นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 842

ท่ามกลางค่ำคืนที่ลมแรง หอคอยอันโดดเดี่ยว สายลมอันบ้าคลั่ง เสด็จอาเก้าและซีหลิงเทียนอวี่ยืนอยู่คนละด้านของหอคอย จ้องมองด้วยความเงียบงันในระยะไกล ลมพัดกระทบเสื้อผ้าที่สวมใส่ทำให้เกิดเสียง ปอยผมปลิวไสวไปตามสายลมเหมือนกับใบมีดที่พัดเข้าหน้า ทำให้รู้สึกเจ็บปวด และก็ทำให้รู้สึกแจ่มใสขึ้น

ท่าทางของซีหลิงเทียนอวี่ดูมั่นคง แต่เวลานี้เขาก็แทบจะทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาอยากจะสาปแช่งออกมา กัดฟันและจ้องมองมาที่เสด็จอาเก้า

เขาทำการคัดเลือกในตงหลิงมากว่าครึ่งปีถึงสามารถเลือกสถานที่แห่งนี้ในเมืองจักรพรรดิได้ หอคอยที่ไม่มีใครสนใจ เดิมทีเขาอยากจะกลั่นแกล้งเสด็จอาเก้าสักเล็กน้อย ผลสุดท้ายเขาไม่ได้ทำอย่างที่คิดไว้ และตนเองก็ได้รับผลกระทบไปด้วย

หอคอยร้างแห่งนี้อยู่ในสภาพทรุดโทรมมานาน สิ่งสำคัญคือหอคอยแห่งนี้สูงเป็นอย่างมาก เมื่อยืนอยู่ด้านบน ลมหนาวพัดผ่านเข้ามา ทำให้ผู้คนหนาวสั่นอย่างรุนแรง ตัวเขาเองก็แทบทนไม่ไหว กัดฟัน ตัวสั่น แต่คนที่เขาวางแผนไว้กลับไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด ยืนนึ่งท่ามกลางลมหนาวเหมือนต้นไม้ ไม่หักไม่งอแม้แต่น้อย

วู้ วู้ วู้......เจ้าบ้านั่นให้ข้าเลือกหอคอยร้างแห่งนี้ เสด็จอาเก้ากลับไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด แต่ข้ากลับหนาวจะตายอยู่แล้ว ซีหลิงเทียนอวี่ทนไม่ไหว กัดฟัน ตัวสั่น พยายามฝืนต่อไป พูดผ่านสายลมอันรุนแรงมายังเสด็จอาเก้า “การเดินทางไปยังซีหลิง ได้รับผลประโยชน์มากน้อยเพียงใด?”

“พอใช้ได้” แม้จะไม่เห็นซีหลิงเทียนอวี่ แต่เสด็จอาเก้าก็รู้ว่าสภาพเขาในตอนนี้เป็นเช่นไร แววตาของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้ม มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย

คิดจะกลั่นแกล้งข้าก็ไม่ดูให้ดีว่านี่มันถิ่นของใคร ทำราวกับว่าเขาเป็นซื่อจื่อหรือลูกหลานของจักรพรรดิที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว อย่าว่าแต่ลมหนาวตอนนี้เลย ต่อให้เป็นเป่ยหลิงเยี่ยน เขาที่สวมเสื้อผ้าเพียงชิ้นเดียวก็สามารถรับมือได้

“เรื่องนั้น......” พูดถึงตรงนี้ซีหลิงเทียนอวี่ก็หยุดชะงักในทันที สูดลมหายใจเข้าแล้วถึงพูดออกมาว่า “การตรวจสอบเป็นอย่างไรบ้าง?”

ไม่ใช่เพราะร่างกายได้รับความหนาวเย็นถึงพูดไม่ออก แต่เป็นเพราะหัวใจของเขารับรู้ได้ถึงความหนาวเย็นจึงทำให้พูดไม่ออก

“หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่แม่ของซีหลิงเทียนเหล่ย ซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับแม่ของเจ้า หมอหลวงที่รักษาเจ้าในตอนนั้นเสียชีวิตลงหลังจากที่เกิดเหตุกับเจ้าได้ไม่นาน และตรวจสอบไม่พบปัญหาของการเสียชีวิต” เสด็จอาเก้ากล่าวผลการตรวจสอบออกมาโดยไม่มีอารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้อง

“หลักฐานชัดเจนหรือไม่?” คำพูดของเสด็จอาเก้าทำให้ซีหลิงเทียนอวี่รู้สึกมั่นใจ แต่ในใจของเขายังคงมีร่องรอยของความไม่แน่นอน แต่ก็น่าเสียดายที่มันไม่ง่ายหากต้องการตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว

