นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 778

เฟิ่งชิงเฉินอธิบายวิธีการกระโดดลงมาให้โจ่วอันฟังอย่างละเอียด บอกสิ่งที่ควรระมัดระวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขอให้โจ่วอันกล่าวซ้ำเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายจำได้ เฟิ่งชิงเฉินถึงตะโกนออกมาว่า กระโดด

สำหรับผู้ที่มีประสบการณ์กระโดดร่ม ตึกสูงแปดสิบเมตรนั้นไม่เทียบไม่ได้กับอะไรเลย เฟิ่งชิงเฉินไม่มีความรู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่เสด็จอาเก้าและโจ่วอันค่อนข้างเป็นห่วงนาง เนื่องจากพวกเขายังไม่เข้าใจอย่างชัดเจนว่าร่มชูชีพที่เฟิ่งชิงเฉินพูดถึงนั้นมีประโยชน์หรือไม่อย่างไร

แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับไม่สนใจ “วางใจ ตกลงไปก็ไม่ตาย หากตกลงไปแล้วตาย ก็แค่เอาศพของข้าไปเป็นรางวัล”

ได้ยินคำพูดนี้สีหน้าของเสด็จอาเก้ามืดมนในทันที แต่ดวงตาของโจ่วอันกลับเปล่งประกายพร้อมกับพยักหน้า เปรียบเสมือนกำลังบอกว่าเป็นข้อตกลงที่คุ้มค่า จนถึงขั้นเร่งให้เฟิ่งชิงเฉินรีบกระโดดลงไป ในระหว่างที่กระโดด หากร่มชูชีพไม่ทำงานก็อย่าลืมนำมือทั้งสองข้างป้องกันศีรษะของตนเองไว้

เฟิ่งชิงเฉินได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกขอบคุณโจ่วอัน รู้สึกว่าช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ที่ผ่านมานั้นถือว่าไม่สูญเปล่า ทุกคนมีความสัมพันธ์ต่อกัน แต่คำพูดหลังจากนั้นของโจ่วอันกลับทำให้เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินโกรธเป็นอย่างมาก

โจ่วอันกล่าวออกมาว่า “หากศีรษะของเจ้าแหลกละเอียด มันก็ยากจะพิสูจน์ถึงตัวตนของเจ้า แบบนั้นคงแลกรางวัลได้ยาก”

หากคำพูดนี้เป็นเพียงแค่คำพูดล้อเล่นมันก็แล้วไป แต่ใบหน้าของโจ่วอันนั้นดูจริงจัง มันจะต้องไม่ใช่คำพูดล้อเล่นอย่างแน่นอน เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก

“เจ้าวางใจ ต่อให้เจ้าตาย ข้าก็ไม่มีทางตายไปกับเจ้า ตอนนี้ข้าจะกระโดดลงไปให้เจ้าดู” เฟิ่งชิงเฉินกัดฟันด้วยความโกรธ เมื่อพูดจบ นางก็กระโดดลงไปทันที

“เฟิ่งชิงเฉิน” เฟิ่งชิงเฉินกระโดดลงไปอย่างกะทันหัน ทำให้เสด็จอาเก้าตกใจ รีบกระโดดตามเฟิ่งชิงเฉินลงไป และต้องการจับแขนของเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้

“เฟิ่งชิงเฉิน ยื่นมือมา” เสด็จอาเก้ากระโดดลงไป ลำตัวตั้งตรง เสียงลมกระทบใบหู ยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็ว ต้องการจับแขนของเฟิ่งชิงเฉินไว้

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าจำที่ข้าพูดกับเจ้าได้ไหม รีบดึงเชือกออก” การกระทำของเสด็จอาเก้าทำให้เฟิ่งชิงเฉินตกใจไม่น้อย แต่ตอนนี้อยู่กลางอากาศ ทั้งสองคนจึงพูดคุยอะไรกันได้ไม่มาก ทำได้เพียงแค่ดูแลตัวเอง

“ปัง” เฟิ่งชิงเฉินกระตุกร่มชูชีพ ลอยอยู่บนท้องฟ้าราวกับดอกเห็ด มันดึงร่างของเฟิ่งชิงเฉินขึ้น ชะลอความเร็วในการตกถึงพื้นของเฟิ่งชิงเฉิน

เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินไม่เป็นไร เสด็จอาเก้าสงบลงในทันที จากนั้นกระตุกร่มของตนเองเช่นเดียวกับเฟิ่งชิงเฉิน ปลิวไปบนอากาศและตกลงพื้นอย่างช้า ๆ

“เฮ้ย นี่มันได้ผล” แม้ฟ้าจะมืด แต่ด้วยความสามารถของโจ่วอัน เขาสามารถมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน เห็นเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินลอยอยู่บนอากาศ หัวใจของโจ่วอันเต้นแรง กระโดดลงไป กระตุกร่มชูชีพบนอากาศ จากนั้นตามหลังเฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าตกลงสู่พื้น

ตุบ......โจ่วอันลงสู่พื้นอย่างราบรื่นพร้อมกับร่มชูชีพด้านหลังของเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าไม่เป็นไร? เจ้าไม่เป็นอะไรเลยอย่างนั้นหรือ?”

“ข้าไม่เป็นอะไร แล้วเจ้ามีความสุขงั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินเก็บร่มชูชีพ ยื่นส่งให้เสด็จอาเก้า จากนั้นก้าวไปด้านหน้าเพื่อปลดร่มชูชีพจากโจ่วอัน แต่โจ่วอันกลับปฏิเสธ “เฟิ่งชิงเฉิน นี่เป็นของข้า นี่เป็นของข้า เจ้าจะแย่งไปไม่ได้”

“ร่มชูชีพนี้กลายเป็นของเจ้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่? โจ่วอัน ข้าไม่เคยพูดว่าจะให้มันกับเจ้า และไม่เคยพูดว่าจะให้เจ้าเก็บมันไว้ แค่ให้เจ้าลองใช้มันกระโดดลงมาเท่านั้น ตอนนี้กระโดดลงมาแล้ว และข้าก็ชนะแล้ว เจ้าควรคืนทุกอย่างให้กับข้า” เฟิ่งชิงเฉินหยุดการกระทำของนาง ยื่นมือออกไปหาโจ่วอันเพื่อบอกกับโจ่วอันว่าให้คืนร่มชูชีพให้กับนาง

“เจ้า......” ความจริงอยู่ตรงหน้า ไม่ง่ายเลยที่โจ่วอันจะเถียงออกไปข้าง ๆ คู ๆ แต่เขาทำใจไม่ได้ โจ่วอันจับร่มชูชีพไว้แน่น บ่งบอกว่าเขาไม่ต้องการคืนมันให้เฟิ่งชิงเฉิน