นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 789

เฟิ่งชิงเฉินต้องการให้สายลับเข้าไปยังจวนซุ่นหนิงโหวและองครักษ์เสื้อโลหิตเพื่อขโมยกระดาษและหมึกดำของพวกเขา หลังจากนั้นให้สายลับเขียนข้อความส่วนตัวซึ่งเป็นความลับระหว่างจวนซุ่นหนิงโหวกับองครักษ์เสื้อโลหิต

ส่วนเรื่องความลับส่วนตัวของพวกเขา เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยคิดจะเขียนความจริงลงไปอยู่แล้ว แน่นอนว่านางต้องการเขียนในสิ่งที่ทำให้เกิดความวุ่นวายมากที่สุด

จวนซุ่นหนิงโหวบอกว่าศิษย์ของนางข่มขืนคุณหนูของจวนซุ่นหนิงโหวไม่ใช่หรือไง งั้นนางจะใช้กระดาษขององครักษ์เสื้อโลหิตเขียนว่าคุณหนูของจวนซุ่นหนิงโหวแอบเป็นชู้กับคนใช้ คุณชายแห่งจวนซุ่นหนิงโหวเป็นชู้กับป้าของเขา ทำให้ภรรยาของเขาหันไปเป็นชู้กับผู้มีอำนาจใจเมืองหลวง ทำให้จวนซุ่นหนิงโหววุ่นวายเป็นอย่างมาก ในจวนซุ่นหนิงโหวไม่มีใครสะอาดเลยสักคน

คุณหนูของจวนซุ่นหนิงโหวแอบเป็นชู้กับคนใช้ หลังจากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป จวนซุ่นหนิงโหวจึงต้องการโยนความผิดทั้งหมดให้กับหมอเทวดาน้อยซุน ทำให้หมอเทวดาน้อยซุนถูกจับเข้าคุก จวนซุ่นหนิงโหวติดสินบนองครักษ์เสื้อโลหิต ทรมานหมอเทวดาน้อยซุนเพื่อบังคับให้ยอมรับสารภาพ

หมอเทวดาน้อยซุนปฏิเสธที่จะรับความผิดอันไร้เหตุผล องครักษ์เสื้อโลหิตจึงใช้การข่มขู่ ใช้วิธีการมากมายในการทรมานหมอเทวดาน้อยซุน คนในครอบครัวมาขอเยี่ยมแต่องครักษ์เสื้อโลหิตกลับไม่ให้เข้าเยี่ยม ตั้งแต่ถูกจับเข้ามาในเรือนจำองครักษ์เสื้อโลหิต ไม่รู้ว่าหมอเทวดาน้อยซุนเป็นตายร้ายดีอย่างไร ทุกอย่างถูกเก็บไว้เป็นความลับ

ส่วนด้านมืดขององครักษ์เสื้อโลหิต เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้เฟิ่งชิงเฉินพูด สายลับสามารถสาธยายออกมาได้มากมาย องครักษ์เสื้อโลหิตซึ่งเป็นหน่วยสืบราชการลับนั้นเต็มไปด้วยความชั่วร้าย หลายปีที่ผ่านมาทำแต่เรื่องไม่ดี หากให้เขียนออกมาจริงคงได้หนังสือหลายเล่ม

องครักษ์เสื้อโลหิตมีหน้าที่ตรวจการณ์การทำงานของขุนนางในส่วนต่าง ๆ แต่กลับร่วมมือกับเหล่าขุนนางเพื่อปกปิดความผิด ทำทุกอย่างโดยไม่คิดถึงคุณค่าชีวิตของประชาชน ประณามประชาทัณฑ์โดยไม่คำนึงถึงกฎหมาย สังหารผู้คนเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของตนเอง

กระดาษสองแผ่น ในหาในแต่ละแผ่นมีไม่ถึงร้อยคำ แต่เรื่องราวบนกระดาษสามารถพลิกโฉมหน้าผู้คนได้ เมื่อเข้าใจในคำสั่งของเฟิ่งชิงเฉิน สายลับรีบไปจัดการและนำกระดาษดังกล่าวมอบให้เฟิ่งชิงเฉิน

ด้วยคำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน สิ่งที่เขียนออกมานั้นสามารถเข้าใจได้อย่างง่ายดาย ตรงไปตรงมา หากข้อความนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ต่อให้เป็นคนธรรมดาก็สามารถเข้าใจได้ เฟิ่งชิงเฉินอ่านข้อความเหล่านั้นพร้อมพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

