นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 766

เสด็จอาเก้าหยุดอยู่หน้าประตู แจ้งเตือนคนด้านในว่าเขามาแล้ว

มองผ่านช่องบังลม เสด็จอาเก้าเห็นชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนพรม ด้านข้างของเขามีกระดาษหมากล้อมอยู่ มือด้านซ้ายของชายวัยกลางคนถือหมากสีขาว ส่วนมือด้านขวาถือหมากสีดำ เขาวางหมากสีขาวดำสลับกัน เห็นได้ชัดว่ากับเล่นหมากล้อมกับตนเองอยู่

ชายวัยกลางคนสวมชุดคลุมยาวขนาดใหญ่ โดยเปิดคอเสื้อออกกว้างเผยให้เห็นผิวสีเหลือง มองจากหน้าอกของเขา คนผู้นี้ได้รับการฝึกฝนมาอย่างหนักโดยไม่ต้องสงสัย

แต่ท่วงท่าของเขาเต็มไปด้วยความสง่างามและน่านับถือ ประกอบกับลักษณะและอายุซึ่งอยู่ในวัยผู้ใหญ่ของเขา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาคือปรมาจารย์ด้านวรรณกรรมรุ่นต่อไป

ชายผู้นี้สมแล้วที่เป็นบุคคลผู้ยิ่งใหญ่แห่งแผ่นดินจิ่วโจวในเมื่อ 20 ปีที่แล้ว เสด็จอาเก้าแอบยกย่องเขาอยู่ในใจ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสาร

ตอนนั้นชายผู้นี้มีชื่อเสียงไม่น้อยไปกว่าหวังจิ่นหลิง ความสามารถของเขาไม่ด้อยไปกว่าหวังจิ่นหลิง แต่ชะตากรรมของเขานั้นไม่ได้ดีเหมือนกับหวังจิ่นหลิง

หวังจิ่นหลิงเป็นผู้นำตระกูลหวังผู้มีอำนาจสูงส่ง แต่เนื่องจากชายผู้นี้หลงรักเจ้าหญิง ประกอบกับความสงสัยของราชวงศ์ ทำให้เขาสูญเสียตำแหน่ง ถูกปกปิดชื่อเสียง และถูกมองว่าเป็นคนไม่ดีในทุกวันนี้

ตอนแรกคิดว่าเขาคงรู้สึกเคียดแค้นต่อโลกหลังจากถูกเหยียดหยามและปล่อยให้เคว้งคว้าง คิดไม่ถึงเลยว่าชายผู้นี้ยังคงเจิดจรัสและสง่างาม เขาไม่ได้ถูกบดขยี้ด้วยความเป็นจริง แต่กลับซ่อนความเฉลียวฉลาดไว้ในตัวเอง

อารมณ์ จิตใจ ความสามารถ มันช่างน่าเสียดายเหลือเกิน

เสด็จอาเก้ายืนมองอยู่ตรงที่เดิม ไม่เข้าไปรบกวนการเล่นหมากล้อมของชายผู้นั้น และไม่คิดว่าอีกฝ่ายไร้มารยาท เนื่องจากเขาเป็นคนเข้ามารบกวนอีกฝ่ายเอง ไม่ใช่อีกฝ่ายละเลยเขา

ชายผู้นี้ราวกับไม่เห็นการมีอยู่ของเสด็จอาเก้า เขาเล่นหมากล้อมต่อไปตามลำพัง จนกระทั่งผ่านไปครึ่งชั่วโมง ผลการแพ้ชนะถูกตัดสิน ชายผู้นี้เลิกเล่น วางหมากในมือลงบนโต๊ะ

“ได้ยินมาว่าเสด็จอาเก้านั้นเย่อหยิ่งและจองหอง ไม่เห็นใครอื่นอยู่ในสายตา วันนี้ถึงได้รู้ว่าข่าวลือพวกนั้นไม่ใช่ความจริง” ชายผู้นั้นลุกขึ้นยืนพร้อมกับหันมามองเสด็จอาเก้า

หากมีคนอยู่ด้วยคงรู้สึกแปลกใจ คนอย่างเสด็จอาเก้าถึงกับรอชายผู้นี้เล่นหมากล้อมอยู่ตั้งครึ่งชั่วโมง ชายผู้มีอารมณ์รุนแรงผู้นี้ ยืนขึ้นเพื่อกล่าวทักทายเสด็จอาเก้า

เผชิญหน้ากับการเยาะเย้ยอย่างอ่อนโยน เสด็จอาเก้ากล่าวออกไปว่า “ผู้อาวุโสหยินหลี่ผิดแล้ว ที่จริงข้าเย่อหยิ่งและหยาบคายยิ่งกว่าข่าวลือพวกนั้นอีก”

เสด็จอาเก้าพยักหน้าเพื่อบ่งบอกว่าตนเองรับการทักทายพร้อมกับนั่งลงอีกด้านหนึ่ง “ผู้อาวุโสหยินหลี่ต่างหากที่แตกต่างจากข่าวลือ วันนี้ในที่สุดข้าก็ได้รู้ว่าชายผู้โด่งดังและงดงามที่สุดในแผ่นดินจิ่วโจวตอนนั้นเป็นเช่นไร”

“ขอไม่พูดถึงเรื่องในอดีต แต่ละยุคล้วนมีอัจฉริยะ ผู้ประสบความสำเร็จจะอยู่ในความทรงจำของผู้คนไปตลอดกาล ทุกวันนี้บนแผ่นดินจิ่วโจว น้อยมากที่จะรู้จักข้า” ดวงตาของผู้อาวุโสหยินหลี่ตกลงเล็กน้อย ราวกับเขากำลังนึกถึงเรื่องราวที่เคยผ่านมาในช่วงเวลาเหล่านั้น

อวสานวีรบุรุษผู้โด่งดัง สำหรับผู้อาวุโสหยินหลี่ สิ่งที่เขาเจอในหลายปีที่ผ่านมามันช่างห่างไกล เขาไม่กล้าจะคิดถึงมัน และต่อให้คิดก็คิดไม่ออก

“ทุกคนล้วนแต่ทะเยอทะยานเพื่อไปสู่เป้าหมาย ผู้อาวุโสหยินหลี่ประเมินตนเองต่ำเกินไป” อยู่อย่างไร้ร่องรอยมามากกว่า 20 ปี พูดตามตรงมันเป็นระยะเวลามากเกินไปสำหรับผู้มีความสามารถ

“ข้าไม่ได้ประเมินตนเองต่ำเกินไป นี่คือโลกของชายหนุ่มเฉกเช่นพวกเจ้า” ผมสีขาวมีหนวดเครา มันเป็นเครื่องเตือนตนเองว่าเขาไม่ใช่เด็กอีกต่อไป และแม้ชีวิตนี้ของเขาจะไม่รู้สึกรู้สา แต่มันก็ธรรมดา ไม่ได้มีประโยชน์อะไร

ชีวิตนี้ของเขาถือเป็นชีวิตอันไร้ค่า ทิ้งพรสวรรค์ที่พระเจ้าให้มาโดยเปล่าประโยชน์

แต่ในวัยสี่สิบกว่าผมของเขากลับหงอกขาวไปแล้ว มันไม่ได้เหมือนกับสิ่งซึ่งผู้อาวุโสหยินหลี่กล่าวออกมา คิดไปคิดมามันก็ใช่ การมีชื่อเสียงตั้งแต่อายุยังน้อยช่างเป็นสิ่งซึ่งน่าพอใจ แต่การที่เขาไปชอบองค์หญิงชาง ทำให้ทุกอย่างนั้นสูญสิ้นไป