“ไม่ชัดเจน จะใช้หลักฐานเพียงเท่านี้ชี้ตัวพระสนมหยูนั้นเป็นไปไม่ได้ หลักฐานสำคัญถูกลบล้างไปอย่างตั้งใจ ในปีนั้นผู้คนมากมายยังหามันไม่พบ ผ่านไปนานขนาดนี้ หากต้องการตรวจสอบให้ชัดเจน เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย” เสด็จอาเก้ารู้เรื่องที่ขาทั้งสองข้างของซีหลิงเทียนอวี่นั้นไม่สมประกอบ ซึ่งนี่เป็นปีศาจในใจของเขา คนแรกที่ซีหลิงเทียนอวี่สงสัยก็คือเสด็จแม่ของเขา ดังนั้นเขาจึงเคยกลับไปถามมันกับเสด็จแม่ด้วยตัวของเขาเอง

หลังจากเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ซีหลิงเทียนอวี่ทำการตรวจสอบด้วยตัวเองและมั่นใจว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเสด็จแม่ของเขา หลักฐานทั้งหมดชี้ไปยังพระสนมหยู ซีหลิงเทียนอวี่เลือกที่จะเชื่อในตัวของเสด็จแม่ ท้ายที่สุดแล้วเสือนั้นไม่กินลูกของมันเอง

แต่เห็นได้ชัดว่าความเชื่อของซีหลิงเทียนอวี่นั้นไม่ได้แทรกซึมเข้าไปถึงกระดูกดำ เขายังมีก้อนเนื้ออยู่ในใจ เนื่องจากการทำอะไรภายใต้สายตาของฮองเฮานั้นไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเหล่าซื่อจื่อ เช่นนั้นที่ผ่านมาเสด็จแม่ของเขาจะไม่รู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร

“เจ้าเชื่อในสิ่งที่ข้าสงสัย?” ซีหลิงเทียนอวี่ผงะ เขาคิดว่าเสด็จอาเก้าจะบอกให้เขาเลิกสงสัย คิดไม่ถึงว่าเสด็จอาเก้าจะบอกให้เขาระวังเสด็จแม่ของตนไว้

“ก่อนหน้านี้ไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เชื่อ ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่แพ้ไม่เป็น เจ้าไม่มีทางรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ ลองนึกถึงคดีของจวนซุ่นหนิงโหว เจ้าจะรู้ว่าภูตผีปีศาจมันมีอยู่ทุกประเภท” ใช่ เหตุการณ์ของแม่นางแปดแห่งจวนซุ่นหนิงโหวทำให้เสด็จอาเก้าตาสว่างขึ้นมาก นั่นคืออย่าใช้ความคิดทั่วไป ไปตัดสินพฤติกรรมหรือความคิดของผู้อื่น

แม่นางแปดแห่งจวนซุ่นหนิงโหวนั้นฉลาดเป็นอย่างมาก นางเข้าใจเกี่ยวกับจิตวิทยาของมนุษย์ตั้งแต่อายุยังน้อย สามารถควบคุมผู้ใหญ่ไว้ในมือได้ ความคิดเช่นนี้ของนางแม้แต่ผู้ใหญ่ก็ไม่สามารถเทียบได้ เช่นเดียวกับ ความคิดและความบ้าคลั่งของนางก็ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถจินตนาการได้

ตอนแรกซีหลิงเทียนอวี่ก็ยังไม่เข้าใจ แต่หลังจากที่เขาคิดจนเข้าใจกับมันแล้ว เขาก็แทบทนไม่ไหวอีกต่อไป หายใจแรก สาปแช่งเสด็จอาเก้าด้วยความโกรธ “เจ้าบอกว่าเสด็จแม่ของข้าเป็นบ้างั้นหรือ?”

“หากนางลงมือกับเจ้าจริง ไม่บ้าแล้วจะเรียกว่าอะไร? เจ้าอย่าลืม เจ้าเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของนาง ทำร้ายเจ้าก็เหมือนกับการทำลายอนาคตของนาง ทำลายอนาคตตระกูลผู้ให้กำเนิดของนาง แม้หลังจากซีหลิงเทียนเหล่ยขึ้นครองบัลลังก์แล้วจะให้ความเคารพกับนาง และแต่งตั้งให้นางเป็นไทเฮา แต่มันก็ไม่มีอะไรเทียบได้กับการให้ลูกชายของตนเองได้ขึ้นครองบัลลังก์” หรือพูดอีกอย่างก็คือ คนบ้าของฮองเฮาแห่งซีหลิง ก็คือตัวของซีหลิงเทียนอวี่เอง

อ่า......ซีหลิงเทียนอวี่ถึงกลับพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงพูดออกมาด้วยความอึดอัดใจว่า “ปากของเจ้าช่างชั่วร้ายเหลือเกิน”

“เทียบไม่ได้กับหัวใจของเจ้า” เสด็จอาเก้าตอบกลับอย่างเยือกเย็น แววตาของเขาเผยให้เห็นถึงความไม่พอใจ......