นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 779

บทที่ 779 มือดำ ข้าชอบแบบที่เจ้าไม่รู้

ความจริงแตกต่างไปจากที่จั่วอั้นคิดอย่างสิ้นเชิง เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ถูกล้อมรอบด้วยองครักษ์เสื้อแพร ตรงกันข้าม องครักษ์เสื้อแพรตกอยู่ในการต่อสู้ที่ยากลำบาก

เพื่อที่จะจับเสด็จอาเก้าละฆ่าเฟิ่งชิงเฉินเพื่อเอารางวัล องครักษ์เสื้อแพรยอมแลกมากับสิ่งมหาศาล ครั้งนี้องครักษ์เสื้อแพรสามร้อยคนถูกส่งไปจับเสด็จอาเก้าละเฟิ่งชิงเฉิน แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่า......

เสด็จอาเก้าคิดแผนตอบโต้ไว้แล้ว ทันทีที่องครักษ์เสื้อแพรเคลื่อนไหว องครักษ์ลับของเสด็จอาเก้า และคนที่แอบโยกย้ายมาก็ลงมือทันที องครักษ์เสื้อแพรเหล่านี้อย่าว่าแต่พาเสด็จอาเก้าไปเลย หากพวกเขาหนีไปได้ก็นับว่าบุญแล้ว

"ให้ตายสิ" จั่วอั้นเข้าใจได้ทันที การที่เสด็จอาเก้าสามารถจัดการเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดาย ต้องขอบคุณเขาจริงๆ หากเขาไม่ได้ยืดเวลาให้เสด็จอาเก้าละเฟิ่งชิงเฉินไว้กว่าครึ่งเดือน สองคนนี้อย่าว่าแต่สามารถจัดการกับองครักษ์เสื้อแพรได้เลย การได้นอนหลับสบายก็ถือว่ายากแล้ว

ตนช่วยมากมายขนาดนี้ แต่อีกฝ่ายกลับขี้เหนียวเอาร่มชูชีพคืนไป เขาไม่เคยเห็นใครขี้เหนียวเช่นนี้มาก่อน

จั่วอั้นเพิกเฉยต่อทั้งสองฝ่ายในการต่อสู้อย่างดุเดือด เขาเดินไปยังทิศทางที่จะออกจากเมือง โชคดีที่มีม้าสองตัวอยู่บนถนนหลวง จั่วอั้นไม่แม้แต่จะคิด เขาก็ขึ้นม้าแล้วจากไป......

ถึงกระนั้นจั่วอั้นก็ไม่ได้รู้ว่าเสด็จอาเก้าตั้งใจทิ้งม้าตัวนี้ไว้ให้เขาโดยเฉพาะ เหตุผลที่มีม้าสองตัวก็เพื่อลดการป้องกันจากเขา เมื่อเขาเห็นม้าสองตัวในแวบแรก เขาก็ไม่ได้คิดว่าม้าทั้งสองตัวนี้ที่ปรากฏตัวขึ้นจะมีปัญหาใด

กุบๆๆ......จั่วอั้นควบม้าอย่างดุเดือด กีบม้าทิ้งรอยไว้ เขาตกหลุมพรางของเสด็จอาเก้าละเฟิ่งชิงเฉินโดยไม่ทันได้คิด

ในเวลานี้เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าซึ่งวางแผนต่อต้านจั่วอั้นไว้ ก็ไม่ได้มีความสุขเท่าที่พวกเขาคิด เพราะพวกเขาพบกับคู่ต่อสู้ที่มีฝีมือ เห็นได้ชัดว่าคน ๆ นี้กำลังรอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินจึงได้หยุดม้า

"ตงหลิงจิ่ว" คนที่เอ่ยนั้นสวมชุดเกราะและถือดาบขนาดใหญ่ไว้ในมือ หากไม่ใช่เพราะรังสีอันเยือกเย็นจากร่างกายของเขา มองไปคงดูเหมือนแม่ทัพที่มีชื่อเสียง

"จวงฮั่น ผู้บัญชาการทหารสูงสุดขององครักษ์เสื้อแพร คาดมิถึงว่าเจ้าจะลงมือด้วยตนเอง" เสด็จอาเก้าได้ยินเสียงของอีกฝ่ายจึงรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

แม้ว่าจุดประสงค์ของเขาคือการล่อลวงจวงฮั่นออกมา แต่เมื่อเขาเห็นอีกฝ่ายก็ยังตกใจอยู่มาก ดูเหมือนว่าฮ่องเต้ซีหลิงต้องการจับเขาทั้งเป็นจริงๆ

“เฉ้ง......" จวงฮั่นขยับดาบเล่มใหญ่ในมือปักลงกับพื้น "เจ้าฆ่าได้แม้กระทั่งชาโดว์ ข้าคงประเมินเจ้าต่ำเกินไป เสด็จอาเก้าแห่งตงหลิงมิใช่คนธรรมดา ต่อให้ข้ามาจัดการด้วยตนเอง ก็มิได้ถือว่าเสียศักดิ์ศรี”