นางต้องการสร้างข้อความที่ประชาชนทุกคนสามารถลงความเห็นได้ ไม่ใช่คำฟ้องร้องต่อศาล ดังนั้นจึงเขียนออกมาให้เข้าใจง่ายที่สุด

“ตามข้อความเหล่านี้ คัดลอกออกมาพันฉบับ ข้าต้องการเห็นมันก่อนรุ่งสางของวันพรุ่งนี้” เฟิ่งชิงเฉินกำชับอีกครั้ง ข้อความนี้คือสิ่งปลอมแปลงที่สร้างขึ้นเพื่อทำลายจวนซุ่นหนิงโหวและองครักษ์เสื้อโลหิต ดังนั้นคนที่เข้ามาจัดการจึงมีเพียงแค่สายลับ ห้ามให้ผู้อื่นรู้เป็นอันขาด

นางไม่สามารถปล่อยให้องครักษ์เสื้อโลหิตสืบหาต้นสายปลายทางของตัวอักษรได้ ส่วนเรื่องที่มาของกระดาษนางไม่จำเป็นต้องกังวล เนื่องจากต่อให้สืบหาอย่างไรมันก็เกี่ยวข้องกับจวนซุ่นหนิงโหวและองครักษ์เสื้อโลหิตเท่านั้น

สายลับรู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ หากคนอื่นรู้ว่าข่าวซึ่งกระจายออกมานี้เป็นฝีมือของเฟิ่งชิงเฉิน จักรพรรดิไม่มีทางปล่อยเฟิ่งชิงเฉินไปอย่างแน่นอน แต่ว่า......

“แม่นาง ทำแบบนี้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร?” สายลับทำตามคำสั่งของเฟิ่งชิงเฉินอย่างไม่มีข้อกังขา แต่ในขณะเดียวกันเขาก็กังวลว่าเรื่องนี้มันจะส่งผลอย่างไร

พวกเขาไม่กลัวที่จะทำสิ่งต่าง ๆ แต่กลัวว่ามันจะไม่ได้ผลมากกว่า เนื่องจากสุดท้ายคนที่ได้รับผลเสียก็คือเฟิ่งชิงเฉิน การแจกจ่ายจดหมายเช่นนี้ออกไป พวกเขาไม่เคยเห็นวิธีนี้มาก่อน ซึ่งผลลัพธ์ที่อาจจะเกิดขึ้น พวกเขาไม่กล้ารับประกัน

“จะได้ผลหรือไม่ ลองดูก็รู้เอง ความเห็นของปวงชนมิอาจมองข้ามได้ เรื่องนี้พวกเราเป็นฝ่ายผิดก่อน ตอนนี้สิ่งที่พวกเราทำได้คือการใช้ประโยชน์จากประชาชน ให้พวกเขาเห็นด้วยกับพวกเรามากที่สุด” ลักษณะของประเทศนั้นแตกต่างกันออกไป เฟิ่งชิงเฉินเองก็ไม่แน่ใจว่าวิธีนี้จะได้ผลหรือไม่ แต่การทำอะไรบางอย่างมันก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

“ความเห็นของปวงชน? จักรพรรดิจะสนใจเรื่องพวกนี้อย่างนั้นหรือ?” สายลับถอนหายใจ เขาไม่ค่อยเห็นด้วยการเรื่องนี้สักเท่าไหร่

ความเห็นของปวงชน เรื่องแบบนี้พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

“ประชาชนสำคัญที่สุด ประเทศชาติเป็นรอง และจักรพรรดิมีความสำคัญน้อยที่สุด เมื่อความคิดเห็นของประชาชนไปถึงระดับสูง แม้จักรพรรดิไม่อยากใส่ใจ แต่มันก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ มันก็เหมือนกับภัยพิบัติที่เคยเกิดขึ้น ผู้บรรเทาภัยพิบัติลึกลับฝั่งอยู่ในใจของประชาชน ทำให้จักรพรรดิรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก แล้วแบบนั้นเจ้าจะพูดว่าความเห็นของปวงชนไม่มีประโยชน์อย่างงั้นหรือ?” ภัยพิบัติหิมะ การระเบิดของภูเขาทั้งห้า เสด็จอาเก้าใช้ความเห็นจากประชาชนในการบีบคั้นจักรพรรดิไม่ใช่หรือไง ทำให้จักรพรรดิต้องล่าถอย แล้วทำไมถึงจะนำมาใช้ตอนนี้ไม่ได้