นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 751

บูม......

รู้สึกชาตรงปลายหู ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินอ่อนระทวย นางร้องคร่ำครวญออกมาโดยไม่ตั้งใจ ใบหน้ากลายเป็นสีแดง จนกระทั่งนางได้สติกลับคืนมา ผลักเสด็จอาเก้าออกไปด้วยความโกรธและเขินอาย ต้องการออกจากอ้อมแขนของเขา แต่เสด็จอาเก้าไม่เปิดโอกาสนั้นให้นาง ไม่เพียงแค่ไม่ยอมปล่อย แต่ยังกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม

“ปล่อยข้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้” เฟิ่งชิงเฉินดิ้นรนไม่ยอมหยุด ไม่ให้ความร่วมมือเลยแม้แต่น้อย

มันน่าอายจริงๆ ที่ถูกกอดแบบนี้ ประกอบสิ่งที่เสด็จอาเก้ากระซิบข้างหูของนาง พฤติกรรมอันกำกวมนั้นทำให้ผู้คนอดเพ้อฝันไม่ได้

ภรรยาคนสวยอยู่ในอ้อมแขน มันช่างยั่วยุเหลือเกิน หากเขาไม่มีอารมณ์ตอบสนอง เขาก็คงไม่ต่างอะไรกับขันที แต่วันนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม เสด็จอาเก้าจึงพูดออกไปด้วยความอึดอัดใจว่า “เจ้าช่างดื้อดึงเหลือเกิน เด็กดื้อ เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ”

ปัง.....เสด็จอาเก้าตบบั้นท้ายของเฟิ่งชิงเฉินหนึ่งครั้งเพื่อเป็นการลงโทษ

จากเสียงที่ชัดเจน สามารถมั่นใจได้ว่าฝ่ามือที่เสด็จอาเก้าตบลงไปบนบั้นท้ายของเฟิ่งชิงเฉินนั้นรุนแรงแค่ไหน เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดแสบร้อนที่บั้นท้ายของนาง พูดออกมาด้วยความโกรธว่า “หลานจิ่วชิง เจ้ากล้าตีข้าอย่างนั้นหรือ เจ้าคนสารเลว”

เฟิ่งชิงเฉินพูดออกมาด้วยความโกรธและเขินอาย ตั้งแต่เกิดมาจนถึงทุกวันนี้ยังไม่เคยมีใครตีก้นของนางมาก่อน มันช่างน่าอับอายเหลือเกิน

นี่ไม่ใช่วิธีการที่ใช้สำหรับคนสนิท แต่มันก็เป็นอารมณ์โกรธอย่างแท้จริง การลงโทษด้วยการตีทำให้เฟิ่งชิงเฉินทั้งโกรธและอับอาย

“ข้าก็ไม่เคยเป็นสุภาพบุรุษมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เจ้าบอกว่าข้าเลว ข้าก็จะเลวให้ยิ่งกว่า นอกจากคำว่าเลวแล้ว เจ้ายังด่าคำอื่นเป็นอีกหรือไม่?” เสด็จอาเก้าไม่ได้ขอโทษกับสิ่งที่เขาทำลงไป แต่เขาตบลงไปอีกครั้ง

ครั้งนี้คือการลงโทษที่เฟิ่งชิงเฉินทำตัวเย็นชาใส่เขาในช่วงเวลาที่ผ่านมา เขายอมรับว่าตนเองทำผิด แต่เขาขอโทษและรับปากเป็นอันเรียบร้อยแล้ว เฟิ่งชิงเฉินเองก็บอกว่าจะไม่สนใจ แต่ผลที่ออกมาคือ?

ผู้หญิงขี้น้อยใจ

ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น เรื่องตอนที่ตนเองอยู่หุบเขาไท่ลู่เก๋อ เขาก็ไม่ใส่ใจ

“เจ้า เจ้า เจ้า......ออกไป ออกไปให้ห่างจากข้า ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า” ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินกลายเป็นสีแดง ทุบตีเสด็จอาเก้าด้วยความรุนแรง

คนเลว เจ้าบ้า เจ้าคนต่ำช้า เฟิ่งชิงเฉินสาปแช่งเสด็จอาเก้าอยู่ในใจ

แต่ดูเหมือนว่าเสด็จอาเก้าจะไม่รู้สึกเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะออกแรงมากแค่ไหน เขาก็ไม่เคลื่อนไหว จนกระทั่งเฟิ่งชิงเฉินทุบตีจนรู้สึกเหนื่อย ลดความเร็วในการทุบตีลง เสด็จอาเก้าถึงพูดขึ้นมาว่า “พอแล้วหรือยัง? หากยังไม่พอก็เชิญเลย ครั้งนี้ระบายความโกรธทั้งหมดของเจ้าออกมา เก็บความอึดอัดใจไว้กับตัวเองในทุกวัน ไม่กลัวจุกอกตายหรือไง”

“ข้ามีอะไรแบบนั้นเสียที่ไหน” เฟิ่งชิงเฉินพึมพำอย่างไม่พอใจ เสด็จอาเก้าจ้องมองนางแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เมื่อเห็นมือทั้งสองข้าของเฟิ่งชิงเฉินบนหน้าอกของเขาเริ่มสั่นไหว เสด็จอาเก้าจึงตีไปตรงมือทั้งสองข้างของเฟิ่งชิงเฉินเพื่อบ่งบอกว่าหยุดได้แล้ว นี่ทำให้เขาโกรธ เขาจึงลงโทษเฟิ่งชิงเฉินในทันที

“ปัง......” เสียงไม่ได้ดังมาก มันไม่สามารถหยุดความดื้อดึงของเฟิ่งชิงเฉินได้ ชั่วพริบตา เฟิ่งชิงเฉินอ้าปาก คิดจะกัดไปที่แขนของเสด็จอาเก้า แต่เมื่อเห็นท่าทางอันเคร่งขรึมของเสด็จอาเก้า นางก็หยุดการกระทำนั้น

หยุดเถอะ พอแค่นี้เถอะ อย่าไปเถียงกับผู้ชายใจแคบคนนี้เลย หากดื้อรั้นต่อไป เสด็จอาเก้าคงได้จับตนเองโยนออกไปแน่ นางไม่อยากเปลี่ยนผู้ชายคนใหม่ ดังนั้นถอยกลับมาสักก้าวมันจะเป็นการดีกับทั้งสองฝ่าย

ผู้หญิงฉลาดรู้จักการรุกและรับ นางรู้ดีว่าเสด็จอาเก้าใจกว้างมากพอที่จะให้อภัย

เฟิ่งชิงเฉินยอมแพ้ น้ำมูกไหล มือทั้งสองข้างจับไปบนเสื้อผ้าของเสด็จอาเก้า เคลื่อนไหวในอ้อมแขนของเขา หาตำแหน่งที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย

เสด็จอาเก้าเห็นการเคลื่อนไหวของเฟิ่งชิงเฉินก็รู้ได้ทันทีว่านางยอมแพ้แล้ว อารมณ์ของเขาลดลงในที่สุด

ผู้หญิงคนนี้เข้าถึงการทรมาน

แต่เสด็จอาเก้านั้นดีใจเร็วเกินไป หลังเฟิ่งชิงเฉินหาตำแหน่งที่ผ่อนคลายได้แล้ว นางสั่งขี้มูกออกมา ทำให้น้ำมูกและน้ำลายของนางเปื้อนบนเสื้อผ้าของเขา

เอ่อ......สกปรก