นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 82

เสียงปังดังขึ้น องค์หญิงอันผิงตกลงมาจากหลังม้าและร้องโหยหวน สองแขนสองขาของนางอ่อนแรงลงและล้มพับลงไป

อ๊าาาา... เสียงร้องขององค์หญิงอันผิงทำให้เหล่าทหารไม่มีเวลามาสนใจเฟิ่งชิงเฉินอีก พวกเขารีบล้อมเข้าไป "คุ้มกันองค์หญิง คุ้มกันองค์หญิง"

หลังจากเห็นพลังทำลายล้างของปืนพก เหล่าทหารก็ราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรู แต่ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้า เฟิ่งชิงเฉินพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา นางหันไปพูดกับซุนยี่สือที่อยู่ข้างหลังว่า "แม่นางซุน โปรดวางใจเถอะ ข้าจะรักษานางให้หายได้อย่างแน่นอน"

ว่าแล้วนางก็ควบขี่ม้าออกไป คราวนี้ไม่มีใครกล้าขัดขวางนางแล้ว แม้ว่าองค์หญิงอันผิงจะยังคงออกคำสั่งอยู่ แต่ก็ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้า

อย่างไรเสียทุกคนก็ล้วนกลัวความตาย แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าท่อสีดำเล็กๆ ในมือของเฟิ่งชิงเฉินคืออะไร แต่เมื่อได้ยินเสียงมันครั้งหนึ่ง ม้าหนึ่งตัวก็สิ้นชีวิตลง หากของสิ่งนั้นมุ่งหน้าเข้าสู้พวกเขา พวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อีกหรือ?

เฟิ่งชิงเฉินอุ้มซุนยี่จิ่นที่มีเลือดโทรมกายเข้าไปในเมือง แต่กลับถูกขวางไว้ที่หน้าประตูเมือง

หลังจากที่อวี่เหวินหยวนฮั่วได้รับข่าว เขาก็รีบมาเสียจนไม่ได้ถอดชุดเกราะออกเสียด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินอยู่ในสภาพปกติดี อวี่เหวินหยวนฮั่วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาชี้ไปที่ซุนยี่จิ่นในอ้อมแขนของเฟิ่งชิงเฉินและเอ่ยถามว่า "เฟิ่งชิงเฉิน เกิดอะไรขึ้น?"

"แม่ทัพอวี่เหวิน แม่นางซุนได้รับบาดเจ็บสาหัสขณะพยายามช่วยชิงเฉิน ชิงเฉินต้องรีบกลับไปรักษานาง รบกวนท่านแม่ทัพคุ้มกันชิงเฉินกลับจวนได้หรือไม่" เฟิ่งชิงเฉินอ้อนวอนอย่างเงียบๆ

ในเวลานี้ผู้เดียวที่สามารถช่วยนางได้ก็คืออวี่เหวินหยวนฮั่ว

"เฟิ่งชิงเฉิน คราวนี้ต้องเป็นเรื่องแน่" อวี่เหวินหยวนฮั่วขมวดคิ้ว "ส่งนางไปที่โรงหมอให้หมอรักษานาง"

หวังชีกล่าวไว้ได้ดี แต่อวี่เหวินหยวนฮั่วยังคงไม่เชื่อในฝีมือแพทย์ของเฟิ่งชิงเฉิน

"ไม่ได้ อาการบาดเจ็บของนางสาหัสเกินไป หากถูกส่งไปที่โรงหมอ นางต้องมีอันตรายถึงชีวิตแน่ แม่ทัพอวี่เหวิน ชิงเฉินขอร้องล่ะ โปรดช่วยข้าสักครั้งเถอะ บุญคุณในครั้งนี้ข้าจะไม่ลืมเลยชั่วชีวิต"

ขณะพูด เฟิ่งชิงเฉินก็แบกซุนยี่จิ่นและเลื่อนตัวลงมาจากหลังม้า ขาทั้งสองของนางอ่อนแรง เตรียมพร้อมที่จะคุกเข่า

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ากำลังจะทำอะไร?" อวี่เหวินหยวนฮั่วรีบประคองนางขึ้นไม่ให้นางคุกเข่า เขาจะรับตัวของซุนยี่จิ่นไป แต่เฟิ่งชิงเฉินส่ายหัวปฏิเสธ

"การขอร้องต้องทำเช่นนี้มิใช่หรือ!" เฟิ่งชิงเฉินยิ้มอย่างขมขื่น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