ไม่ได้เป็นคนดีอะไรเลย แล้วยังแสร้งจะทำเป็นดี เฟิ่งชิงเฉินเม้มปากของนางอย่างเบื่อหน่าย แสดงออกว่านางไม่มีความรักชื่นชอบต่อจวงฮั่นแม้แต่น้อย ผู้นำขององครักษ์เสื้อแพรคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ หน้าหนากว่าคนธรรมดาหลายร้อยเท่า

เห็นได้ชัดว่าเสด็จอาเก้าไม่ชอบคนผู้นี้เช่นกัน เขาไม่ชอบจวงฮั่นเลยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาค่อยๆ ดึงดาบยาวที่เอวของตนออกมาและชี้ไปทางจวงฮั่น "ในเมื่อท่านจวงมาแล้ว เราอย่ารอช้า มาประลองกัน”

"ช่างเป็นน้ำเสียงที่ช่างเย่อหยิ่งเหลือเกินนะ เจ้าช่างเป็นคนใจกล้านัก" จวงฮั่นมีชุดเกราะคุมไว้ จึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขา ทำได้เพียงฟังจากน้ำเสียงก็รู้ได้ว่าอารมณ์ไม่ดีนัก

คิดไปคิดว่าก็คงใช่ จวงฮั่นผู้มีชื่อเสียงมาตั้งแต่เนิ่นนาน เขาเป็นหนึ่งในปรมาจารย์ที่เก่งที่สุดในซีหลิง

จวงฮั่นไม่สนใจพวกจอมยุทธ์ต่างๆ อันที่จริงพวกเขาล้วนเป็นขุนนาง ไม่จำเป็นต้องไปสนใจเรื่องเหล่านั้น จวงฮั่นยกขาขึ้นเตะดาบเล่มใหญ่ข้างตัวเขาแล้วพุ่งเข้าหาเสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้ารู้จักความร้ายกาจของจวงฮั่นมาเนิ่นนานแล้ว เขาก็เตรียมพร้อมเช่นกัน ทันทีที่จวงฮั่นเคลื่อนไหว เสด็จอาเก้าก็พุ่งไปข้างหน้าและต่อสู้กับจวงฮั่นด้วยดาบของเขา

เช้งๆๆ ดาบเรียวยาวปะทะกับดาบของจวงฮั่น เกิดประกายไฟ เมื่อเสด็จอาเก้าขยับข้อมือ ดาบนั้นก็เลื่อนลงไปตามมือของจวงฮั่น และแทงตรงไปที่หัวใจของจวงฮั่นทันที

ใบหน้าของจวงฮั่นยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาถอนมือออกเพื่อสกัดกั้น แต่ก็ทำได้เพียงปิดกั้นปลายดาบของเสด็จอาเก้าไว้ เขาผลักเสด็จอาเก้าออกไปอย่างแรง ทั้งม้าและเขาถอยออกไปหนึ่งก้าว

จวงฮั่นไม่เปิดโอกาสให้เสด็จอาเก้าได้หายใจ เขาก้มลงฟันไปที่ขาม้าด้วยดาบเล่มใหญ่ในมือ

เมื่อเห็นเช่นนี้ เสด็จอาเก้าไม่เพียงไม่ล่าถอย เขากลับยกขาขึ้นควบม้าไปข้างหน้า

"ฉึบ......” จวงฮั่นฟันกีบหน้าของม้า ม้าจึงล้มลงไปข้างหน้าพุ่งตรงไปทางจวงฮั่น จวงฮั่นรีบถอย แต่เสด็จอาเก้าไม่ให้โอกาสเขาหนี เสด็จอาเก้าเบือนหน้าหนีลงจากหลังม้าแล้วกระโจนตามจวงฮั่นไป เมื่อม้าล้มลงไปข้างหน้า เสด็จอาเก้าก็เตะกลับ จวงฮั่นพุ่งไปข้างหน้าชนกับขาม้าจนหัก

เสียงดังลั่น ต่อให้จวงฮั่น จะสวมชุดเกราะ แต่ผลกระทบก็ไม่เบาและจวงฮั่น ก็สามารถรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเขาได้

ฉิบหาย

จวงฮั่นโกรธจัด เขาไม่คิดว่าเขาจะเสียเผปรียบเช่นนี้ในการต่อสู้ครั้งแรกกับเสด็จอาเก้า เขาโกรธมาก เขาเหวี่ยงดาบเล่มใหญ่ในมือและฟันไปที่ม้าซึ่งอยู่ข้างหน้าขาดครึ่ง เลือดกระฉูดไหลนองทันที เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าหนังศีรษะของนางเย็นวาบ

การขมวดคิ้วของนางดึงดูดความสนใจของจวงฮั่น จวงฮั่นมองเห็นเฟิ่งชิงเฉินที่อยู่ตรงหน้า มีแสงวาบเข้ามาในดวงตาของเขา จวงฮั่นไม่สนใจเสด็จอาเก้าที่ยืนอยู่ข้างหลัง เขาพุ่งเข้าหาเฟิ่งชิงเฉินรวดเร็วดั่งลม

ในระหว่างการสืบของช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา จวงฮั่นเข้าใจเกี่ยวกับตำแหน่งของเฟิ่งชิงเฉินในหัวใจของเสด็จอาเก้าดี หากว่าจับกุมเฟิ่งชิงเฉินได้ เสด็จอาเก้าก็ไม่มีปัญหา