นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 791

คนธรรมดากลัวเจ้าหน้าที่ ขุนนาง และบรรดาผู้ที่อาจหาญเท่านั้นที่ออกความเห็นเรื่องของจวนซุ่นหนิง แต่พวกเขาไม่กล้าออกความเห็นเกี่ยวกับองครักษ์เสื้อโลหิต

ในสายตาของคนทั่วไปองครักษ์เสื้อโลหิตก็เหมือนผีที่ตามหลอกหลอน ทุกครั้งที่องครักษ์เสื้อโลหิตออกไปตรวจตรา มักจะทำให้เด็ก ๆ ตกใจ พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะคุยกับองครักษ์เสื้อโลหิตเพราะกลัวว่าองครักษ์เสื้อโลหิตจะพบและจับพวกเขาเข้าคุก

คนธรรมดาทั่วไปทำได้แค่ด่าจวนซุ่นหนิง ด่าคุณหนูจวนซุ่นหนิง เรื่องที่เกี่ยวข้องกับองครักษ์เสื้อโลหิตนั้นไม่มีใครอยากออกความเห็น แต่บรรดาคุณชายตระกูลชั้นสูง นักเรียนไท่ซือ และผู้ที่มาสอบในตงหลิง พวกเขาล้วนต้องการที่จะเป็นขุนนางเพื่อรับใช้ราษฏร และเมื่อได้ยินเรื่องนี้ต่างก็แสดงความเห็น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับการรุมประชาทัณฑ์โดยองครักษ์เสื้อโลหิต ทุกคนพูดถึงคำจำกัดความและขอบเขตของการรุมประชาทัณฑ์ ชื่อเสียงขององครักษ์เสื้อสีเลือดไม่ค่อยจะดีนัก คุณชายต่าง ๆ รวมตัวกันเพื่อส่งหนังสือฟ้องร้ององครักษ์เสื้อโลหิต

เหตุการณ์เกิดขึ้นเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง ไม่มีใครพูดแทนองครักษ์เสื้อโลหิต ส่วนจวนซุ่นหนิงนั้นถูกคนทั่วไปด่าประจานเรื่องเหตุแห่งการแต่งงาน ทุกคนในจวนล้วนก้มศีรษะไม่กล้าพูด และอยากจะกลับบ้านเพื่อเลิกกับภรรยา

เพิ่งรุ่งสาง เหล่าขุนนางยังไม่ตื่นพวกเขายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเมืองหลวง และกว่าจะรู้เรื่องก็สายไปเสียแล้ว

ขณะที่ขุนนางไปที่ตำหนัก องครักษ์เสื้อโลหิตพบหนังสือก็รีบรายงาน และแสดงถึงประสิทธิภาพการทำงานของพวกเขา แต่หนังสือฉบับนั้นไม่สามารถกลบข่าวลือได้ ยิ่งตรวจสอบพบว่าองครักษ์เสื้อโลหิตโหดเหี้ยมมากเท่าไหร่ก็ยิ่งครึกครื้นมากเท่านั้น

และในตอนนี้ มีข่าวแจ้งเรื่องคนรับใช้จวนเฟิ่งฟ้องจวนซุ่นหนิงที่ศาลต้าหลี่ คราวนี้ครึกครื้นมากกว่าเดิม ทุกคนต่างก็ไปที่ศาลต้าหลี่

อย่างไรก็ตาม นี่คือสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินต้องการ ยิ่งเกิดปัญหาใหญ่ขึ้น เหล่าขุนนางก็ยากที่จะดำเนินการอย่างลับ ศาลต้าหลี่ยังไม่เห็นกระดาษโน้ตที่กระจัดกระจายอยู่ในคอกม้า เขารู้สึกตกใจกับกระดาษวิงวอนในตอนเช้า กระดาษวิงวอนนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ สิ่งที่แปลกคือเนื้อหาในหนังสือที่ส่งมา

จวนขุนนางผู้ภักดีต้องการบอกจวนองครักษ์เสื้อสีโลหิตและจวนซุ่นหนิงหรือ? ศาลต้าหลี่ถึงกับหัวเราะ จวนขุนนางผู้ภักดีไม่ใช่จวนขุนนางที่พ่อแม่เสียชีวิตแล้ว เหลือเพียงเด็กกำพร้าไว้ในจวนเหรอ

