นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 763

“อะไรนะ? ให้ข้าปราบจั่วอั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เข้าใจ: “ฝ่าบาทจะให้จั่วอั้นปกป้องข้า?”

ผู้คุ้มกันที่ทรงพลังที่สุดไม่จำเป็นต้องเป็นนักฆ่าที่เก่งที่สุด แต่นักฆ่าเก่งที่สุดคือผู้คุ้มกันที่ทรงพลังที่สุด เพราะเขารู้วิธีการฆ่าทั้งหมดของนักฆ่า

"ใช่แล้ว ด้วยการคุ้มครองของจั่วอั้น เจ้าจะปลอดภัย จั่วอั้นคือนักฆ่าอันดับหนึ่งในจิ่วโว"

คนที่เรียกว่านักฆ่าอันดับหนึ่งของจิ่วโจวอย่างจั่วอั้น ไม่ได้หมายความว่าเขาจะกวาดล้างนักฆ่าในจิ่วโจว หรืออยู่ยงคงกระพันได้ อย่างน้อยในบรรดานักฆ่าเหรียญทองมากประสบการณ์ที่เกษียณไปแล้วก็มีอำนาจมาก แต่พวกเขาก็ไม่สนใจยุทธจักร

ตัวอย่างเช่น หลานจิ่วชิงและปู้จิงหยุนปรมาจารย์ในยุทธจักรอันดับต้น ๆ แต่การจัดอันดับนี้ไม่รวมถึงปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงในช่วงแรก ๆ และเกษียณออกไป คนเหล่านั้น...

มันยากที่จะหา และถึงจะหาเจอก็ไม่มีทางเทียบได้ปรมาจารย์ยุคเก่าที่ส่วนใหญ่ไม่สนใจ และการดำรงอยู่ของพวกเขาจะค่อย ๆ ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา

“เขาจะเต็มใจเป็นผู้คุ้มกันของข้าไหม?” เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าจั่วอั้นคือคนที่เหมาะสมที่สุด แม้ว่านางยังต้องการค้นหานักฆ่าที่เกษียณตัวเอง แต่นางไม่มีความสามารถที่จะหา

"ขึ้นอยู่กับวิธีการ การปราบจั่วอั้นนั้นไม่ใช่เรื่องยาก เหตุผลที่ข้าเลือกจั่วอั้นเพราะเขาแตกต่างจากนักฆ่าทั่วไป เขามีจุดอ่อน" ความรักในเครื่องจักรเป็นจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของจั่วอั้น เขาได้รับการฝึกฝนโดยพันธมิตรนักฆ่า แต่เขาไม่ได้ไร้อิสรภาพ จั่วอั้นไม่ได้ถูกบังคับให้เป็นนักฆ่า เขาไม่มีเงิน ดังนั้นเขาจึงยอมรับภารกิจ

และคนบ้าคนนั้นก็กลายเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งในโลกนักฆ่า ทำให้นักฆ่าจำนวนนับไม่ถ้วนตกตะลึง

“ฝ่าบาทหมายความว่า เขาชอบสะสมอาวุธ หรือชอบที่ตัวตน?” ตัวตนของจั่วอันนั้นไม่ธรรมดา เฟิ่งชิงเฉินคนนี้ได้เห็นแล้ว

"ตัวตนของจั่วอั้นทำให้คนธรรมดาไม่กล้าแตะต้องเขาง่าย ๆ นอกจากนี้ เขาไม่ใช่นักฆ่าที่ไร้มโนธรรม และคนธรรมดาจะไม่ต่อต้านเขา เหตุผลในการเป็นนักฆ่าเขานั้นง่ายมาก นั่นเพียงเพื่อหารายได้ เพื่อสนับสนุนการวิจัย หากเจ้าสามารถให้คำแนะนำแก่เขาได้ ก็ไม่ยากที่จะให้จั่วอั้นปกป้องเจ้าอย่างเต็มใจ หากเขาต้องการเงิน ข้าสามารถให้ซูเหวินชิงจัดหาให้โดยไม่มีเงื่อนไข" จากสองปัจจัยนี้ จั่วอั้นจะอยู่เพื่อปกป้องเฟิ่งชิงเฉินแน่นอน

เฟิ่งชิงเฉินได้เห็นจุดนี้แล้ว คนบ้าที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อทำการทดลอง ตราบใดที่มีบางสิ่งที่ดึงดูดเขา เขาจะรีบทำโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา

เพียงแค่……

“แล้วตัวตนของจั่วอั้นล่ะ?”

