นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 759

ฮู้ว ฮู้ว......

ฟ้าเริ่มมืด ลมหนาวเริ่มพัดมา อุณหภูมิลดต่ำลง พื้นที่โล่งไร้ซึ่งที่กำบัง ยืนอยู่ตรงนี้ได้ไม่นาน ร่างของเขาจะกลายเเป็นน้ำแข็งแท่ง

แม้หวังจิ่นหลิงจะสวมเสื้อซึ่งทำจากหนังสัตว์ที่ให้ความอบอุ่นเป็นอย่างดี แต่เขาก็ไม่สามารถทนได้เมื่ออยู่ในทุ่งกว้างได้นานขนาดนั้น หวังจิ่นหลิงกระชับเสื้อหนังสัตว์บนร่างกายของเขา แต่ก็ยังไม่สามารถทนกับความหนาวเย็นได้

หวังจิ่นหลิงรู้สึกว่าทุกส่วนบนร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเย็น โตมาจนอายุเท่านี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้จักคำว่าเย็นเข้ากระดูกคืออะไร อะไรที่เรียกว่าเย็นจนไร้ความรู้สึก

ริมฝีปากกลายเป็นสีม่วง ไม่มีสีเลือดบนใบหน้าของเขา นิ้วของเขาแข็งเล็กน้อย ประกอบกับกลิ่นเลือดที่รุนแรงลอยขึ้นรอบตัวเขา ทำให้หวังจิ่นหลิงเกิดความปรารถนาอันชั่วร้ายในใจ คิดจะหนีออกไป แต่ก็ไม่กล้าไปไหนไกล

หวังจิ่นหลิงมั่นใจเป็นอย่างมากว่าคนของเสด็จอาเก้าจะต้องควบคุมสายลับของเขาอยู่ หากไม่มีอะไรเกินความคาดหมาย สายลับของเขาน่าจะอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ หากเขาหนีออกไปไกล นั่นถึงจะเป็นอันตราย แม้บนร่างกายของเขาจะมีของที่สามารถป้องกันชีวิต แต่ตอนนี้เผ่าเสวียนเซียวกงกำลังเกิดสงคราม หากถูกคนลักพาตัวไป แบบนั้นคงน่าอับอาย

มันหนาวเกินกว่าจะทนได้ หวังจิ่นหลิงจึงตะโกนสาปแช่งออกมาอีกครั้ง “ตงหลิงจิ่ว เจ้ามันเลว อย่าให้ข้าเจอตัวเจ้า หากข้าไม่ทรมานเจ้าจนตาย อย่าเรียกข้าว่าหวังจิ่นหลิง”

เพื่อให้ร่างกายของตนเองอบอุ่น หวังจิ่นหลิงเดินไปเดินมาอยู่ที่เดิม และมองหาร่องรอยของสายลับของเขา

เขารู้ว่าการกระทำของเสด็จอาเก้านั้นมีความบันยะบันยัง เป็นบทเรียนหรือสั่งสอน แต่ไม่ใช่การเอาชีวิตของเขามาเล่นแบบนี้ เสด็จอาเก้าฉลาดมาก เขารู้ดีหากเสด็จอาเก้าทำให้เขาตายอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้ เฟิ่งชิงเฉินจะต้องโกรธเขาจนตาย

เดินไปเดินมาหลายสิบรอบ ทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย และเมื่อท้องฟ้ามืดสนิท หวังจิ่นหลิงลูบท้องของเขาพร้อมแอบมองไปด้านหน้า

“เสด็จอาเก้า เจ้าช่างโหดร้ายเหลือเกิน ดึกขนาดนี้ยังไม่ยอมปล่อยให้คนของข้าออกมา เจ้าจะปล่อยให้ข้าหนาวตายไปแบบนี้หรืออย่างไร หรือว่าจะปล่อยให้ข้าหิวตาย?”

หวังจิ่นหลิงจงใจพูดเสียงดัง หวังว่าสายลับของเขาจะได้ยิน สุดท้ายไม่ทันรอให้สายลับตอบกลับมา แต่มีเสียงเกือบม้าดังขึ้นมาแทน

เพียงแค่ได้ยินเสียงเกือกม้าหวังจิ่นหลิงก็มั่นใจว่ามีคนจำนวนมากกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่ เพื่อไม่ให้ถูกฆ่า หวังจิ่นหลิงจึงหลบไปยืนด้านข้างรอให้คนกลุ่มนี้ผ่านไป

เขาไม่ได้กังวลเลยสักนิดว่าคนกลุ่มนี้จะเป็นมิตรหรือศัตรู หากเป็นศัตรูยิ่งดี เมื่อสายลับเห็นว่าเขามีอันตราย จะต้องออกมาปกป้องเขาอย่างแน่นอน เขาจะได้ไม่ต้องทนลมทนหนาวอยู่ในสถานที่บ้า ๆ แบบนี้อีกต่อไป

