นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 788

ความจริงไม่เคยเปลี่ยนตามความปรารถนาของผู้คน ความเป็นจริงมักจะเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเสมอ มันเต็มไปด้วยความโหดร้ายและเย็นชา ในตอนที่ทงจือและทงเหยาจ้องมองจั่วอั้นเพื่อพยายามจะหาข้อพิสูจน์ จั่วอั้นก็พูดออกมาว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาเมื่อสักครู่ทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก รถม้าหยุดลงทันที ตอนนี้ถึงจวนเฟิ่งแล้ว

“จั่วอั้น ช่วยข้าอุ้มเขาลงไปที” เฟิ่งชิงเฉินขัดขวางการสนทนาระหว่างทงจือ ทงเหยาและจั่วอั้น ทงเหยาและทงจือรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินเสียงของเฟิ่งชิงเฉิน ทั้งสองหดตัวอย่างรวดเร็วราวกับกระต่ายน้อยที่หวาดกลัว

“ค่าจ้าง!” จั่วอั้นลงมาจากรถม้า เปิดม่านขึ้นมองไปยังซุนซือสิงซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเฟิ่งชิงเฉินด้วยท่าทางเหมือนกับพ่อค้า

ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินอารมณ์ไม่ดี เมื่อได้ยินคำพูดของจั่วอั้น นางตอบกลับมาอย่างไม่เกรงใจพร้อมกับจ้องมองเขา “จั่วอั้น พวกเราเป็นเพื่อนกัน พูดออกมาแต่ละครั้งไม่เคยห่างจากเรื่องเงิน มันเป็นสิ่งที่ทำลายความรู้สึก แค่ช่วยอุ้มซุนซือสิงออกไปแค่นี้ เจ้ายังต้องการเงินอีกอย่างนั้นหรือ”

“ทำไมจะไม่ต้องการ ข้าจั่วอั้นทำทุกอย่างเพื่อเงิน ไม่เคยทำอะไรเพราะความเป็นเพื่อนมาก่อน อีกอย่างพวกเราก็ไม่ใช่เพื่อนกัน และก็ไม่มีทางเป็นเช่นนั้นไปตลอดกาล ความสัมพันธ์ของพวกเราเป็นแค่การจ้างงาน เจ้าจ่าย ข้ารับเงิน ทุกอย่างจบ” จั่วอั้นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาไม่สนใจเรื่องมิตรภาพ

ในสายตาของมือสังหารไม่มีคำว่าเพื่อนอยู่ในพจนานุกรม เพื่อนของเขาขายกินไปหมดแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินโกรธจนทนไม่ไหว แต่จั่วอั้นแสดงอย่างชัดเจนว่าเขาจะไม่ก้มหัวเพื่อมิตรภาพ แต่การใช้เงินเพื่อจบเรื่องราวมันก็ถือเป็นเรื่องดี “ได้ เจ้ามาช่วยข้าอุ้มซุนซือสิงลงจากรถม้า และช่วยข้าอะไรอีกเรื่องหนึ่ง หนึ่งพันตำลึง”

ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินเป็นประกาย นางคิดออกแล้วว่าควรตอบโต้กลับไปอย่างไร เรื่องของซือสิง ไม่ว่าใครจะถูกหรือผิด การที่นางพาคนเข้าไปในเรือนจำเป็นเรื่องผิดอย่างชัดเจน จักรพรรดิจะต้องลงโทษนาง สำหรับโทษนี้ สามารถสั่งประหารได้สามชั่วโคตร แต่หากยังไม่รุ่งสาง นางก็ยังมีโอกาสพลิกกลับมาเอาชนะได้

“เจ้าอยากให้ข้าทำอะไร?” จั่วอั้นไม่ใช่คนโง่ พันตำลึงถือเป็นเงินจำนวนมาก ปกติแล้วต่อให้สังหารถึงสิบคนยังได้เงินไม่มากขนาดนี้ ในขณะเดียวกัน ยิ่งค่าจ้างสูงเท่าไหร่ ภารกิจของมันก็ยิ่งยากและอันตรายขึ้นเท่านั้น

