นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 751

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาขี้เล่นของเฟิ่งชิงเฉิน ท่าทางที่เสด็จอาเก้าแสดงออก เขาพูดไม่ออกว่าเขามาหานางเพื่อขอคืนดีและหาความสุขกับเฟิ่งชิงเฉิน

เฮ้อ......เสด็จอาเก้าถอนหายใจและเงียบไป

ผู้หญิง โง่เกินไปก็ไม่ดี ฉลาดเกินไปก็ไม่ดี การเกลี้ยกล่อมผู้หญิงที่ฉลาดเป็นเรื่องยากจริง ๆ

เห็นใบหน้าขี้เล่นของเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้าอยากจะกดนางลงบนเตียง อยากจะเห็นว่านางจะเย่อหยิ่งได้สักแค่ไหน แต่น่าเสียดาย......สถานที่ไม่เอื้ออำนวย เสด็จอาเก้าทำได้เพียงเก็บความคิดนี้เอาไว้ จากนั้นก็นำภาพวาดม้วนหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ ยื่นออกไปให้เฟิ่งชิงเฉิน “มอบให้เจ้า”

“มันคืออะไร?” เฟิ่งชิงเฉินเปิดม้วนภาพวาด ขมวดคิ้ว กล่าวออกมาด้วยความตกใจ “ภาพวาดของแม่ข้า?”

“ใช่ ภาพวาดแม่ของเข้า ข้าหามันมาจากเผ่าเสวียนเซียวกง คิดว่าเจ้าน่าจะชอบมัน” เสด็จอาเก้าคิดไปคิดมาก็เปิดเผยร่องรอยของตนเองออกมาเล็กน้อย ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เฟิ่งชิงเฉินพอเข้าใจ

เก็บภาพวาด เฟิ่งชิงเฉินถามออกไป “เจ้าเป็นจนสร้างความวุ่นวายด้านนอกงั้นหรือ?”

“ก็ประมาณนั้น” เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ศิษย์ของเผ่าเสวียนเซียวกงเดินไปยังที่พักของเขา ดูจากสถานการณ์แล้ว เซวียนเส้าฉีน่าจะรู้แล้วว่าเขาไม่อยู่ในที่พัก

“หลานจิ่วชิง เจ้าเองก็เป็นคนสั่งให้เขามาอย่างนั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินถามออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้เสด็จอาเก้าพยักหน้าและตอบออกไปโดยไม่คิด “ใช่”

“เจ้ามาที่เผ่าเสวียนเซียวกงทำไม? อย่าบอกข้าว่ามาเพื่อมาตามหาภาพวาด หรือเพื่อดึงดูดกองกำลังพันธมิตรของทั้งสามประเทศ แต่ทหารเพียงแค่แสนนาย เจ้าไม่น่าจะเห็นมันอยู่ในสายตาถึงจะถูก”

เฟิ่งชิงเฉินม้วนภาพวาดและพบว่ามีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป หลบตา มองไปยังสิ่งที่ขาดหายบนภาพวาด จากนั้นเฟิ่งชิงเฉินก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

ภาพวาดยังไม่ได้ถูกซ่อมแซม นั่นเป็นเพราะว่าเวลาไม่ทัน อีกอย่างเป็นเพราะว่าเขาไม่ต้องการปิดยังเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้าพูดด้วยการยอมรับ “ข้ามาเพื่อของที่อยู่ในภาพวาดม้วนนี้”

“ในภาพวาดม้วนนี้มีอะไร? ทำไมถึงต้องยอมเสี่ยงขนาดนี้?” หากเป็นของสิ่งอื่น เฟิ่งชิงเฉินคงไม่มีทางถามออกมาแน่นอน แต่นี่เป็นภาพวาดแม่ของนาง นางจึงจำเป็นต้องถามออกมา

“มันคือแผนที่ แต่มันไม่เกี่ยวกับภาพวาดแม่ของเจ้า มันคือสิ่งที่ผู้นำคนเก่าของเผ่าเสวียนเซียวกงใส่เข้าไป” ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ว่าในเผ่าเสวียนเซียวกงนั้นมีภาพวาดของลู่อี่โม่ การนำภาพวาดนี้ติดมือมาด้วยเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ

“แผนที่?” เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นก็พยักหน้าและกล่าวว่า “ข้าก็ว่าเจ้าจะส่งทหารไปที่เผ่าเสวียนเซียวกงเพื่อระบายความโกรธได้อย่างไร ที่แท้ก็เป็นเพราะแผนที่ที่เซวียนเฟยพูดถึง”

หากตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินยังไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเสด็จอาเก้านางก็คงไม่ต่างอะไรกับคนโง่ เนื่องจากทุกอย่างมันชัดเจนถึงขนาดนี้

“ใช่ ข้ามาที่เผ่าเสวียนเซียวกงแห่งนี้เพื่อตามหาแผนที่” กล่าวอีกนัยหนึ่ง เป็นเพราะเซวียนเฟยพูดมากเกินไปจึงทำให้เกิดหายนะครั้งใหญ่กับเผ่าเสวียนเซียวกง

รู้จุดประสงค์ของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตราบใดที่มันไม่ได้เป็นอันตรายต่อเผ่าเสวียนเซียวกง นางก็ไม่สนใจ เฟิ่งชิงเฉินเก็บม้วนภาพวาด หันมาถามอีกครั้งว่า “ทำไมต้องบอกเรื่องนี้กับข้า มันไม่ยากเลยที่เจ้าจะปิดบัง”

“มันไม่จำเป็น” เสด็จอาเก้ายื่นมือออกไป โอบเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาในอ้อมแขนของตนเอง “บอกเจ้าไป เจ้าก็ไม่มีทางเอาไปบอกคนอื่น”

“จริงหรือ? ข้าคิดว่าเจ้ากำลังจะติดสินบนข้า ให้ข้าร่วมมือกับเจ้าเพื่อโกหก และเพื่อเป็นเครื่องพิสูจน์ตอนที่เจ้าไม่อยู่ จึงนำเรื่องนี้มาบอกข้า” เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากสีแดงของนางเผยให้เห็นรอยยิ้ม นัยน์ตาพราวเสน่ห์ด้วยลีลาเย้ายวนชวนหลงใหล

เสด็จอาเก้าก้มหน้าลงพร้อมที่จะจูบไปบนริมฝีปากของเฟิ่งชิงเฉิน เพื่อปลอบโยนตนเองในช่วงเวลาที่ผ่านมาตอนที่เยือกเย็นต่อกัน แต่ไม่คิดว่าเฟิ่งชิงเฉินจะเตรียมพร้อมไว้ตั้งแต่แรก หันหน้าหนี ทำให้ริมฝีปากของเสด็จอาเก้าหอมไปบนแก้มของเฟิ่งชิงเฉินแทน

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจ เสด็จอาเก้ากดเอวของเฟิ่งชิงเฉิน ควบคุมอีกฝ่ายไว้ และพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “เด็กดื้อ”

จากนั้นก็กัดที่แก้มของเฟิ่งชิงเฉินหนึ่งครั้ง