ความเกลียดชังระหว่างนางกับซีหลิงได้ก่อตัวขึ้นไม่ว่าจะเป็นเพราะเหยาหวาหรือตระกูลลู่ ความเกลียดชังระหว่างนางกับ ซีหลิงไม่สามารถแปรเปลี่ยนได้ หากจั่วอั้นเป็นขุนนางของซีหลิง มันอันตรายเกินไปที่จะรักษาคนเช่นนี้ไว้ข้างกาย

"จั่วอั้นเป็นลูกชายนอกสมรสของอัครมหาเสนาบดีเมืองซีหลิง แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น จั่วอั้นไม่สนใจเกี่ยวกับตัวตนของเขา เขามาที่ซีหลิงเพียงเพราะหอคอยเหวินเฟิงอย่างเดียว เขาคอยปกป้องซีหลิงและหอคอยเหวินเฟิง เพื่อเห็นแก่หน้าอัครมหาเสนาบดี"

"ลูกนอกสมรส? อัครมหาเสนาบดีแห่งซีหลิงมีเรื่องเหล่านี้ด้วย?" ลูกนอกสมรสอีกคน แต่ยุคนี้สามารถมีภรรยาสามคน และนางบำเรอสี่คนได้ไม่ใช่หรือ ทำไมจึงมีลูกนอกสมรส

ในตอนนั้น ความคับข้องใจระหว่างตระกูลลู่และราชวงศ์ของซีหลิงยังไม่ได้รับการเปิดเผย และจักรพรรดิแห่งซีหลิงไม่รู้ว่าลู่อีโม่เป็นลูกหลานของตระกูลลู่ซึ่งเป็นโจรสลัดในตอนนั้น ดังนั้นเขาจะไม่ระวังเฟิ่งชิงเฉิน

“ถูกต้อง ข้าเป็นคนตัวเล็ก ๆ ราชวงศ์ซีหลิงจะเห็นได้อย่างไร เรื่องระหว่างข้ากับองค์หญิงเหยาหวาเป็นการต่อสู้ระหว่างเด็กหญิงตัวเล็กๆ หากจักรพรรดิแห่งซีหลิงต้องการเห็น ก็แสดงว่าข้าไร้ความสามารถเกินไป " ซีหลิงเทียนเหล่ยกำลังจะขึ้นเป็นจักรพรรดิในอีกไม่กี่ปีหรือสิบปีข้างหน้า

นอกจากนี้ นางไม่มีความสามารถในการรักษาจั่วอั้นไว้นานกว่าสิบปี รักษาเขาไว้สามถึงห้าปี เพื่อที่นางจะได้หาทางค้นหาจุดอ่อนของพันธมิตรนักฆ่า และแก้ไขปัญหานี้ในคราวเดียว

"เจ้าพูดถูก แม้ว่าราชวงศ์ซีหลิงต้องการระบายความโกรธต่อองค์หญิงเหยาหวา แต่พวกเขาจะไม่ใช้กลอุบายสกปรก เพราะไม่จำเป็นต้องจัดการกับเจ้า นอกจากนี้ ด้วยซีหลิงเทียนอวี่และฮองเฮาอยู่เคียงข้างเจ้า ไม่ต้องกังวลว่าจักรพรรดิซีหลิงจะฆ่าเจ้า เจ้ารักษาขาของซีหลิงเทียนอวี่จนทำให้เขาเดินได้ตามปกติ มันสายเกินไปที่พวกเขาจะขอบคุณเจ้า และพวกเขาจะไม่มีวันฆ่าเจ้าเพราะเรื่องเล็กน้อยของเหยาหวา" ซีหลิงเทียนเหล่ยเป็นเพียงเจ้าชาย แม้ว่าเขาจะเป็นจักรพรรดิ แต่เขาก็ไม่สามารถปิดท้องฟ้าได้ด้วยมือข้างเดียว

"ถ้าไม่บอก ข้าคงลืมซีหลิงเทียนเหล่ยไปแล้ว ตอนนี้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับจักรพรรดิซีหลิง ยังไม่ถึงสถานการณ์ที่ทั้งสี่แคว้นเป็นศัตรูกัน "เฟิ่งชิงเฉินมีความสุขอย่างขมขื่น

คำพูดของหวังจิ่นหลิงทิ้งเงาหนาในใจของนาง ทำให้นางรู้สึกว่าหากนางเดินออกจากจวนเฟิ่งนางก็จะมีศัตรูอยู่ข้างนอก

อีกไม่นานเจ้าจะเป็นเหมือนข้า และสี่แคว้นจะเป็นศัตรูกัน

เสด็จอาเก้าไม่พูดอะไร เขาแค่ทำให้เฟิ่งชิงเฉินมีความสุขในช่วงเวลาหนึ่ง...