“จั่วอั้น เรื่องที่ข้าอยากให้เจ้าทำนั้นมันไม่ได้ยากอะไร แค่ต้องการให้เจ้าเผยแพร่บางอย่างก่อนรุ่งสาง และเจ้าจะต้องมั่นใจว่าไม่มีผู้ใดรับรู้หรือเห็นสิ่งที่เจ้าทำลงไป” เรื่องซึ่งต้องทำให้เงียบที่สุด มีแค่จั่วอั้นเท่านั้นที่ทำได้

“ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?” เห็นได้ชัดว่าจั่วอั้นไม่เชื่อ จะมีคนโง่ขนาดนั้นอยู่ได้อย่างไร ใช้เงินจำนวนมากเพื่อใช้ให้เขาทำเรื่องง่าย ๆ

“ทำไมหรือ? เจ้าคิดว่าข้าจะใช้ให้เจ้าไปสังหารใครงั้นหรือ? วางใจ ข้าจะไม่ใช้เจ้าไปสังหารใคร ข้าบอกแล้วว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน ไม่ว่าเจ้าจะคิดเช่นไร อย่างน้อยข้าก็มองเจ้าเป็นเพื่อนคนหนึ่ง” คำพูดนี้ของเฟิ่งชิงเฉินนั้น ไม่ได้หลอกลวงโดยทั้งหมด

หลังจากได้อยู่ด้วยกันมาช่วงระยะเวลาหนึ่ง เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าตนเองมีความเข้าใจเบื้องต้นกับจั่วอั้น ฝีมือการสังหารของจั่วอั้นไม่ธรรมดา แต่เขาก็ไม่ใช่คนชั่วร้ายอะไร

ในสายตาของจั่วอั้น การสังหารเป็นงาน ไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตหรือความตาย และเขาก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณธรรมพวกนั้น

จั่วอั้นคล้ายกับนางมากในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง พวกเขาจำเป็นต้องฆ่าโดยไม่เต็มใจ แต่พวกเขาไม่ได้คิดว่าตนเองสูงส่งหรือศักดิ์สิทธิ์ มือทั้งสองข้างของตนเองยังคงสะอาดอยู่

พวกเขาไม่ได้เป็นคนเริ่มที่จะฆ่า แต่หากจำเป็นต้องฆ่า พวกเขาจะไม่ใจอ่อน และไม่รู้สึกไม่สบายใจหรือรู้สึกผิด สิ่งที่พวกเขาทำก็คือสิ่งที่พวกเขาทำ และพวกเขาก็ไม่เคยปกปิดด้านมืดของตนเอง

คำพูดของเฟิ่งชิงเฉินทำให้จั่วอั้นตกใจ หลังจากตกใจได้ไม่นาน เขากลับมาเย็นชาอีกครั้ง “อย่าคิดว่าพูดแบบนี้แล้วข้าจะลดราคาให้เจ้า เฟิ่งชิงเฉิน ข้าเคยพูดไปแล้ว ข้าไม่มีวันเป็นเพื่อนกับเจ้า ข้าจั่วอั้น เป็นคนไม่มีเพื่อน และไม่ต้องการมัน หนึ่งพันตำลึงจะไม่ลดราคาอย่างแน่นอน”

เมื่อจั่วอั้นพูดจบ เขายื่นมือออกมารับร่างซุนซือสิงจากอ้อมแขนของเฟิ่งชิงเฉินไป ในฐานะมือสังหารผู้หนึ่ง เขารู้จักจุดสำคัญบนร่างกายของมนุษย์เป็นอย่างดี แม้ดูเหมือนเขาจะอุ้มซุนซือสิงอย่างไม่ระวัง แต่ในความเป็นจริงเขาหลบจุดตายของซุนซือสิงไปหมดแล้ว

ก้มหน้ามองลักษณะของซุนซือสิง แม้แต่จั่วอั้นเองก็ต้องยอมรับว่าชายหนุ่มผู้นี้เป็นคนบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา แม้ร่างกายจะได้รับบาดเจ็บ แต่มันก็ไม่สามารถปกปิดความบริสุทธิ์บนร่างกายของเขาได้