นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 744

กลางคืน ร่างสีดำหนึ่งร่างไม่รู้มาจากที่ไหนกระโดดออกมาจากมุมเล็ก ๆ ซึ่งดูราวกับผี กำลังเดินอยู่ในเสวียนเซียวกงด้วยความคุ้นเคย เมื่อพิจารณาจากรูปลักษณ์ของเขา เขาน่าจะคุ้นเคยกับเค้าโครงของเสวียนเซียวกงอย่างมาก เพราะทุกครั้งเขาสามารถหลบหลีกการตรวจตราแบบทั้งการตรวจตราที่ชัดเจนและลับ ๆ

เป้าหมายของชายชุดดำนั้นชัดเจนมาก หลังจากหลีกเลี่ยงการตรวจตราที่ชัดเจนและลับ ๆ แล้ว เขาก็ตรงไปยังหอสมบัติของเสวียนเซียวกงโดยตรง หอสมทรัพย์เป็นเพียงคำบอกกล่าวภายนอก ที่นี่น่าจะเป็นห้องทรงงานของเจ้าวังเสวียนเซียวกงที่ใช้ทำงานในเวลาปกติ และยังเป็นสถานที่เก็บสมบัติล้ำค่าต่าง ๆ ไว้ที่นี่เช่นกัน

ไม่เพียงแต่กองทหารขนาดใหญ่ที่คอยคุ้มกันที่นี่ แต่ยังมีเครื่องมือและกับดักต่าง ๆ อีกด้วย เนื่องจากมีบุคคลภายนอกบุกรุกอย่างอุกอาจเมื่อนานมาแล้ว การป้องกันที่นี่จึงเข้มงวดยิ่งขึ้น

ดูเหมือนชายชุดดำจะรู้จักมันมาตั้งนานแล้ว และดูเหมือนเขาจะเดินได้ตามความประสงค์แต่ทุกย่างก้าวก็เลี่ยงกับดักที่นี่เขาทำได้อย่างแม่นยำ หรือเพราะว่าชายชุดดำไม่ได้ไปที่เป็นสถานที่แกนกลาง ยิ่งเข้าไปมากเท่าไหร่ การป้องกันภายในก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

แกร่ก...

ชายชุดดำผลักประตูบานเล็ก และแอบเข้าไปในที่ที่คล้ายกับพวกข้ารับใช้คนอื่น ๆ ทันทีที่เขาก้าวเข้ามา ร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น และเดินออกมาจากหลังม่าน ย่างก้าวของเขาบางเบา และไม่มีเสียงใด ๆ ดังขึ้นเลย

"จิ่วชิง" ผู้มาเยี่ยมเห็นหน้ากากอันเป็นเอกลักษณ์ของหลานจิ่วชิง และเรียก

"ได้ของแล้วหรือไม่?" หลานจิ่วชิงไม่มีเวลาไปทักทายปู้จิงหยุน และยื่นมือออกไปทันทีเมื่อพบปู้จิงหยุน

เอ่อ...

ปู้จิงหยุนก้มศีรษะลง "ไม่ มีห้องสองห้องที่ข้าไม่สามารถเข้าไปได้ นี่คือแผนที่ของอาวุธกับดักที่ข้าวาดไว้ มีทั้งหมดเจ็ดห้อง ห้องห้าห้องที่ข้าทำเครื่องหมายไว้ คือห้องที่ข้าเคยไป มาแล้ว ในนั้นไม่มีแผนที่เลย หากแผนที่อยู่ในหอสมบัติ น่าจะอยู่ในสองห้องสุดท้ายนี้ สองห้องนี้มีผู้รักษาการตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ข้าเฝ้าดูมาสองวันแล้ว และไม่พบโอกาสเลย ทหารรักษาการณ์นั้นเปลี่ยนกะกันได้อย่างต่อเนื่อง และข้าหาโอกาสที่จะเข้าไปไม่ได้เลย"

"เจ้ากำลังหาเหตุผลสำหรับความล้มเหลวของเจ้า" หลานจิ่วชิงเหลือบมองปู้จิงหยุน รับภาพในมือของปู้จิงหยุนมา และตรวจสอบสถานที่เก็บอาวุธต่าง ๆ อย่างตั้งใจภายในใจ

หลังจากหลานจิ่วชิงตรวจสอบเสร็จ เขาฉีกแผนที่ออกเป็นชิ้น ๆ ก้าวไปข้างหน้า และอธิบายด้วยความไม่พอใจ "จิ่วชิง ครั้งนี้ข้าพยายามอย่างดีที่สุด และไม่มีการโกงอย่างแน่นอน และสถานที่ที่เสวียนเซียวกงเก็บเครื่องเงินไว้ข้าก็พบมันแล้ว หรือจะให้ข้าขโมยเครื่องเงิน เมื่อกลับไปจะได้ขออภัยโทษได้ง่าย"

"หากเจ้าขาดเงิน เจ้าก็ไปเอาทองคำสองแสนตำลึงในโลกของนักสังหารซะ" หลานจิ่วชิงกล่าวอย่างโกรธเคือง

"ไม่ใช่ว่าข้าขาดเงิน แต่คนที่ขาดแคลนเงินไม่ใช่เจ้าหรือ? เหวินชิงไม่ได้พูดก่อนหน้านั้นเหรอว่า เราเสียเงินไปเยอะ และเราก็หาเงินทั้งหมดไปโดยเปล่าประโยชน์ เราอยู่ที่เสวียนเซียวกงพอดี ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะจับเสือมือเปล่า สำหรับรางวัล เอ่อ... แม้ว่ามันจะทำให้ใจข้าหวั่นไหวมาก แต่ข้าก็ไม่กล้าที่จะแตะต้อง" ปู้จิงหยุนต้องการหาโอกาสสร้างเกราะป้องกันให้ตนเองถึงจะกลับไปได้ ไม่แน่อาจจะเจอสมบัติล้ำค่าด้วยเช่นกัน

