นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 745

ในความมืด เซวียนเส้าฉีไม่เห็นว่าในตอนที่หลานจิ่วชิงกระโดดลงไปในหน้าผา มีเส้นลวดเส้นหนึ่งพุ่งออกมาจากแขนเสื้อของเขา ซึ่งเส้นลวดพุ่งขึ้นไปเกาะอยู่กับขอบหน้าผา ส่วนร่างกายของหลานจิ่วชิงก็ตกลงไป

เขาจะมาทิ้งชีวิตไว้แบบนี้ได้อย่างไร

“ท่านผู้นำ” องครักษ์ของเผ่าเสวียนเซียวกงรีบวิ่งตามมา เห็นเซวียนเส้าฉียืนอยู่ที่นั่นคนเดียว เซวียนเส้าฉีเองก็ไม่พูดอะไรมาก ชี้ไปยังหน้าผาด้านหน้า บอกให้องครักษ์ไปตรวจสอบ “ลองไปดูว่ามีคนอยู่หรือไม่?”

“ขอรับ” องครักษ์สองคนเดินไปริมหน้าผา หลังตรวจสอบเป็นระยะเวลาหนึ่งก้านธูป องครักษ์ก็ตอบกลับมาว่า “เรียนท่านผู้นำ ไม่มีใครอยู่ขอรับ”

องครักษ์จุดไฟสว่าง แต่ก็ไม่เห็นร่องรอยของหลานจิ่วชิง

กระโดดหน้าผา? หรือด้านล่างจะมีเส้นทางที่ข้าไม่รู้อยู่?

ดวงตาของเซวียนเส้าฉีเต็มไปด้วยความครุ่นคิด หันไปสั่งองครักษ์ว่า “ทิ้งคนเฝ้าที่นี่ไว้ยี่สิบคน ที่เหลือกลับ”

“ขอครับ!”

วันต่อมา ไม่รอให้เฟิ่งชิงเฉินถาม เซวียนเส้าฉีก็เล่าเรื่องราวของผู้บุกรุกให้เฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้า และหวังจิ่นหลิงฟัง สำหรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทั้งสามคนต่างรู้ดี เมื่อได้ยินคำพูดของเซวียนเส้าฉี จึงไม่ได้รู้สึกตกใจสักเท่าไหร่

เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงไม่มีเจตนาที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการของเผ่าเสวียนเซียวกง พวกเขาไม่ถามอะไรมาก แค่พยักหน้าบ่งบอกว่ารับรู้เรื่องราวเท่านั้น

มีเพียงเฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นที่ตกใจเมื่อได้ยินว่าผู้บุกรุกคือหลานจิ่วชิง ปากของนางเปิดกว้าง หากไม่ใช่เพราะเสด็จอาเก้าสะกิดเท้าของนาง นางคงไม่ฟื้นสติกลับมา แต่ถึงกระนั้นเซวียนเส้าฉีก็สังเกตเห็นถึงความผิดปกติของนาง

“ชิงเฉิน เป็นอะไรอย่างนั้นหรือ?”

“อ่า......ข้ากำลังคิดว่า กลไกของพวกเราแน่นหนาเสียขนาดนั้น เขาขึ้นมาบนเขาได้อย่างไร?” ข้อสงสัยนี้เกิดขึ้นจากความเข้าใจถึงกลไกและกับดักอันสมบูรณ์แบบของเผ่าเสวียนเซียวกงของเฟิ่งชิงเฉิน ไม่มีทางที่หลานจิ่วชิงจะบุกเข้ามาได้โดยไร้ร่องรอย

“เขาใช้ประโยชน์จากหน้าผาด้านหลังของเผ่าเสวียนเซียวกงในการบุกเข้ามา” รอทั้งคืนก็ยังไม่มีใครขึ้นมา เซวียนเส้าฉีมั่นใจแล้วว่าหลานจิ่วชิงได้หนีไปแล้ว

ผู้ร้ายยุคใหม่ที่โด่งดัง ไม่ธรรมดาอย่างที่คิด

“เอ๋? ตรงนั้นมันไม่ใช่ที่สำหรับการสังหารผู้คนอย่างนั้นหรือ? ลึกขนาดนั้นเขาจะปีนขึ้นมาได้อย่างไร?” เฟิ่งชิงเฉินคิดไม่ออก

เซวียนเส้าฉีส่ายหน้าพร้อมกล่าวออกมา “ไม่รู้ รอหลังจากเรื่องนี้เสร็จสิ้น ข้าจะสั่งให้คนลงไปตรวจสอบด้านล่าง จะปล่อยให้คนอื่นใช้ประโยชน์จากมันอีกต่อไปไม่ได้ ชิงเฉินเจ้าไม่ต้องกังวล ตอนที่เขาถูกค้นพบเมื่อวาน เผ่าเสวียนเซียวกงไม่ได้รับความเสียหายอะไร และหากเขาไม่ใช่ได้เข้ามาโดยใช้เส้นทางแห่งความตาย ต่อให้เข้ามาถึงเผ่าเสวียนเซียวกง เขาก็ไม่ได้รับประโยชน์อะไรอยู่ดี”