"เจ้าคิดว่าข้าเป็นใคร หากข้าสามารถช่วยเจ้าได้ ไฉนเลยจะต้องให้เจ้าร้องขอ" ใบหน้าของอวี่เหวินหยวนฮั่วที่เดิมก็บึ้งอยู่แล้ว บัดนี้แลยิ่งบึ้งลงไปอีก

ในขณะที่อวี่เหวินหยวนฮั่วกำลังจะเกลี้ยกล่อมเฟิ่งชิงเฉินให้ส่งซุนยี่จิ่นไปที่โรงหมอ ในกลุ่มคนก็กรีดร้องออกมาอย่างตื่นตระหนก

"อ๊าาาา…"

"เอะอะโวยวายอะไรกัน ไม่เหมือนทหารที่นำโดยข้าเอาเสียเลย" อวี่เหวินหยวนฮั่วโมโหเผลอสบถคำหยาบออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

"ท่าน ท่านแม่ทัพ หลังของแม่นางเฟิ่ง" ทหารตัวน้อยผู้นั้นไม่ใช่ทหารที่ฝึกโดยอวี่เหวินหยวนฮั่วจริงๆ เขาเป็นเพียงทหารเฝ้าเมืองเท่านั้น เมื่อถูกอวี่เหวินหยวนฮั่วดุ ขาของเขาก็อ่อนปวกเปียก

"ตุบ..." อวี่เหวินหยวนฮั่วหยิบดาบในมือของเขาและทุบหัวทหารผู้นั้น "อย่าพูดเรื่องไร้สาระ"

ร่างกายของหญิงสาวเป็นสิ่งล้ำค่า ไม่ใช่สิ่งที่ทหารอย่างพวกเขาสามารถแสดงความคิดเห็นได้ตามใจชอบ

ทหารชั้นผู้น้อยเวียนหัวหลังจากถูกทุบ แต่ก็ยังคงชี้ไปที่แผ่นหลังของเฟิ่งชิงเฉินอย่างหนักแน่น

ฮือๆๆ อยุติธรรมยิ่งนัก...

ผู้ที่อยู่ใกล้เฟิ่งชิงเฉินต่างก็ถอยกลับไปมอง "อ๊าา..."

พวกเขาอุทานออกมาเหมือนกัน คราวนี้อวี่เหวินหยวนฮั่วไม่พอใจจริงๆ แล้ว ทหารของเขาเป็นอะไรไปถึงได้เอาแต่จ้องมองแผ่นหลังของสตรี

"เกิดอะไรขึ้น?" อวี่เหวินหยวนฮั่วเดินไปที่ด้านหลังของเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉินไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ให้อวี่เหวินหยวนฮั่วประเมินได้ตามใจ อย่างไรบาดแผลนี้ก็ไม่อาจปิดบังได้อยู่แล้ว

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าไปทำอะไรมา เจ้าทำให้ตัวเองลำบากขนาดนี้ได้อย่างไร" อวี่เหวินหยวนฮั่วตกใจ แต่ในขณะเดียวกันก็มองเฟิ่งชิงเฉินด้วยความชื่นชม

สตรีผู้นี้ไม่เกรงกลัวต่อความเจ็บขนาดนี้เชียวหรือ?

"บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น แม่ทัพอวี่เหวิน โปรดช่วยชิงเฉินสักครั้ง ชิงเฉินขอร้อง ข้ารับรองได้เลยว่าข้าจะสามารถรักษาแม่นางซุนได้อย่างแน่นอน" เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องการใช้กลยุทธ์ทหารตกอับ แต่อวี่เหวินหยวนฮั่วเห็นแผลที่หลังของนางแล้ว หากนางไม่ใช้มันก็จะเสียเปล่า

"เจ้า..." อวี่เหวินหยวนฮั่วกลอกตาด้วยความโกรธ "เอาล่ะๆๆ ข้ากลัวเจ้าแล้ว ไปเตรียมรถม้าแล้วนำเสื้อคลุมของข้ามาด้วย" เขาสั่งทหารคนสนิทด้านหลัง

"ขอบคุณมาก ท่านแม่ทัพ" สีหน้าของเฟิ่งชิงเฉินแจ่มใสขึ้นทันใด

"เฟิ่งชิงเฉิน ชาติที่แล้วข้าคงต้องเป็นหนี้เจ้าอย่างมากเป็นแน่ ชีวิตนี้จึงได้ต้องมาใช้หนี้เจ้า หากรู้ว่าที่เมืองหลวงมีตัวปัญหาเช่นเจ้าอยู่ ตีให้ตายข้าก็ไม่กลับมา" อวี่เหวินหยวนฮั่วพึมพำอย่างโกรธเคือง