เฟิ่งชิงเฉิงมีชื่อเสียงอย่างมาก แต่ไม่ว่านางจะมีชื่อเสียงแค่ไหน นางก็ไม่มีทุนทรัพย์ที่จะฟ้ององครักษ์เสื้อโลหิต ศาลต้าหลี่พูดคุยอย่างไม่สนใจที่จะยุ่งกับคนกลุ่มนี้ และให้เสี่ยวชื่อนำผู้ที่ถูกฟ้องยี่สิบกว่าคนออกมา แต่คำสั่งยังไม่ออกไป เสี่ยวชื่อก็ถือหนังสือพร้อมตระโกนเสียงดัง

“ผู้อาวุโสแย่แล้ว แย่แล้ว”

"อะไรคือแย่แล้ว ผู้อาวุโสของข้ายังดีอยู่ " ศาลต้าหลี่ตกใจจนลุกจากเก้าอี้พร้อมกับพ่นชาออกจากปาก

เสี่ยวชื่อตกใจแต่ยังคงทำหน้าที่ของเขา และยื่นหนังสือสองฉบับให้กับศาลต้าหลี่อ่าน "ผู้อาวุโส อ่านสิ"

“อะไรนะ?” ศาลต้าหลี่หยิบจดหมายขึ้นมาดูอย่างไม่แปลกใจ เมื่อเขาอ่านเนื้อหา เขาก็ยืดตัวตรง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก และหนวดเคราของเขาก็เชิดขึ้น “จดหมายนี้มาจากไหน ?"

"ใต้ท้าว ข้อความนี้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงในชั่วข้ามคืน องครักษ์เสื้อสีเลือดได้ส่งคนไปจัดการกับมันแล้ว เมื่อองครักษ์เสื้อสีเลือดได้ยินว่ามีคนต้องการจะบอกพวกเขา เขาก็ส่งคนมา โปรดจัดการคดีนี้ด้วยความระมัดระวัง” องครักษ์เสื้อสีเลือดเตือนศาลต้าหลี่ตามที่เขาพูดทุกประการ

ทันทีทีศาลต้าหลี่ได้ยิน เขาก็เข้าใจว่าเขาต้องรับช่วงคดีจวนขุนนางผู้ภักดี และต้องพิจารณาคดีนี้ "เบิกความ และนำโจทก์ไปที่ห้องโถง"

การพิจารณาคดี เลขาของศาลต้าหลี่อยู่ในตำแหน่งนี้มายี่สิบปี ไม่รู้ว่าในชีวิตนี้มีคดีกี่คดี เขาไม่เคยแตะคดียาก ๆ เลย แต่คดีนี้ทำให้เลขาศาลต้าหลี่หงุดหงิด เขารู้เสมอว่าอนาคตของเขาผูกขาดกับศาลต้าหลี่ เขาจึงเชิญ ขุนนางฝ่ายซ้ายและขุนนางฝ่ายขวามาพิจารณาคดีร่วมกันตามเหตุผล

ศาลต้าหลี่เป็นสถานที่ที่มีความยุติธรรม ขุนนางฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวานั้นค่อนข้างละเอียดอ่อน สองคนนี้มาจากองค์รัชทายาทและตงหลิงจื่อลั่วซึ่งหมายความว่าสามคนนี้เป็นตัวแทนของทั้งสามฝ่าย

ศาลต้าหลี่นั่งอยู่ตรงกลาง อำนาจเต็มบัลลังก์ จากนั้นศาลต้าหลี่ก็ถาม "ทนายซ่ง สาวใช้ทั้งสองของจวนเฟิ่งฟ้องจวนซุ่นหนิงและองครักษ์เสื้อสีโลหิต มีหลักฐานหรือไม่? หากไม่มีก็อย่่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”

คนที่ฟ้องหากไม่มีหลักฐาน จะโดนเฆี่ยน อย่าพูดพล่อย ๆ เป็นอันขาด

ถงเหยาคุกเข่าลงบนพื้น ทนายซ่งในฐานะทนายความผู้เบิกความไม่คุกเข่า เมื่อได้ยินคำถามจากศาลต้าหลี่ เขาพูดในสิ่งที่สาวใช้จวนเฟิ่งบอกเขา "ใต้ท้าว เราเป็นเหยื่อ เราเป็นราษฎร ไม่ใช่ขุนนาง เรื่องนี้ขุนนางต้องหาหลักฐาน และควรส่งคนไปที่จวนซุ่นหนิงและจวนองครักษ์เสื้อสีเลือดเพื่อค้นหาหลักฐาน"

นี่คือสิ่งที่ทนายซ่งกล่าวด้วยความมั่นใจ มีเพียงเขาเท่านั้นที่เข้าใจความกระวนกระวายใจมาก และเขาไม่มีความมั่นใจเลย เขาไม่เคยเห็นคนทั่วไปฟ้องขุนนาง และขอให้ขุนนางหาหลักฐานด้วยตัวเอง