นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 760

ในค่ำคืนที่หวังจิ่นหลิงเดินทางกลับไปบ้านของเขาด้วยความหดหู่ใจ เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินดูสบายเป็นอย่างมาก ตลอดทางที่ผ่านมาไม่มีใครรบกวนพวกเขา ทั้งสองคนขี่ม้าตัวเดียวกัน มันเป็นฉากที่วิเศษจนยากจะพรรณนา ในบางครั้งพวกเขาเห็นว่ามือสังหารต้องการลงมือ แต่คนเหล่านั้นก็ถูกเสด็จอาเก้าจัดการไปก่อน

หลังจากฟ้ามืด ทั้งสองเดินทางต่อไปอีกครึ่งชั่วโมง พบโรงเตี๊ยมซึ่งดูสะอาดตาแห่งหนึ่ง เมื่อออกมาด้านนอกเสด็จอาเก้าเองก็ไม่ได้มีความต้องการอะไรมากมายขนาดนั้น

“ห้องเดียวกัน” ต่อหน้าเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้ากล่าวออกมาอย่างไร้ยางอาย พูดออกมาว่าห้องเดียวกันอย่างเฉยเมย

“ห้องเดียวพองั้นหรือ? หากจิ่นหลิงมาถึงทีหลังแล้วไม่มีห้องว่างจะทำอย่างไร?” เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ปฏิเสธที่จะนอนห้องเดียวกับเสด็จอาเก้า มีเสด็จอาเก้าอยู่ด้วย นางไม่จำเป็นต้องกังวล เป็นห่วงแค่เพียงเรื่องนอน

อีกอย่าง ออกมาด้านนอกไม่ว่าเสด็จอาเก้าคิดจะทำอะไรก็ไม่มีทางทำสำเร็จ

เมื่อได้ยินประโยคแรก ใบหน้าของเสด็จอาเก้าเคร่งขรึม แต่เมื่อได้ยินเฟิ่งชิงเฉินกล่าวว่าอีกห้องหนึ่งมีไว้สำหรับหวังจิ่นหลิง สีหน้าของเสด็จอาเก้าดูดีขึ้น กล่าวออกมาอย่างเฉยเมยว่า “ห้องเดียวก็พอ หวังจิ่นหลิงกลับตงหลิงไปแล้ว”

“กลับตงหลิง? เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาจะกลับไปตงหลิง?” เฟิ่งชิงเฉินเดินขึ้นไปบนห้องชั้นสองพร้อมกับเสด็จอาเก้า ผู้รับใช้ที่นำทางไปก้มหน้าลง แทบไม่กล้าหายใจออกมา

ช่วยไม่ได้ ชายและหญิงคู่นี้สง่างามเกินไป ขนาดในวันที่หนาวเย็นเช่นนี้ยังทำให้เขาตกใจจนเหงื่อออก

“เขารีบกลับไปแต่งงาน” เสด็จอาเก้าโกหกโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

“อะไรนะ? แต่งงาน?” เฟิ่งชิงเฉินยกเท้าขึ้นเหยียบลงพื้น นางเกือบจะล้ม โชคดีที่เสด็จอาเก้ามือไว กอดร่างของนางไว้ทัน “โตขนาดนี้แล้ว เดินไม่รู้จักดูทาง”

หลังจากพูดจบ เขาจับมือของเฟิ่งชิงเฉินอย่างมั่นคงเพื่อป้องกันไม่ให้นางล้มลงอีกครั้ง เฟิ่งชิงเฉินพยายามดิ้นรนเล็กน้อย เมื่อการดิ้นรนไร้ผล นางก็ปล่อยให้เสด็จอาเก้ากอดนางเอาไว้แบบนั้น

ผู้รับใช้หันหน้าหนีทันที เมื่อเผชิญหน้ากับชายผู้มีอารมณ์เหนือคนธรรมดาเช่นนี้ แสดงท่าทางอันสนิทสนมออกมาต่อหน้าผู้คนโดยไม่สนใจ จ้องตากันจ้องดวงตาแทบจะทะลักออกมา ชายหญิงคู่นี้เปิดเผยเกินไป

“ข้าถูกเจ้าทำให้ตกใจไม่ใช่หรือไง” เฟิ่งชิงเฉินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงงอแงของผู้หญิง ไม่ยอมรับว่าเป็นความผิดของตัวเอง ดังนั้นนางจึงโยนความผิดไปให้เสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้าขมวดคิ้ว “คำพูดของข้าไปทำให้เจ้าตกใจ? หวังจิ่นหลิงก็สมควรที่จะแต่งงานแล้วไม่ใช่หรือไง อายุของเขาก็ไม่น้อยแล้ว”