กุบกับ กุบกับ กุบกับ......เสียงเกือกม้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ฝุ่นคลุ้งไปทั่วอากาศ หวังจิ่นหลิงขมวดคิ้วขึ้นมา รอให้คนกลุ่มนี้ผ่านไปเงียบ ๆ แต่คนกลุ่มนี้กลับมาหยุดอยู่ข้างกายของเขาโดยไม่คาดคิด

“ท่านผู้วิเศษ กลิ่นเลือดตรงนี้แรงมาก น่าจะเกิดการต่อสู้ขึ้นเมื่อไม่นานมานี้” ชายผิวดำควบม้ามาด้านหน้า พร้อมกับคบเพลิง

ด้วยแสงสลัวของไฟ หวังจิ่นหลิงมองเห็นว่าด้านหน้าสุดคือผู้หญิงซึ่งสวมชุดสีดำ ผู้หญิงคนนี้มีรูปลักษณ์อันงดงาม แต่ดูแล้วเป็นคนแข็งแกร่ง ไม่มีทางเป็นสตรีจากตระกูลผู้ดีอย่างแน่นอน

“ตรวจสอบสถานการณ์โดยรอบให้ชัดเจน หากไม่มีอะไรผิดปกติก็ออกเดินทางต่อ” เสียงของผู้หญิงดูเร่งรีบ และจากทิศทางดังกล่าว......

นอกจากเผ่าเสวียนเซียวกงแล้ว ก็ไม่มีที่อื่น

เป็นมิตรหรือศัตรู? จะเป็นตัวแปรสำคัญของสงครามครั้งนี้หรือไม่?

ไม่มีเวลาให้หวังจิ่นหลิงคิดมาก เขาถูกคนพบตัวในทันที “ท่านผู้วิเศษ มีคนอยู่”

คนที่พูดนั้นช่างตาถึงยิ่งนัก เห็นเสื้อผ้าที่หวังจิ่นหลิงสวมใส่นั้นดูไม่ธรรมดา เขาไม่กล้าล่วงเกินมากนัก เขายืนขวางอยู่ด้านหน้าของหวังจิ่นหลิง ไม่ปล่อยให้หวังจิ่นหลิงเคลื่อนไหวแต่อย่างใด

สายลับของตระกูลหวังเมื่อเห็นฉากนั้น พวกเขาไม่สนใจความเป็นความตายของตนเอง ไม่สนใจมีดที่จี้อยู่ตรงคอ ฝืนต่อจุดฝังเข็ม เตรียมตัวพุ่งไปยังด้านหน้าเพื่อปกป้องหวังจิ่นหลิง

แฮ่ม แฮ่ม....สายลับของเสด็จอาเก้าก็ไม่ใช่คนโง่ พวกเขาคลายการจับกุมสายลับของตระกูลหวังตั้งแต่แรก หลีกทางให้พวกเขาพุ่งออกไปจากความมืด ไปยืนอยู่ด้านหลังของหวังจิ่นหลิง

การปรากฏตัวของสายลับ ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ผู้หญิงสวมชุดดำและพรรคพวกของนางราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรู แต่ละคนลงมาจากหลังม้า ยืนเผชิญหน้ากับหวังจิ่นหลิง สายลับแต่ละคนนำมือไปจับอาวุธ พร้อมที่จะชักมันออกมาทุกเวลา

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาพบเจอกันบนเส้นทาง แต่กลับทำให้บรรยากาศตึงเครียดถึงขนาดนี้ ผู้หญิงสวมชุดดำขมวดคิ้ว ก้าวออกมาพร้อมถามว่า “เจ้าเป็นใคร?”

ลมหายใจที่อยู่เบื้องหลังทำให้หวังจิ่นหลิงรู้สึกแปลกเล็กน้อย แต่เขาก็เข้าใจได้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของเขา เขาพูดชื่อของเขาโดยตรง “หวังจิ่นหลิง”

“หวังจิ่นหลิงคือใคร? ไม่รู้จัก” ผู้หญิงในชุดสีดำผงะ ตอบมาอย่างเย่อหยิ่ง

หวังจิ่นหลิงยิ้มออกไปอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วแม่นางเป็นใคร?”

ไม่รู้จักเขา นั่นแสดงว่าแม่นางผู้นี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับสี่ประเทศและเมืองจิ่ว บนแผ่นดินจิ่วโจวอันยิ่งใหญ่ ใครก็ตามที่ต้องการเชื่อมต่อกับศูนย์กลางอำนาจ ไม่มีทางที่จะไม่รู้จักผู้นำแห่งตระกูลหวัง หวังจิ่นหลิง

“หลี่เสวียนเยวี่ย” ผู้หญิงในชุดสีดำจ้องมองหวังจิ่นหลิงด้วยความเย่อหยิ่ง นางกำลังรอให้หวังจิ่นหลิงพูดว่าไม่รู้จักนาง แต่คิดไม่ถึงว่าหวังจิ่นหลิงจะไม่ใช่คนใจแคบเช่นนั้น