นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 747

ตูม......

ตูม......

ตูม......

ครั้งนี้ไม่ทำให้เซวียนเส้าฉีผิดหวัง จำนวนห้าร้อยที่สั่งออกไป ในที่สุดก็สามารถทำลายกับดักแรกของอีกฝ่ายได้ น้ำหนักนี้มันเพียงพอจะทำลายไม้กระดาน และราคาที่ต้องจ่ายเมื่อแผ่นไม้ถูกทำลายก็คือ แกะแต่ละตัวจะตกลงไปในหลุมกับดักทราย

“แบะ แบะ......”

ช่วงเวลาแห่งชีวิตและความตาย แกะฝูงนี้ไม่สนใจที่จะหาอาหารอีกต่อไป แกะที่ไม่ได้ตกลงไปในหลุมทรายวิ่งหนีไปด้านหน้าอย่างสิ้นหวัง และในตอนนี้ก็ถึงช่วงเวลาที่ดินปืนจะแผลงฤทธิ์

“จุดไฟ!”

ภายใต้การออกคำสั่งของเฟิ่งชิงเฉิน ได้ยินเพียงเสียงที่เหมือนสายฟ้าฟาด แต่เสียงนี้กลับถูกกลบอย่างสมบูรณ์โดยเสียงของการโจมตี แต่พลังทำลายของมันนั้นไม่ถูกได้ถูกซ่อนเอาไว้เลย เมื่อสายชนวนติดไฟ ความงดงามของมันก็ผลิบาน

ตูม......

เสียงระเบิดอันรุนแรงดังขึ้น ภายใต้การระเบิดของดินปืน ทรายดูดและฝูงแกะปลิวขึ้นไปบนท้องฟ้า อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นดินปืนและเนื้อแกะย่าง

หัวและขาของแกะบินไปทั่วท้องฟ้า และเสียงกรีดร้องแห่งความเจ็บปวดที่ดังภายใต้แรงระเบิดนั้นมันก็ไม่เพียงพอ

ห่ากระสุนปืน?

ไม่ นี่เรียกว่าการต่อสู้อันดุเดือด กลิ่นดินปืนปกคลุมทั่วทั้งสนามรบ ทุกคนต่างเชื่อมั่นในพลังทำลายล้างอันทรงพลังของมัน คนที่เห็นฉากนี้ต่างอดไม่ได้จนต้องกลืนน้ำลาย ผู้คนที่อยู่ด้านข้างของเผ่าเสวียนเซียวกงมีดวงตาที่สดใสและใบหน้าอันบ้าคลั่ง

พลังสังหารของดินปืนนี้รุนแรงมาก ชั่วพริบตาสามารถสังหารผู้คนได้มากมาย พลังของมันน่านับถือเป็นอย่างมาก แต่น่าเสียดายของเหล่านี้ที่เสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงนำมา จำนวนที่นำมาได้นั้นมีจำกัด

การฝึกครั้งนี้ใช้มันไปถึงหนึ่งในสามของจำนวนทั้งหมด ที่จริงมันเป็นการสิ้นเปลือง แต่หากไม่ทำเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่เห็นประสิทธิภาพที่แท้จริงของดินปืน

และจากฝ่ายโจมตี เห็นได้ชัดว่าพวกเขาดูขี้ขลาดเล็กน้อย เมื่อเห็นแกะจำนวนห้าร้อยตัวตายไปต่อหน้า ในใจของพวกเขารู้สึกผิด และในขณะเดียวกันก็รู้สึกขอบคุณที่แกะฝูงนี้ไม่ใช่ของตนเอง ไม่อย่างนั้นถูกเผาไปแบบนี้คงกลายเป็นเนื้อย่างไปตั้งนานแล้ว

เสียงระเบิดหยุดลง แต่พลังทำลายล้างของมันยังคงอยู่ กลิ่นดินปืนที่เข้มข้น ทุกอย่างสามารถมองเห็นได้จากระยะไกล

“เจ้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วหรือว่ามันผิดปกติ?” หวังจิ่นหลิงใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะดึงสติกลับมาจากฉากที่เกิดขึ้นได้

ภาพเปลวเพลิงที่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้านี้ช่างน่าตกใจจริง ๆ ขอแค่ได้เห็นมัน รับรองได้ว่าจะไม่มีวันลืมมันไปตลอดกาล

“อ่า ชั้นของผิวทรายมันมีปัญหา” เสด็จอาเก้าตอบไม่ตรงคำถาม เขารู้ว่าหวังจิ่นหลิงต้องการถามอะไร แต่เขาแค่ไม่อยากจะตอบคำถามนั้นของหวังจิ่นหลิง

“ใครถามเจ้าเกี่ยวกับปัญหาของผิวทราย เรื่องนั้นข้ารู้ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่อย่างนั้นเจ้าคงไม่ส่งทหารห้าร้อยนายไปโจมตีหรอก” หวังจิ่นหลิงจ้องไปที่เสด็จอาเก้า “เจ้าคิดว่าข้าหมายถึงเรื่องนี้งั้นหรือ ? ตอนนั้นคนที่ใช้ระเบิดสังหารคนของหลี่เซี่ยงก็คือชิงเฉินใช่ไหม”

ความกล้าของเฟิ่งชิงเฉินช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน นางกล้าแอบเข้าไปในพระราชวังเพื่อฝังดินปืน แต่การเข้าไปฝังดินปืนในพระราชวังไม่ใช่เรื่องที่เฟิ่งชิงเฉินสามารถทำด้วยตัวคนเดียวได้ ผู้ชายคนนี้น่าจะคอยให้ความช่วยเหลือนางอยู่

“ใช่” เสด็จอาเก้าตอบกลับมาโดยไม่คิดอะไร คำถามของหวังจิ่นหลิงนั้นชัดเจนในตัวเอง เขายังสามารถเสแสร้งต่อไปได้อีกอย่างนั้นหรือ ?

ดินปืนก็เอาออกมาแล้ว จะเสแสร้งต่อไปก็ไม่มีความหมาย แต่ไม่ใช่ว่าของสิ่งนี้จะไม่มีจุดอ่อน ตัวอย่างเช่นเมื่อมันเปียกน้ำก็หมดประโยชน์ และหากตัดสายชนวนของมัน มันก็หมดประโยชน์เช่นกัน