เสด็จอาเก้ากวาดสายตาไปมองผู้รับใช้ ทำให้ผู้รับใช้ตกใจจนรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง และไม่กล้าจ้องมองเสด็จอาเก้ากับเฟิ่งชิงเฉินอีกต่อไป

ผู้รับใช้เดินก้มหัวกลับขึ้นมาอีกครั้ง เดินตรงไปจนกระทั่งเกิดเสียงดัง เมื่อศีรษะของเขาชนเข้ากับประตู เขาถึงได้สติกลับคืนมา รีบเปิดประตู ก้มหน้าพร้อมพูดว่า “ท่านทั้งสอง นี่คือห้องของพวกท่าน”

“ออกไป” เสด็จอาเก้าโยนแผ่นเงินออกไปสองสามแผ่นอย่างไม่ใส่ใจ เมื่อพบว่าผู้รับใช้ลงไปด้านล่างแล้ว เขาถามเฟิ่งชิงเฉินออกมาต่อว่า “ทำไม? เจ้าคิดว่าหวังจิ่นหลิงยังไม่ควรแต่งงานอย่างนั้นหรือ?”

“แน่นอนว่าไม่” เฟิ่งชิงเฉินส่ายหน้าด้วยความแน่วแน่ “หวังจิ่นหลิงรับช่วงต่อจากตระกูลหวังมาแล้ว แน่นอนว่าเขาควรแต่งงาน หลังจากแต่งงานเขาจะกลายเป็นผู้ที่น่าเชื่อถือโดยสมบูรณ์”

แต่งงานก่อนแล้วค่อยเริ่มต้นแนวทางแห่งชีวิต แม้แต่จักรพรรดิยังต้องแต่งงานก่อนขึ้นบัลลังก์ การแต่งงานสำหรับผู้ชายคนหนึ่งแล้วมันหมายถึงการเป็นผู้ใหญ่ มันแสดงถึงว่าเขาสามารถหาเลี้ยงครอบครัวได้

“เจ้าพูดถูก หวังจิ่นหลิงควรจะแต่งงานตั้งนานแล้ว พ่อของหวังจิ่นหลิงได้เลือกคู่ครองที่เหมาะสมให้แก่หวังจิ่นหลิงตั้งนานแล้ว เขากลับไปก็สามารถแต่งงานได้ทันที” เสด็จอาเก้ากล่าวออกมาโดยไม่สบตา โดยธรรมชาติแล้วเฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางสงสัยในเรื่องนี้

“เป็นผู้หญิงจากตระกูลไหน?” เฟิ่งชิงเฉินถามออกมาด้วยความสงสัย

“เจ้าสนใจงั้นหรือ?”

“ข้าแค่สงสัยว่าบนโลกนี้จะมีผู้หญิงคนไหนที่สามารถแต่งงานกับองค์ชายใหญ่ได้อย่างเหมาะสม” ทุกวันจะต้องพบเห็นใบหน้าที่งดงามกว่าตนเอง มันจะรู้สึกหดหู่แค่ไหน ผู้หญิงที่มีรูปลักษณ์ไม่งดงาม คงไม่มีความกล้าที่จะมาแต่งงานกับสามีผู้ซึ่งเพียบพร้อมขนาดนี้

“มีอะไรน่าสงสัย กลับไปตงหลิงเจ้าก็ได้รู้เอง” ในความจริงเสด็จอาเก้าเองก็ไม่รู้ว่าหวังจิ่นหลิงจะต้องแต่งงานกับใคร และเขาคิดว่าหวังจิ่นหลิงไม่มีทางยอมแต่งงานโดยง่าย เขาแค่ต้องการให้หวังจิ่นหลิงกลับไปยังตงหลิงเท่านั้น

“งั้นรอกลับไปตงหลิงก่อนแล้วกัน” เสด็จอาเก้าไม่พูด เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่อยากถามอะไรมากไปกว่านี้ นางเหนื่อยจากการเดินทาง เฟิ่งชิงเฉินหันไปทางเตียงนอน

แฮ่ม แฮ่ม......ที่จริงนางเองก็เป็นคนชอบในความสะอาด นางไม่มีความกล้าที่จะนอนลงไปทั้งแบบนี้ ไม่รู้ว่าเตียงและที่นอนพวกนี้มีคนเคยนอนมาแล้วกี่คน ดังนั้น......