นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 758

ไม่ใช่ "ไม่รัก" แต่ "รักไม่ได้" ต่างกันเพียงความเดียว ความหมายก็แตกต่างกันมาก หวังจิ่นหลิงเข้าใจความหมายของเฟิ่งชิงเฉิน แต่เพราะความเข้าใจ ทำให้เขาเศร้าใจมาก

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้คิดอะไร และนางไม่คิดว่าคำพูดของนางนั้นทำร้ายความรู้สึกคนอื่น แม้ว่านางจะมีสองยุค แต่นางใช้ชีวิตอยู่แค่สองอย่างคือ เรียนและนอน หลังจากมาอยู่ในยุคนี้ นางก็ทำงานและนอน

ในโลกแห่งความรัก นางเป็นเหมือนเด็ก นางไม่เข้าใจอะไรมากนัก นางรู้แค่ว่าสิ่งนั้นเรียกว่ารักและไม่ใช่รัก ครั้งแรกที่นางเข้าใจว่าความรักคืออะไร นางตกหลุมรักชายคนหนึ่งชื่อตงหลิงจิ่ว

สำหรับคนปากแข็งอย่างนาง เมื่อได้รักแล้วก็รักตลอดไป นิรันดร์นี้สิ่งที่ทำไม่ได้คือไม่รักเสด็จอาเก้า

ในโลกนี้ข้าจะหาคนเช่นเสด็จอาเก้าได้ที่ไหน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาอ่อนแอจนทำให้นางไม่อาจเกลียดชัง และทอดทิ้งเขาได้...

ในโลกนี้ นางจะหาผู้ชายที่เข้าใจ และยอมอดทนต่อข้อบกพร่อง และความเอาแต่ใจของนางได้ที่ไหน นางรู้ว่านางไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ก็ไม่สำคัญเพราะนางมีเสด็จอาเก้าอยู่เคียงข้างกาย

เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้นยิ้มและมองไปที่เผ่าเสวียนเซียว นางเชื่อว่าเสด็จอาเก้าช่วยนางแก้ปัญหาเรื่องค่าหัวของพันธมิตรนักฆ่าได้

ณ ที่แห่งหนึ่ง มีคนกำลังตามจับ "ภรรยาที่หลบหนี" เขายิ้มอย่างพึงพอใจ ผู้คุ้มกันที่ซ่อนอยู่ของใครบางคนใบหน้าซีดเซียวและไม่กล้าขยับเขยื้อน

ในฐานะที่เป็นผู้คุ้มกันที่ซ่อนอยู่ถูกผู้คุ้มกันของอีกฝ่ายจับได้เป็นเหตุถึงแก่ชีวิต ก้มหน้ารอถูกตัดหัวได้เลย ผู้คุ้มกันตระกูลหวังสีหน้าเคร่งเครียด

ไม่เลวนี่ น้องชายเสียแรงเปล่า!

เหอ ๆ ผู้ชายหน้าบูดบึ้งคนหนึ่งพึงพอใจ ดังนั้นเขาจึงเลิกซ่อนตัวอีกต่อไป และเดินลงจากภูเขาอย่างเปิดเผย อย่างน้อยที่สุดสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินและหวังจิ่นหลิงเห็นก็คือเขากำลังเดินลงจากภูเขาอย่างทรหด

"เสด็จอาเก้า? มาที่นี่เร็วมาก ?” การต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว เฟิ่งชิงเฉินเห็นเสด็จอาเก้าจากระยะไกล นางดึงกระโปรงขึ้นแล้ววิ่งไปหาเสด็จอาเก้า นางไม่คิดว่าเสด็จอาเก้าจะมาเร็วเช่นนี้

หวังจิ้นหลิงเดินไปหาเสด็จอาเก้าเช่นกัน และทันทีที่เขาเดินเข้าไป เสด็จอาเก้าก็พูดว่า "ไม่ กำลังต่อสู้" กล่าวอีกนัยหนึ่ง การต่อสู้ในเผ่าเสวียนเซียวยังไม่จบ เขาก็หนีมาที่นี่

"อา..." เฟิ่งชิงเฉินตอบ ก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด และยอมรับความผิดของนางต่อหน้าเสด็จอาเก้า นางไม่คิดว่าจะเป็นเพราะตัวนางเอง

น่าแปลกใจที่เสด็จอาเก้าไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ยังปลอบโยนนาง: "อย่ากังวล ปู้จิงหยุนอยู่ที่นี่" เขาไม่ใช่คนขาดความรับผิดชอบ

“ใช่” เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยนางก็ไม่ได้ส่งผลกระทบถึงส่วนรวม

“เสด็จอาเก้า ฝ่าบาทเป็นผู้คุมกองกำลัง ฝ่าบาทหนีออกมาก่อนไม่กลัวว่าพวกเขาจะหาว่าฝ่าบาทรักหญิงสาวมากกว่ายุทธจักรหรือ? หวังจินหลิงหยอก

"แพ้ชนะถูกกำหนดไว้แล้ว ข้าอยู่หรือไม่สำคัญอะไร แค่สนามรบเล็กๆยังแพ้ ข้าเลี้ยงไว้จะมีประโยชน์อะไร" หวังจิ่นหลิงประหลาดใจที่เสด็จอาเก้าไม่โกรธเคือง

พูดจบ เสด็จอาเก้าก็ไม่สนใจหวังจิ่นหลิง เขาดึงเฟิ่งชิงเฉินมาอยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นว่าแขนเสื้อของนางเปื้อนฝุ่น เสด็จอาเก้าผู้ซึ่งคลั่งไคล้ในความสะอาดจึงเช็ดทำความสะอาดให้นาง

เฟิ่งชิงเฉินเลิกคิ้ว นางไม่รู้ใจว่าเสด็จอาเก้ากำลังทำอะไร แต่เมื่อเห็นว่าเสด็จอาเก้ากำลังทำความสะอาดแขนเสื้อให้นางอย่างจริงจัง นางจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก และยืนอย่างเชื่อฟังเหมือนเด็ก

หวังจิ่นหลิงมองคนทั้งสองที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับโลกของตัวเองราวกับว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น เขารู้ว่าสิ่งที่เสด็จอาเก้าพูดเมื่อครู่เป็นคำเตือน แต่เขาก็ยิ้มอย่างเฉยเมย

เขาไม่ได้ใจแคบเหมือนเสด็จอาเก้า เขาบอกว่าเป็นคนสนิท ดังนั้นเมื่อเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินยังอยู่ด้วยกัน เขาจะเป็นคนสนิทที่สมบูรณ์แบบ และจะไม่ทำให้เฟิ่งชิงเฉินเดือดร้อน

ท้ายที่สุดแล้ว การได้ยืนเคียงข้างเฟิ่งชิงเฉินในฐานะคนสนิทนั้นดีกว่าการไม่ได้เจอกันอีก

สำหรับสิ่งต่าง ๆ เช่น ความรู้สึก ใครก็ตามที่รักก่อนจะสูญเสีย และใครก็ตามที่รักเกินกว่าที่จะสูญเสียนั้นน่าสังเวช น่าเสียดายที่เขามีทั้งสองอย่าง

เสด็จอาเก้าอดทนและตั้งใจทำความสะอาดอย่างพิถีพิถัน แขนเสื้อของเฟิ่งชิงเฉินนั้นสะอาด แต่มือของเสด็จอาเก้านั้นสกปรก เฟิ่งชิงเฉินเห็นเช่นนั้น นางจึงหัวเราะออกมา