“อ่า” เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าและไม่พูดอะไรมากกว่านั้น แต่ดวงตาของนางสั่นเทา ดูเหมือนจะกำลังรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เซวียนเส้าฉีไม่ได้สังเกตเห็น วันนี้ พวกเขาต้องการทดสอบผลการทดลองของการเปลี่ยนแปลงกับดักจึงต้องเตรียมหลายสิ่งหลายอย่าง

มองเวลา เห็นว่าอีกไม่นานก็ถึงเวลาเริ่ม เซวียนเส้าฉีทิ้งเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉิน และหวังจิ่นหลิงไว้เพื่อไปเตรียมการล่วงหน้า เสด็จอาเก้ากับหวังจิ่นหลิงพยักหน้าเพื่อบอกว่าให้เซวียนเส้าฉีรีบไป เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อเห็นท่าทางของเซวียนเส้าฉี กลับดูเหมือนว่าต้องการพูดอะไรบางอย่าง

นางไม่รู้ว่าควรบอกกับเซวียนเส้าฉีหรือไม่ว่านางรู้จักกับหลานจิ่วชิง และก็ไม่รู้ว่าคำพูดของนางจะดูสมเหตุสมผลหรือไม่ ซึ่งทำให้นางสับสนเหลือเกิน

“อยากทำอะไรก็ทำ ไม่เห็นต้องคิดมากขนาดนั้น” คนอื่นไม่รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เสด็จอาเก้ารับรู้เป็นอย่างดี หยิบชาซึ่งตั้งอยู่ข้างโต๊ะขึ้นมา เสด็จอาเก้าแนะนำด้วยความกรุณา

“แต่......” หากนางพูดออกไปจะเป็นการขายหลานจิ่วชิงหรือเปล่า

อ่า......ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

เฟิ่งชิงเฉินจับศีรษะและขมวดคิ้ว

มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน......

“ชิงเฉิน ไหนเจ้าว่าบอกจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีกไง” ได้ยินคำพูดนี้ของเฟิ่งชิงเฉิน รอยย่นบนใบหน้าของหวังจิ่นหลิงก็ปรากฏออกมา

พูดหญิงนี่ช่างคิดเล็กคิดน้อยเสียจริง และอย่าไปเชื่อคำพูดของผู้หญิงเป็นอันขาด บอกอยู่ว่าไม่สนใจ แต่สุดท้ายก็ไม่ปล่อยวางกับมันเสียที

“ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ แต่เรื่องนั้นข้าไม่ได้โทษพวกเจ้าจริง ๆ เนื่องจากข้าไม่ใช่ข้าคนเดิม พวกเจ้าจะสงสัยมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร” จากท่าทางในการพูดนั้นดูสงบมาก นั่นหมายความว่านางไม่ได้ใส่ใจมันแล้ว

หลายวันที่ผ่านเอาแต่จมอยู่กับเรื่องกลไกและดินปืน เฟิ่งชิงเฉินพบว่านางไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้เลย เกิดเป็นผู้หญิงไม่มีอิสระเป็นของตนเองอะไรมากมาย ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังความแตกต่างของตนเอง นางต้องการเผยเห็นให้ถึงความแตกต่างของตนเองมากขึ้น

นางเฟิ่งชิงเฉินแตกต่างจากผู้หญิงทั่วไป ดังนั้นหากไม่ชอบก็ไม่ต้องมาสนใจ

“เจ้าก็คือเจ้า เฟิ่งชิงเฉิน” เสด็จอาเก้าไม่ได้คาดหวังว่าเฟิ่งชิงเฉินจะพูดแบบนี้ออกมากะทันหัน เขาจึงพูดออกไปด้วยความตกใจ

“ชิงเฉิน......เจ้า” รูม่านตาของหวังจิ่นหลิงหดตัวลง และคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าเฟิ่งชิงเฉินจะพูดแบบนี้ออกมากะทันหัน

“ไม่เป็นไร ที่จริงก็รู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่า การหลบซ่อนจากพวกเจ้านั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และข้าก็ไม่มีเจตนาที่ต้องการปิดบัง” เฟิ่งชิงเฉินหันมายิ้มให้กับเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงอย่างเข้มแข็ง เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ต้องการพูดแบบนี้ มันคือการบีบบังคับ

หวังจิ่นหลิงยังอยากจะพูดอะไรออกมา แต่จู่ ๆ เฟิ่งชิงเฉินก็ลุกขึ้น พูดตัดเขาออกมา “ใกล้ถึงเวลาแล้ว พวกเรารีบไปที่แท่นต่อสู้เพื่อดูพลังทำลายของกับดักแห่งเผ่าเสวียนเซียวกงกัน”

พูดจบนางก็เดินออกไป และไม่สนว่าเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงจะคิดอย่างไร

เฮ้อ......ชายทั้งสองถอนหายใจ ทำได้แค่เพียงเดินตามไป พวกเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า กับดักและกลไกของเผ่าเสวียนเซียวกงนั้นมันสุดยอดแค่ไหน