นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 774

ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินถูกชาโดว์เหวี่ยงออกไป เสด็จอาเก้ามีโอกาสที่จะช่วยเหลือเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขาไม่ทำเช่นนั้น ให้เลือกระหว่างช่วยคนกับสังหารคน เขาเลือกสังหารมากกว่า

เสด็จอาเก้าปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินล้มลงไปกับพื้น แม้เขาจะรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ไร้ซึ่งความลังเล ฉวยโอกาสตอนที่การเคลื่อนไหวของชาโดว์ล่าช้า เสด็จอาเก้าใช้ดาบแทงเข้าไปยังคอของชาโดว์ทันที

“เจ้า......” ชาโดว์ก้มหน้า มองดาบซึ่งแทงเข้ามายังลำคอของตนเอง คิดไม่ถึงว่าชีวิตของตนจะต้องมาจบลงด้วยเนื้อมือขอชายหนุ่มและหญิงสาวสองคนนี้

“ชาโดว์แห่งองครักษ์เสื้อแพรมันก็เท่านั้น ข้าเฝ้ารอการปรากฏตัวของผู้นำของพวกเจ้า” เสด็จอาเก้าบิดข้อมือของเขา ดาบในมือหมุนไปรอบด้าน ตัดคอของชาโดว์อย่างรุนแรง ทันทีที่ตาทั้งสองข้างของอีกฝ่ายปิดลง หัวหลุดออกมา เสด็จอาเก้าดึงดาบขึ้น จากนั้นร่างของอีกฝ่ายก็ล้มลงบนพื้น

เสด็จอาเก้านำศีรษะของอีกฝ่ายกลับมา เขาไม่สนใจว่าชาโดว์จะมีรูปร่างหน้าตาอย่างไร คนตายไปแล้วจะมีหน้าตาอย่างไรมันก็ไม่สำคัญ

เสด็จอาเก้าเดินมาข้างกายของเฟิ่งชิงเฉิน โอบเอวของนาง อุ้มเฟิ่งชิงเฉินขึ้น เห็นรอยนิ้วบนคอของนาง ดวงตาของเสด็จอาเก้าเต็มไปด้วยความดุร้าย เขาหันกลับและเดินออกจากป่าทันที

เสด็จอาเก้ารู้ว่าตอนนี้กระท่อมไม้นั้นอันตรายมาก แต่เฟิ่งชิงเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าจะอันตรายแค่ไหน เขาก็จำเป็นต้องไป เนื่องจากที่นั่นมือของที่เขาต้องการ

อุ้มเฟิ่งชิงเฉินกลับไปยังกระท่อมไม้ วางเฟิ่งชิงเฉินลงบนเตียง เสด็จอาเก้าไม่ได้ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเฟิ่งชิงเฉินในทันที แต่โน้มตัวไปข้างหน้า จัดผมและเช็ดหน้าให้เฟิ่งชิงเฉินอย่างระมัดระวัง ทำให้เห็นใบหน้าอันขาวซีดของเฟิ่งชิงเฉิน

เสด็จอาเก้าไม่รู้สึกเสียใจ หากให้ย้อนกลับไปอีกครั้งเขาก็ยังคงเลือกจะสังหารชาโดว์ แลกชีวิตของอีกฝ่ายด้วยการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยของตนเอง นี่ถือเป็นสิ่งซึ่งคุ้มค่า

เสด็จอาเก้าใช้มือลูบใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินอย่างต่อเนื่อง จากนั้นเดินมายังห้องครัว ขุดดินนำกล่องขนาดเล็กหนึ่งกล่องขึ้นมา ด้านในกล่องมียารักษาอาการบาดเจ็บที่เขาต้องการ

เมื่อนึกถึงสิ่งสกปรกบนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นตัดสินใจต้มน้ำร้อน

