นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 745

หาสิ่งของซึ่งตนเองต้องการไม่พบ หลานจิ่วชิงไม่ได้ไปยุ่งกับของสิ่งอื่น ทำทุกอย่างให้กลับเป็นเหมือนเดิม ก่อนจากไป สายตาของเขาจ้องมองบนรูปวาดของลู่อี่โม่ หลานจิ่วชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็นำมันติดตัวไปด้วย

สำหรับภาพนี้เฟิ่งชิงเฉินน่าจะชื่นชอบมัน เนื่องจากทุกอย่างในจวนเฟิ่งถูกเผาจนไม่เหลือซาก ทุกอย่างของพ่อแม่นางถูกทำลาย ภาพนี้น่าจะเป็นความทรงจำส่วนหนึ่งให้กับนางได้

หลานจิ่วชิงรีบเดินออกไป เดินไปยังห้องสุดท้าย ในตอนนี้ปู้จิงหยุนได้จัดการกับองครักษ์ในห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลานจิ่วชิงสามารถเดินเข้าไปได้ทันที

“เจ้าไปได้แล้ว” หลานจิ่วชิงรู้ว่าการเคลื่อนไหวของเขาในค่ำคืนนี้นั้นสร้างความวุ่นวายเป็นอย่างมาก อีกไม่นานคนของเผ่าเสวียนเซียวกงก็น่าจะมาถึงแล้ว ปู้จิงหยุนอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ ตรงกันข้าม มีแต่ทำให้ตัวตนของปู้จิงหยุนถูกเปิดเผยเท่านั้น

“เจ้าอยู่คนเดียว จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” แน่นอนปู้จิงหยุนรู้ว่าในสถานการณ์เช่นนี้ การที่เขาจากไปเป็นเรื่องที่ดีที่สุด แต่เขาก็ยังรู้สึกเป็นห่วงหลานจิ่วชิง

เผ่าเสวียนเซียวกงมียอดฝีมืออยู่จำนวนไม่น้อย ไม่ต้องพูดถึงใครอื่น แค่ศิษย์ทั้งสิบแปดคน แต่ละคนต่างเป็นยอดฝีมือชั้นสูง หากต่อสู้กันขึ้นมาจริง เต็มที่พวกเขาก็สามารถรับมือได้เพียงแค่ห้าคนเท่านั้น หากมากกว่านี้จะเกินความสามารถของเขา

“ไม่มีปัญหา ไปได้แล้ว” หลานจิ่วชิงทิ้งประโยคนี้ไว้และผลักประตู เดินเข้าไปในห้องสุดท้าย......

แสงสีทองส่องประกายออกมาจากด้านในประตู หลานจิ่วชิงรีบนำมือขึ้นมาปิดตาทั้งสองข้างของตนเองไว้พร้อมกับก้าวถอยหลังสองสามก้าวในเวลาเดียวกัน เมื่อดวงตาปรับเข้ากับแสงสีทองได้แล้วถึงนำมือลง

“เสื้อผ้าทอด้วยด้ายสีทอง?” หลานจิ่วชิงจ้องมองเสื้อผ้าสีทองที่สามารถส่องแสงได้ในความมืด ดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงความตกใจเล็กน้อย

ห้องเก็บสมบัติห้องสุดท้ายของเผ่าเสวียนเซียวกงมีเสื้อผ้าซึ่งทอด้วยด้ายสีทองอยู่เพียงหนึ่งตัวเท่านั้น ช่างน่าผิดหวังเสียจริง หลานจิ่วชิงเดินเข้าไปใกล้ กวาดสายตามองทุกอย่างในห้อง

นี่เป็นห้องที่ธรรมดามาก รอบด้านเป็นกำแพง นอกจากชุดซึ่งวางอยู่ตรงกลางห้อง ก็ไม่มีอะไรอื่นเลย แม้จะไม่เดินเข้ามาหลานจิ่วชิงก็มั่นใจว่าในห้องนี้ไม่มีกลไกหรือกับดักติดตั้งอยู่ เนื่องจากหากออกแบบกลไกมา เสื้อผ้าซึ่งวางอยู่ตรงกลางจะถูกทำลายได้โดยง่าย

จะเห็นได้ว่าผู้คนของเผ่าเสวียนเซียวกงให้ความสำคัญกับเสื้อผ้าตัวนี้เป็นอย่างมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่นำมันมาเก็บไว้ในที่แห่งนี้เพียงลำพัง และใช้กองทหารมากมายเพื่อปกป้อง

แผนที่ของจิ่วโจวไม่ได้อยู่ที่นี่ หลานจิ่วชิงไม่คิดจะนำเสื้อผ้าที่ไร้ประโยชน์ชุดนี้กลับไป เดินออกไปโดยไม่หันกลับมา ใช้ประโยชน์จากช่องว่างของกำแพงภายนอก หายเข้าไปในความมืด

“มีผู้บุกรุก จับผู้บุกรุก......”

