอยู่นี้เป็นไพ่ตายของพวกเขา และเธอคือเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉิน ไม่ได้คาดหวังว่าขณะที่โลกนักสังหารทั้งหมดกำลังไล่ตามเจ้า เจ้ายังกล้าออกมา เจ้าอวดดีมาก และการสังหารมากมายไม่สามารถขวางทางเจ้าได้เลยหรือ ที่แท้มันก็เป็นเหมือนกับแม่ของเจ้าที่ตายไปแล้วก่อนหน้านี้

ฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงกำมือแน่น และเล็บของนางก็ฝังอยู่ในฝ่ามือ แต่นางไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด

ในความเป็นจริง เฟิ่งชิงเฉินก็เป็นคนที่ทำลายความสุขของนางเช่นกัน แต่นางไม่สามารถหยุดนางได้

ฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงไม่ทราบว่า อีกมือหนึ่งของนางกำลังจับผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงไว้แน่น ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงคิดว่าภริยาของเขาโกรธเสวียนเส้าฉีมาก และดุด้วยใบหน้าเคร่งขรึม "ไอ้ลูกกบฏ เจ้าจะก่อกบฏงั้นรึ?"

"ท่านพ่อ ข้าไม่สนใจเสวียนเซียวกง ข้าแค่ไม่อยากมีพ่อที่ข้าไม่รู้จักดี ท่านพ่อจำคำที่ข้าพูด ตอนที่ท่านอภิเษกสมรสกับผู้หญิงคนนี้ได้หรือไม่?" เสวียนเส้าฉีชี้ไปที่ฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกง เขาไม่แม้แต่จะเรียกนางว่าเป็นฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงด้วยซ้ำ และพูดว่าผู้หญิงคนนี้โดยตรง เพราะวันนี้เขาได้ตัดสินใจแล้ว

ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร เขาพยักหน้า แน่นอนว่าเขาจำได้ว่าเขาเกือบทุบเสวียนเส้าฉีเกือบตาย

"ดูจากหน้าตาของท่านแล้ว น่าจะจำได้ ข้าบอกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ป้าโม่ และข้าไม่อยากให้นางมาเป็นแม่ของข้า แต่ท่านพ่อไม่เชื่อ ท่านไม่เชื่อข้า ท่านไม่เคยเชื่อข้าเลยแม้แต่น้อย ทั้ง ๆ ที่ข้าเป็นลูกชายของท่าน"

แปลกที่เสวียนเส้าฉีโทษพ่อของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะตัวตนที่แท้จริงของเขา เขาจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์ และเฟิ่งชิงเฉินอาจเป็นน้องสาวของเขา เป็นสิ่งที่มีค่าราวกับสมบัติของเขา แต่ผู้ชายคนนี้ทำลายความสุขของเขาไปแล้ว...

"ใช่" ตอนที่หวังจิ่นหลิงพูดคำว่าลู่อี้หรานสามพยางค์นี้ออกมา ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงก็สงสัยอยู่แล้ว เขาแค่ไม่อยากเผชิญหน้ากับมันโดยตรง เพราะเขากลัวว่าเขาจะทนไม่ไหว

สิบแปดปีแล้ว... พวกเขามีลูกสองคนแล้ว ถึงเพิ่งจะมาบอกเขา ว่าคนที่อยู่เคียงข้างเขาไม่ใช่นาง

"วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อพิสูจน์" เสวียนเส้าฉีถอดผ้าคลุมของเฟิ่งชิงเฉิน โดยไม่คำนึงถึงใบหน้าที่ซีดเซียวและดวงตาที่ดุเดือดของฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงของนาง...

"เสี่ยวเฟย!"

ฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงก็ยังสมควรเป็นฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงอยู่ดี เมื่อใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินถูกเปิดเผย นางก็ขจัดความเกลียดชังในดวงตาของนางทันที และอุทานด้วยความประหลาดใจ "เสี่ยวเฟยทำไมเจ้าถึงอยู่กับเส้าฉีได้? หรือว่า หรือว่าผู้ชายคนนี้โกหกเจ้าใช่ไหม? หรือมันเกลี้ยกล่อมเจ้าให้มาหลอกพ่อและแม่"

ผู้ชายคนนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่านางหมายถึงหวังจิ่นหลิง รอยยิ้มบนใบหน้าของหวังจิ่นหลิงหยุดนิ่ง ถ้าเขารู้ว่าการยิงได้อย่างแม่นยำแม้แต่นอนราบอยู่คืออะไร นางจะพูดแบบนี้อย่างแน่นอน

"น้าเล็ก ช่างเถอะ เรียกว่าฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงก็ได้ ถ้าต้องเรียกเจ้าแบบนี้ข้าพูดไม่ออกจริง ๆ เจ้าใช้ชื่อของแม่ข้าในนามไปแล้วก็ช่างเถอะ แต่ยังจ้างคนมาฆ่าข้าในนามแม่ข้า เจ้าต้องหน้าด้านขนาดไหน?"

คำพูดของเฟิ่งชิงเฉินเริ่มมีความหมายมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับระบายความอัดอั้นที่นางได้รับจากเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิง

"หุบปาก หุบปาก ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้จ้างใครไปเพื่อฆ่าเจ้า และข้าก็ไม่ใช่น้าเล็กของเจ้าด้วย อย่ามาเรียกคนอื่นแบบนี้" คำพูดของเฟิ่งชิงเฉินทำให้ฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงออกอาการทีละน้อย ฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงไม่สามารถแสร้งทำเป็นสงบเสงี่ยมและหยิ่งยโสอีกต่อไปได้ นางจึงตะโกนใส่เฟิ่งชิงเฉิน แต่น่าเสียดาย...

ไม่มีใครสนใจนางเลย นางดูเป็นเพียงตัวตลก และหากไม่มีผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงลู่อี้หรานก็ไม่มีอะไรเลย

"แม่ของเจ้า? แม่ของเจ้าคือใคร?" ในที่สุดผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงก็เอ่ยเสียงของเขา และถามอย่างสั่นเทา

กลายเป็นว่า... หากไม่เปรียบเทียบก็จะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่เมื่อเปรียบเทียบแล้ว จะพบว่ามันไม่เหมือนเดิมหรือไม่เหมือนกัน

คล้าย เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขา คล้ายกับอี่โม่มาก เมื่อเขาเห็นนางในตอนนั้น และคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา... เป็นแค่ของปลอมจริง ๆ

"แม่ของข้าชื่อลู่อี่โม่ พ่อของข้าคือเฟิ่งจ้าน ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกง ฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกง ข้าเฟิ่งชิงเฉิน ในฐานะลูกสาวของเฟิ่งจ้านจึงในนามสกุลเฟิ่งนี้ ข้าขอเตือนพวกท่านอย่างเป็นทางการว่า ลู่อี่โม่เป็นภรรยาของเฟิ่งจ้านพ่อของข้า ท่านทั้งสองคนจะไม่ถูกอนุญาตให้เรียกชื่ออี่โม่อีกต่อไป ชื่อที่เหมือนกันข้าพอรับได้ แต่หากหน้าตาเหมือนกัน ข้ารับไม่ได้จริง ๆ พวกท่านทำเช่นนี้ทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยง" แม่ของนางเป็นของพ่อของนางคนเดียว และจะไม่มีใครสามารถแย่งนางจากเขาไปได้

"แม่ของเจ้าชื่อลู่อี่โม่ แม่ของเจ้าชื่อลู่อี่โม่..." ผู้นำเผ่าเสวียนเซียวกงชี้ไปที่เฟิ่งชิงเฉิน ถามอย่างสั่นเครือ ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง เขาหันกลับมาถามฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงที่อยู่ข้าง ๆ เขาว่า" "แล้วเจ้าล่ะ? เจ้าเป็นใคร? เจ้าเป็นใคร?"

"องค์ชายใหญ่ไม่ได้พูดไปแล้วหรือ? นางชื่อลู่อี้หราน เป็นน้องสาวของนาง มีศักดิ์เป็นน้าเล็ก" ฮูหยินแห่งเสวียนเซียวกงไม่ตอบ เฟิ่งชิงเฉินจึงช่วยนางตอบ