นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 851

เฟิ่งชิงเฉินตื่นขึ้นมาในตอนเช้า พบว่าตนเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของชายผู้หนึ่ง มันทำให้นางตกใจแทบแย่ ได้กลิ่นไผ่อันคุ้นเคย รู้ว่าเป็นเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล ค่อย ๆ นำมือของอีกฝ่ายออก แต่จะไปรู้ได้อย่างไรว่าจะทำให้เสด็จอาเก้าตื่น

“อย่าขยับ ข้าไม่สบาย ต้องการพักผ่อน” น่าจะเป็นเพราะเพิ่งตื่น เสียงของเสด็จอาเก้าจึงนุ่มนวลกว่าปกติ ไม่เย็นชาหรือไร้อารมณ์เหมือนกับที่ผ่านมา เขาในตอนนี้ราวกับว่าเป็นเด็กทารก

เฟิ่งชิงเฉินเองก็ให้ความร่วมมือ พูดอย่างเคอะเขิน “ได้ ไม่ขยับ เจ้านอนต่อเถิด”

“อืม” เสด็จอาเก้าพอใจเป็นอย่างมาก นำศีรษะของตนซุกเข้าไปในซอกคอของเฟิ่งชิงเฉิน ไม่นานลมหายใจก็สงบลง และหลับไป

เฟิ่งชิงเฉินผงะไปครู่หนึ่ง ดวงตาของนางเผยให้เห็นถึงความทุกข์ใจ “คนผู้นี้ไม่ได้หลับสบายมานานแค่ไหนแล้ว ทำไมถึงได้หลับเร็วถึงเพียงนี้”

เฟิ่งชิงเฉินเป็นห่วงเสด็จอาเก้า อยากให้เสด็จอาเก้าได้นอนหลับพักผ่อนมากขึ้น ดังนั้นจึงกอดเฟิ่งชิงเฉินไว้ในอ้อมแขนโดยไม่เคลื่อนไหว หลังจากผ่านพักใหญ่ คนรับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของนายหญิง พวกนางร้อนรนเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าส่งเสียงหรือเข้าไปรบกวน

หยุนเซียวและหมออีกสองคนตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ ตอนแรกคนว่าวันนี้พวกเขาสามารถออกเดินทางได้แล้ว แต่รอมาถึงกลางวัน พวกเขาไม่เห็นแม้แต่เงาของเฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้า หมอทั้งสองไม่ได้คิดอะไรมากมาย คิดว่าพวกเขากำลังยุ่ง แต่สำหรับหยุนเซียว ความคิดชั่วร้ายได้ผุดขึ้นมาจากใจของเขาแล้ว

ทั้งสองคนคงไม่ได้ทำอะไรเช่นนั้นในตอนกลางวันแสก ๆ......

แฮ่ม หยุนเซียวชั่วร้ายเหลือเกิน ครั้งนี้เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินบริสุทธิ์ใจจริง พวกเขาไม่ได้ทำอะไร แค่ผลอยหลับไปโดยไม่ระวังเท่านั้น

ในตอนที่ทั้งสองคนตื่นมาก็เวลาประมาณเที่ยงวัน หลังจากเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินสวมชุดเรียบร้อย พวกเขาก็ให้คนรับใช้มาอาบน้ำให้เพื่อทำให้ร่างกายสดชื่น นี่เป็นครั้งแรกที่ตนเองนอนกับเสด็จอาเก้าในจวนของตนเอง ในตอนที่คนรับใช้เข้ามา เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเขินอายเล็กน้อย ไม่ว่าใครจะคิดอย่างไร แต่นางรู้สึกว่าตนเองเป็นเหมือนนางสนมของเสด็จอาเก้า ส่วนเสด็จอาเก้าไม่ได้คิดอะไรมาก จึงไม่รับรู้ถึงความผิดปกติเหล่านี้

เครื่องแต่งกายของพระชายาอ๋องเก้า ปิ่นเฟิ่งจากเสด็จแม่ของเขา เขามอบทุกอย่างให้กับเฟิ่งชิงเฉิน ด้วยการสนับสนุนจากปิ่นเฟิ่ง มันให้ความน่าเชื่อถือมากกว่าชื่อของพระชายาอ๋องเก้า แต่เสด็จอาเก้าลืมไปเสียสนิท เขาไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเฟิ่งชิงเฉิน ดังนั้น......

เสด็จอาเก้าต้องพบกับความโศกเศร้า เขาถูกความโกรธของเฟิ่งชิงเฉินครอบงำ เฟิ่งชิงเฉินฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีใครพูดออกมาด้วยความโกรธ “ทำไมวันนี้เจ้าถึงไม่ยอมออกไปก่อน”

นี่เป็นครั้งแรกที่เสด็จอาเก้าเดินออกจากห้องของนางอย่างเปิดเผย โดยปกติแล้วเขาจะออกไปก่อนเวลาโดยไม่ให้มีใครรับรู้

“ข้าป่วยแล้ว” เสด็จอาเก้าเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ไม่มีร่องรอยของความเจ็บป่วย แต่เขาพูดด้วยความมั่นใจ

“เจ้าอย่ามาเสแสร้ง” เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าตนเองทะเลาะสู้เสด็จอาเก้าไม่ได้ ดังนั้นนางจึงไม่สนใจ หันหลังและพูดออกมาว่า “ข้าจะไปดูอาการขององค์ชายอวี่และจิ่นหลิง”

อาหารกลางวันยังไม่มา เฟิ่งชิงเฉินฉวยโอกาสใช้เวลานี้ไปในการไปตรวจอาการของทั้งสอง ในฐานะของหมอที่ต้องแบกรับความรับผิดชอบ สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินแสดงออกมานั้นเป็นสิ่งที่นางควรทำ

“ข้ายังไม่ได้บอกเจ้างั้นหรือ เมื่อวานข้าส่งตัวจิ่นหลิงออกไปแล้ว” จิตใจของเสด็จอาเก้าชั่วร้าย เขารอให้เฟิ่งชิงเฉินเดินไปถึงหน้าประตูก่อนแล้วค่อยกล่าวออกมา

ฮึ ใครใช้ให้นางเป็นห่วงเป็นใยหวังจิ่นหลิงจนเกินหน้าเกินตา โดยใช้ซีหลิงเทียนอวี่เป็นโล่กำบัง

“ส่งตัวไปแล้ว?” ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินหยุดนิ่งทันที รีบหันกลับมาถามเสด็จอาเก้า

แม้เฟิ่งชิงเฉินจะอธิบายออกมาอย่างชัดเจน ทำให้หัวใจของเขารู้สึกผ่อนคลาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมให้เฟิ่งชิงเฉินเป็นห่วงเป็นใยหวังจิ่นหลิงถึงเพียงนี้