นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 772

เฟิ่งชิงเฉินไม่คาดหวังกับเรื่องทำอาหาร เมื่อเห็นว่าเสด็จอาเก้าไม่คายอาหารออกมา เฟิ่งชิงเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และไม่อธิบายต่อ

อธิบายอะไร อธิบายเป็นการปกปิด ปกปิดความจริง ไม่อยากเป็นหมอของแม่ทัพ ฝีมือทำอาหารไม่ดี เธอไม่มีแผนจะเป็นแม่ทัพ ดังนั้นเธอจึงไม่ใช่แม่ครัวที่ดี

อย่างไรก็ตาม ข้าวก็สุกแล้ว ผักก็กินได้ ไม่ทำให้เสด็จอาเก้าหิวก็พอแล้ว เฟิ่งชิงเฉินกินไปชามเดียวก็กินไม่ไหวแล้ว กินไปก็รู้สึกเจ็บปวด

ในทางกลับกัน เสด็จอาเก้ากินด้วยความเอร็ดอร่อย กวาดอาหารบนโต๊ะหมดในพริบตา

เฟิ่งชิงเฉินมองเสด็จอาเก้าด้วยความชื่นชม เสด็จอาเก้ากินอาหารนี้ได้ด้วยความยากลำบาก

จากนั้นเขาวางชาม และตะเกียบ เมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของเฟิ่งชิงเฉิน เขาก็พูดว่า "รสชาติแย่"

หลังจากพูดจบ เสด็จอาเก้าก็มองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน เขาจดจ่อกับมือของนาง และดูอย่างแน่ใจว่ามือของนางไม่เป็นอะไร

เขากินมากเกินไป และต้องการเดินเพื่อย่อยอาหาร ขณะเดียวกัน เขาก็คิดว่า ทำไมแม่ครัวในจวนของเขาทำอาหารได้น่ากลัวเช่นนี้ และนางไม่ได้ทำให้ตัวเองบาดเจ็บ? หรือเพราะนางทำอาหารไม่อร่อย?

มีเหตุผล!

ก่อนหน้านี้เขาบอกว่าจะไม่ปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินทำอาหาร แต่เฟิ่งชิงเฉินยืนยันว่านางจะไม่ทำร้ายตัวเอง แม้ว่าอาหารจะไม่อร่อยนัก

"ช่างมันเถอะ ไม่อร่อย แต่ฝ่าบาทก็กินเยอะ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าฝ่าบาทกำลังหิว" เฟิ่งชิงเฉิน พับแขนเสื้อขึ้น และทำความสะอาดจาน

นางมีความสุขมากกับการที่เสด็จอาเก้าคอยสนับสนุนนาง นางรู้ว่าเสด็จอาเก้ารู้สึกเหมือนกับอาหารไหม้ ๆ ที่นางทำในวันนี้

เฟิ่งชิงเฉินทำความสะอาดจานและตะเกียบ ต้มน้ำเพื่ออาบ แต่เมื่อต้มเสร็จ น้ำเย็นลง เสด็จอาเก้าก็ยังไม่กลับมา เฟิ่งชิงเฉินกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น

หลังจากทำความสะอาดบ้านเสร็จ และแน่ใจว่าไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่ เฟิ่งชิงเฉินก็ถือปืนเดินออกไป

กระท่อมเล็กหลังนี้อยู่ห่างจากหมู่บ้าน เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเขาจะไม่ไปที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน เมื่อตรวจสอบร่องรอยบนพื้น และพบว่าความสามารถในการป้องกันการสะกดรอยตามของเสด็จอาเก้านั้นแข็งแกร่งเกินไป ไม่มีรอยเท้าเลย แม้แต่หญ้า ใบไม้ กิ่งไม้ก็ไม่มีการสั่นไหว

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเสียใจเล็กน้อย นางไม่รู้ว่าจะหาเสด็จอาเก้าได้อย่างไร นางไม่ได้เรียนการสะกดรอยตาม นางจะรู้ได้อย่างไรว่าเสด็จอาเก้าไปทางไหน?

นางสามารถเดาได้ว่าเสด็จอาเก้าจะไม่ไปในที่ที่มีคนจำนวนมาก บริเวณนี้มีภูเขาอยู่ข้างหลัง และด้านซ้ายเป็นเส้นทางที่พวกเขาเดินมา เฟิ่งชิงเฉินเดาว่าเสด็จอาเก้าจะต้องไปทางภูเขาเพราะง่ายต่อการซุ่มโจมตี

ท้องฟ้ายังไม่มืดสนิท โชคดีที่ยังมีแสงสว่างอยู่ นางจึงเดินขึ้นไปบนภูเขาอย่างคล่องแคล่ว และเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ หลังจากผ่านไปหนึ่งในสี่ของชั่วโมงนางก็ได้กลิ่นเลือด

“แย่แล้ว” เฟิ่งชิงเฉินสูดหายใจลึก ๆ

หลังจากเดินไปประมาณ 100 เมตร เสียงของการต่อสู้ที่ดุเดือดก็ดังขึ้น และกลิ่นเลือดก็แรงขึ้นเรื่อย ๆ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เดินไปตามทางแต่คลานเข้าไปในพุ่มไม้

ประสบการณ์การใช้ชีวิตในป่าทึบของยูนนานมีประโยชน์กับนางเป็นอย่างมาก แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉิงจะไม่สามารถทำได้เหมือนทหารที่กระโดดเข้าไปในพุ่มไม้โดยไม่ทำให้ใบไม้แตก

มันใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ เฟิ่งชิงเฉินเห็นประกายไฟของดาบที่ปะทะกัน แน่นอนว่าสามารถเห็นร่างที่รายล้อมไปด้วยผู้คน เฟิ่งชิงเฉินสามารถรับรู้ได้อย่างรวดเร็ว