นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 852

เจ้าเห็นคนอื่นดูผ่อนคลายสบายใจ คิดว่าคนอื่นมีชีวิตที่ดี ไม่ธรรมดา แต่ทุกคนอาจไม่คาดคิดว่านั่นเป็นเพียงเปลือกนอก แต่ด้านในถูกซ่อนไว้ด้วยความทุกข์

คำพูดของหยุนเซียวทำให้เฟิ่งชิงเฉินมีความรู้สึกร่วมทางอารมณ์ ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินมองลงด้านล่าง ปกปิดความหมายในดวงตาของนาง

“เจ้าพูดถูก ไม่มีใครหลุดพ้นจากโลกใบนี้ได้ บนโลกใบนี้ชีวิตล้วนไม่แน่นอน มีขึ้นมีลง มีสิ่งกีดขวางเป็นเรื่องธรรมดา เว้นแต่พระเจ้าในตำนาน ต่อให้เป็นจักรพรรดิผู้ครอบครองแผ่นดินก็ไม่สามารถปกครองโลกใบนี้เพียงลำพังได้ ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาอย่างพวกเรา แน่นอนว่าต้องข้ามผ่านสัจธรรมแห่งโลกใบนี้”

“สัจธรรมแห่งโลก” หยุนเซียวนึกถึงห้าพยางค์นี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรับรู้ ไม่ว่าจะถูกขัดขวางหรือประสบความสำเร็จ มันก็ไม่มีอะไรหลุดพ้นจากสัจธรรมไปได้ “เจ้ามองเห็นมันได้อย่างชัดเจน”

“แม้จะมองไม่เห็นก็ต้องมองมันต่อไป ผู้คนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่ใช่สิ่งของที่เคลื่อนย้ายไปตามกำลังของผู้อื่น ทุกคนต่างใช้ชีวิตตามวิถีของตนเอง ไม่ว่าจะใช้ชีวิตอยู่เพื่อใคร แต่สุดท้ายก็ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อตนเอง” ไม่ว่าจะเพื่อการต่อสู้หรือเพื่อผลประโยชน์ สุดท้ายก็ทำเพื่อตนเองอยู่ดี

“เจ้าอายุยังน้อย ทำไมถึงได้เข้าใจเรื่องพวกนี้” หยุนเซียวถอนหายใจออกมา หากไม่ใช่รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินยังอายุไม่ถึงสิบหกปี เขาคงสงสัยว่าผู้นี้คนนี้อายุเกินยี่สิบห้าปีไปแล้ว

“ผ่านประสบการณ์มามากมาย แต่นอนว่าต้องเติบโตอย่างรวดเร็ว” เฟิ่งชิงเฉินอธิบายออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ หยุนเซียวเองก็ไม่สงสัยแต่อย่างใด เนื่องจากชีวิตของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความยากลำบาก รู้ถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของนาง เขาก็รู้ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนลำบากไปมากกว่านาง

เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป นางเรียกสาวใช้ที่อยู่ข้างของนางเข้ามา “ไปห้องหนังสือ นำกล่องที่วางไว้บนโต๊ะมาให้ข้า”

หยุนเซียวขมวดคิ้ว คำพูดนี้ของเฟิ่งชิงเฉินเหมือนกับกำลังมอบของขวัญบางอย่างให้กับเขา แต่มีใครเขาให้ของขวัญกันแบบนี้ ไม่ใช่ว่าควรนำไปให้ตอนที่เดินทางไปเยี่ยมอีกฝ่ายหรืออย่างไร

โชคดีที่หยุนเซียวนั้นรู้จักมารยาท แม้รู้ว่าการกระทำของเฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่เหมาะสม แต่เขาก็ไม่พูดอะไรออกมา อย่างไรก็ตามเขาและเฟิ่งชิงเฉินนั้นคุ้นเคยกัน จะมาสนใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ได้อย่างไร

ในขณะที่สาวใช้เดินไปนำของ เฟิ่งชิงเฉินก็ถามหยุนเซียวเกี่ยวกับประเภทของยาที่ขายในร้านขายยาของตระกูลหยุน รวมถึงประเภทของยาที่ขายอยู่ตามท้องตลาด ยาที่ขายของแต่ละตระกูลล้วนต่างกันออกไป ทุกตระกูลต่างมีตำรับยาเป็นของตนเอง

ตัวอย่างเช่นยาบำรุงที่เป็นเอกลักษณ์ของตระกูลหยุน ซึ่งเป็นยาเพื่อสุขภาพและความงามเป็นที่โปรดปรานของสตรีผู้สูงศักดิ์ ผลของมันนั้นยอดเยี่ยม หญิงชราของทุกตระกูลถือว่ายาบำรุงตระกูลหยุนนั้นเป็นสิ่งที่ต้องมีไว้ติดบ้าน สามารถกินได้ในทุกเวลาที่อยากกิน