งานเช่นการจุดไฟและทำอาหารเป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับเสด็จอาเก้า และเขาไม่ทำให้พรสวรรค์ของตนเองต้องเปล่าประโยชน์ ไฟยังไม่ทันติด มือของเสด็จอาเก้าก็เกิดบาดแผลเสียแล้ว ไม่ง่ายเลยว่าจะจุดไฟได้ และเนื่องจากไฟแรงเกินไป ทำให้เกือบไหม้คิ้วของเขา

ห้องครัวนี้อันตรายมาก เสด็จอาเก้าไม่รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินทำเช่นไร ตนเองถึงไม่ได้รับบาดเจ็บ

หม้อน้ำขนาดใหญ่ เมื่อต้มเสร็จเสด็จอาเก้าก็ใช้หม้อขนาดเล็กแบ่งมา เสด็จอาเก้ายกน้ำร้อนอันล้ำค่าและยารักษากลับมายังกระท่อมไม้อีกครั้ง เขาถอดเสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉินออกไป จากนั้นใช้น้ำร้อนเช็ดร่างกายของนาง ประคบตรงคอที่ฟกช้ำ การประคบด้วยน้ำร้อน หวังว่าจะบรรเทาอาการปวดได้บ้าง

นอกจากอาการบาดเจ็บตรงคอ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้รับบาดแผลที่เป็นอันตรายจุดอื่นบนร่างกาย เฟิ่งชิงเฉินรู้วิธีการปกป้องชีวิตของตนเองเป็นอย่างดี เมื่อตกลงมือจากที่สูง มีเพียงข้อมือเท่านั้นที่หัก ส่วนหลังและซี่โครงเป็นเพียงแค่แผลฟกช้ำเท่านั้น

สำหรับวิธีการต่อกระดูกเสด็จอาเก้าก็พอเป็นอยู่บ้าง แต่ทุกครั้งที่เขาทำคือการต่อกระดูกของตนเอง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาต่อกระดูกให้คนอื่น

เมื่อสัมผัสผิวอันเรียบเนียนและบอบบางของเฟิ่งชิงเฉิน ดวงตาของเสด็จอาเก้าไม่มีร่องรอยของเสน่หา มีเพียงความเจ็บปวดและทุกใจต่อการบาดเจ็บของเฟิ่งชิงเฉิน

ในความทรงจำของเสด็จอาเก้า เขาไม่เคยใช้ยาสลบก่อนต่อกระดูกมาก่อน ความเจ็บปวดในตอนต่อกระดูกสำหรับเขาแล้วมันไม่ได้อะไรเลย การต่อกระดูกจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา เขาจับมือของเฟิ่งชิงเฉิน “คลิก” เสียงเชื่อมต่อดังขึ้น

“อร๊าก......” เฟิ่งชิงเฉินซึ่งสลบไสลจากความเจ็บปวดก่อนหน้านี้ ตอนนี้นางกลับร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ตอนแรกลิ้นของนางได้รับบาดเจ็บ เฟิ่งชิงเฉินจึงปิดปากของตนเองมาโดยตลอด เพื่อเป็นการห้ามเลือด แต่ในตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินร้องออกมา เลือดจำนวนมากพุ่งออกมาจากปากของนาง ทำให้เปื้อนบนร่างกายของเสด็จอาเก้าและตัวนางเอง และเป็นการขยับบาดแผลที่ลิ้นของตัวนางเองด้วย

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าเป็นอะไร?” เสด็จอาเก้ารีบพยุงเฟิ่งชิงเฉินขึ้นมาทันที เช็ดเลือดตรงปากของเฟิ่งชิงเฉินอย่างต่อเนื่อง แต่เช็ดเท่าไหร่มันก็ไหลออกมาไม่ยอมหยุด

รอยยิ้มของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความเจ็บปวด นางส่ายหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง จากนั้นก็อ้าปากของนางอีกครั้ง เพื่อบ่งบอกว่าตนเองไม่เป็นไร แต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ นางไม่อยากฆ่าตัวตาย ดังนั้นจึงไม่ได้กัดแรงมาก