"เราไม่ได้ขาดแคลนเงิน แต่เสวียนเซียวกงมีเงินมากจริง ๆ แต่ข้าไม่สนใจเงินจำนวนเหล่านี้ และไม่จำเป็นต้องเสี่ยงกับเงินจำนวนนี้เช่นกัน เมื่อกระจกชุดนั้นของซูเหวินชิงถูกปล่อยออกมา พวกเขาจะสามารถทำเงินได้มากมายอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลา เราจะล้มล้างตระกูลลู่ในซานตง และล้มล้างธุรกิจลักลอบนำเข้า และเราจะไม่ขาดเงินในช่วงระยะสั้นนี้" หลานจิ่วชิงกลัวจริง ๆ ว่า ปู้จิงหยุนจะก่อความยุ่งเหยิงเพื่อประโยชน์นี้ ดังนั้นเขาจึงอธิบายบางอย่าง

"เอาล่ะ ฉันไม่สนใจเรื่องเครื่องเงินนี้แล้ว มันเป็นเรื่องของซูเหวินชิง แต่แล้วเรื่องมือสังหารล่ะ? ข้าได้ยินมาว่าข้อตกลงนี้ไม่สามารถยกเลิกได้ ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจะถูกตามล่าตลอดชีวิตที่เหลือของนางงั้นหรือ? ถ้าเป็นเช่นนั้น เกรงว่าสายลับที่เราส่งไป อาจจะไร้ประโยชน์"

สายลับแข็งแกร่ง แต่เมื่อเทียบกับนักสังหารชั้นยอด มันยังห่างไกลกันมาก เมื่อพบผู้เล่นชั้นนำสองสามคน สายลับเหล่านั้นจะสามารถต่อกรได้ ความปลอดภัยของเฟิ่งชิงเฉินหลานจิ่วชิงมอบให้เป็นหน้าที่ของปู้จิงหยุน หากเกิดเรื่องกับเฟิ่งชิงเฉิน คนซวยคนแรกจะเป็นปู้จิงหยุน

ยามของเสวียนเซียวกงมีคุณภาพสูง แม้ในฤดูหนาวที่หนาวเย็นของเดือนสิบสอง พวกเขาก็ยืนตัวตรง ตื่นตัวในตอนกลางคืน และไม่สื่อสารกับสหายของพวกเขา พวกเขามีหน้าที่รับผิดชอบงานของตัวเองเท่านั้น และสิ่งนี้ทำให้หลานจิ่วชิงและปู้จิงหยุนมีโอกาส ทั้งสองก้าวไปข้างหน้า...

"แคร่ก" เกือบจะในเวลาเดียวกัน หลานจิ่วชิงและปู้จิงหยุนได้ดำเนินการและบิดคอของยามรักษาการณ์ทั้งสอง ขณะที่กำลังจะอ้าปาก ทั้งสองได้ยินเพียงเสียง "ป๊อป" และหมัดขนาดเท่าไข่นกพิราบขนาดใหญ่ก็ชกเข้ามาในปากของพวกเขาแล้ว ยังไม่ทันได้แสดงความเจ็บปวด ก็รู้สึกเจ็บไปถึงคอหอย ก้มลงมอง...ก็เห็นคอของตนเองมีเลือดพุ่งออกมา และคอได้หักไปเรียบร้อย

โดยไม่ได้วางแผนที่จะกำจัดศพ หลานจิ่วชิงและปู้จิงหยุนค่อย ๆ วางคนลงบนพื้น และเดินไปยังลานกว้าง

สองห้องสุดท้าย แต่ละห้องมีลานด้านนอกแยกจากกัน ลานด้านนอกได้รับการปกป้อง และยังมีลานด้านในด้วย ทันทีที่หลานจิ่วชิงและปู้จิงหยุนเข้ามา พวกเขาก็ถูกพบโดยยามด้านใน มีทหารสิบสองนายอยู่ภายในนี้ หลานจิ่วชิงและปู้จิงหยุนไม่พูดอะไรและรีบพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับดาบในมือ

"มีคนลอบสังหาร" ทหารรักษาการณ์ทั้งสิบสองคนปกป้องและยังไม่โจมตีทันที พวกเขาชะลอเวลาจนกว่าทหารกู้ภัยจะมาช่วยสมทบ

หลานจิ่วชิงและปู้จิงหยุนจัดการได้อย่างรวดเร็วกว่า แต่ภายในระยะเวลาเพียงการดื่มชา คนสิบสองคนกลายเป็นศพไปแล้ว หลานจิ่วชิง ทำท่าทางไปทางโบกมือให้ปู้จิงหยุน และรีบเข้าไปในห้อง ขณะที่ปู้จิงหยุนหันหลังกลับและเดินไปที่ห้องสุดท้ายในวินาทีสุดท้าย

เลย์เอาต์ของห้องนั้นเรียบง่ายมาก หลังจากจัดการผู้คนไปพักหนึ่ง หลานจิ่วชิงก็พบกับดักที่ซ่อนอยู่เจ็ดช่อง หลีกเลี่ยงอาวุธที่ซ่อนอยู่สามชิ้น และพบอาวุธที่ซ่อนอยู่อีกหกชิ้น

มีหนังสือลับเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้หลายเล่ม จดหมายจากประเทศและนิกายต่าง ๆ สมบัติล้ำค่า และสัญลักษณ์ของนิกายอื่น ๆ และแม้แต่ภาพเสมือนของลู่อี่โม่หนึ่งภาพ ทว่ากลับไม่มีแผนที่ของจิ่วโจว...