หลังจากยาบำรุงของตระกูลหยุนได้รับความนิยม มันได้ดึงดูดความสนใจของหลายตระกูล มีร้านขายยามากมายทำยาที่มีผลลัพธ์ใกล้เคียงออกมาขาย ตั้งชื่อต่างกันไม่มาก แต่เป็นยาบำรุงของตระกูลอื่น

ชนิดของยาบำรุงสุขภาพสำเร็จรูปสามารถแบ่งออกมาได้อีกหลายชนิด ยาแก้ไอ ยาแก้หวัด ยาสมานบาดแผล ทั้งหมดล้วนเป็นยาประเภทเดียวกัน แม้ยาสำเร็จรูปจะทำเงินได้มาก แต่ยาเหล่านี้ก็มีอยู่น้อยมาก ร้านขายจะขายแบบไม่ค่อยคิดอะไร จัดยาตามใบสั่งของหมอ ปกติแล้วร้านขายยาจะร่วมมือกับหมอคนหนึ่งเพื่อร่วมกันรักษาและจ่ายยา

เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเซียว ความกังวลในดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินก็หายไป แม้นางจะไม่เข้าใจเรื่องการตลาดมากเสียเท่าไหร่ แต่นางก็รู้ว่าของที่ขาดตลาดนั้นเป็นยังไง หากสามารถนำของเหล่านั้นออกมาขายยามที่ตลาดว่างเปล่า เช่นนั้นนางก็สามารถทำเงินได้แม้ว่ากำลังหลับตาอยู่

เลือดในตัวของเฟิ่งชิงเฉินพลุ่งพล่าน เมื่อคิดถึงภาพที่ตนเองได้รับเงิน แสงในดวงตาก็ปรากฏออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ นางไม่เคยลืม mp3 คอมพิวเตอร์ ในช่วงที่ขาดตลาด ช่วงเวลานั้นไม่รู้ว่าเหล่าบริษัททำเงินจากมันได้มากมายมหาศาลเพียงใด

“ชิงเฉิน เป็นอะไรไปงั้นหรือ?” หยุนเซียวรู้สึกหวาดกลัวกับแววตาอันร้อนแรงของเฟิ่งชิงเฉิน เขาไม่ต้องการตกเป็นเป้าหมายของเสด็จอาเก้า

เฟิ่งชิงเฉินรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นเริ่มพูดถึงยาป้องกันการแท้งบุตรออกมา สาวใช้ยื่นกล่องมาให้นาง เฟิ่งชิงเฉินรับไว้ จากนั้นเปิดมันออก......

เวลานั้นหยุนเซียวถึงรู้ว่า เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้คิดจะมอบของขวัญให้เขาตั้งแต่แรก โชคดีที่เขาไม่ได้พูดอะไรออกไปมาก ไม่เช่นนั้นคงขายหน้า

“หยุนเซียว เจ้าลองดูว่านี่คือสิ่งใด” เฟิ่งชิงเฉินส่งขวดแก้วให้หยุนเซียว

ขวดแก้วใส ภายในบรรจุของเหลวสีน้ำตาล ดวงตาของหยุนเซียวเป็นประกาย “เป็นขวดแก้วที่งดงามเหลือเกิน ไม่ได้ด้อยกว่ากระจกของตระกูลซูแม้แต่น้อย”

อึก......เฟิ่งชิงเฉินแทบกระอักเลือด “ใครใช้ให้เจ้าดูขวดแก้ว ข้าให้เจ้าดูตัวยาที่อยู่ด้านใน”

เฟิ่งชิงเฉินหลั่งน้ำตา สิ่งซึ่งพวกเขาสองคนให้ความสำคัญนั้นต่างกันออกไป

“ยา? ด้านในบรรจุยาอยู่งั้นหรือ? เจ้าบรรจุยาลงในขวดแก้วอันล้ำค่า?” หยุนเซียวกล่าวออกมาด้วยความตกใจ

หรือว่านี้จะเป็นสิ่งล้ำค่าในสิ่งล้ำค่าในตำนาน ความหรูหราท่ามกลางความฟุ่มเฟือย ขวดที่เล็กเพียงเท่านี้จะบรรจุยาได้มากแค่ไหน แม้จะใส่จนเต็มก็ทำเงินได้ไม่มาก

“ข้าอยากจะจนกำแพงตาย” เฟิ่งชิงเฉินตบหน้าผากของตนเอง จากนั้นกล่าวออกมาด้วยใบหน้าอันเคร่งขรึม “หยุนเซียว พวกเรายังไม่ต้องพูดถึงเรื่องขวด พวกเรามาพูดถึงเรื่องยาที่อยู่ด้านใน เจ้ารู้หรือไม่ว่ายาที่อยู่ด้านในคือยาชนิดใด?”