ตุบ ตุบ ตุบ เสียงเท้าดังขึ้นมา เพียงเสี้ยววินาทีเผ่าเสวียนเซียวกงเกิดความวุ่นวาย นอกจากองครักษ์ที่ปกป้องหอสมบัติ คนอื่นที่อยู่ด้านนอกต่างจุดไฟไว้ในมือ ล้อมรอบเผ่าเสวียนเซียวกง

“มีผู้บุกรุก? ใครมันจะกล้าถึงขนาดนั้น ถึงขั้นกล้ามาแหยมกับเผ่าเสวียนเซียวกง สุดยอดจริง ๆ” เฟิ่งชิงเฉินถูกทำให้ตกใจ นั่งลงพร้อมครุ่นคิดว่าเส้นทางนั้นยังมีจุดไหนที่ยังไม่สมบูรณ์

เฟิ่งชิงเฉินยังจำเส้นทางแห่งความตายของเผ่าเสวียนเซียวกงได้ดี ในความคิดของนาง ต่อให้เป็นยอดฝีมือก็ไม่สามารถเข้าไปด้านในของเผ่าเสวียนเซียวกงได้โดยที่ไม่มีใครตรวจพบ และนาง?

ต่อให้รู้ตำแหน่งของกับดักและกลไกเป็นอย่างดี แต่นางก็ไม่มีความมั่นใจว่าจะสามารถผ่านเส้นทางแห่งความตายนั้นไปได้จริง

“ที่นี่ ผู้บุกรุกอยู่ที่นี่” เสียงองครักษ์ดังขึ้นมาจากทางตะวันตกเฉียงเหนือ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงองครักษ์ดังมาจากอีกฝั่งหนึ่งของเผ่าเสวียนเซียวกง เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าตนเองทำอะไรได้ไม่มาก จึงนั่งอยู่ในห้อง ไม่ได้ออกไปเข้าร่วมความวุ่นวายภายนอก

“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว......” ด้วยคำสั่งของเซวียนเส้าฉี ลูกธนูสีดำถูกยิงออกมาจากที่สูง หลานจิ่วชิงเหลือบมองลูกธนูที่พุ่งเข้ามาจากความมืด ดึงร่างขององครักษ์คนหนึ่งมาเป็นเกราะกำบัง เมื่อลูกธนูพุ่งเข้าสูงร่างกายของโล่มนุษย์ เขาก็โยนร่างของคนผู้นั้นออกไป จากนั้นก็ดึงร่างของอีกคนเข้ามา ใช้เป็นโล่กำบังเพื่อวิ่งหนีไป

ด้วยความช่วยเหลือจากศพใต้ฝ่าเท้า เหยียบมันขึ้นไป ทำให้หลานจิ่วชิงเข้าสู่ความมืดอีกครั้ง

“ปิดทางลงเขาทั้งหมดไว้” เซวียนเส้าฉีไม่เชื่อว่าด้วยสถานการณ์เช่นนี้ หลานจิ่วชิงจะสามารถหนีออกไปด้วยพลังของเขาเพียงคนเดียว

ในขณะที่พูดออกมา เขาเองก็ไล่ตามหลานจิ่วชิงหายไปในความมืด แต่กลับพบว่าหลานจิ่วชิงไม่ได้อยู่บนเส้นทางลงเขา แต่อยู่หลังเขาแทน งั้นก็มีเพียงแค่เส้นทางเดียว——หน้าผา!

“หลานจิ่วชิง บุกเข้ามาในเผ่าเสวียนเซียวกงของข้า เจ้าไม่รอดแน่” ในตอนที่เซวียนเส้าฉีไล่ตามไปมันเป็นช่วงเวลาที่หลานจิ่วชิงยืนอยู่ริมหน้าผาพอดี

“อยากได้ชีวิตของข้าหลานจิ่วชิง คนอย่างเจ้าไม่มีคุณสมบัตินั้น” เลือดหยดลงจากดาบของหลานจิ่วชิงตลอดเวลา กลิ่นเลือดแพร่กระจายออกมาจากร่างกายของเขาอย่างรุนแรง มันสามารถจินตนาการได้ว่าเขาฆ่าคนมามากแค่ไหนตลอดระยะทางที่ผ่านมา

“คำพูด ใครมันก็พูดได้ หลานจิ่วชิง ข้าไม่สนว่าใครเป็นคนสั่งให้เจ้าเข้ามาในเผ่าเสวียนเซียวกงของข้า ไม่สนว่าจุดประสงค์คืออะไร แค่ต้องการเพียงชีวิตของเจ้าเท่านั้น” เซวียนเส้าฉียอดดาบชี้ไปด้านหน้า เขามั่นใจว่าเขาสามารถสู้กับหลานจิ่วชิงได้อย่างทัดเทียม แต่คิดไม่ถึงว่า......

หลานจิ่วชิงไม่คิดจะสู้กับเซวียนเส้าฉีเลยแม้แต่น้อย ในตอนที่เซวียนเส้าฉีพุ่งมาด้านหน้า หลานจิ่วชิงเบี่ยงตัวเพื่อหลบหลีก “ผู้นำเส้าฉี ข้าขี้เกียจเป็นเพื่อนเล่นกับเจ้า ส่วนเผ่าเสวียนเซียวกงที่เจ้าพูดถึง มันก็แค่นั้น”

พูดจบเขาก็กระโดดลงไปจากหน้าผา......

นี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่เขาจะรอดชีวิตไปได้!