นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 854

หยุนเซียวไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าโมโห เมื่อเสด็จอาเก้าเอ่ยถาม จึงชี้ไปที่ขวดแก้วบนโต๊ะ พูดอย่างตื่นเต้นว่า "นี่อย่างไร ชิงเฉินเคยให้สนมเซี่ยดื่ม"

"งั้นหรือ" เสด็จอาเก้านำมันหยิบมาไว้ในมือแล้วเยาะเย้ยว่า "ไม่เลวนี่"

"ไม่เลวจริงๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้มีหลายคนได้สืบถามเรื่องยายาป้องกันการแท้งบุตร แม้เป็นชาวบ้านทั่วไปก็สามารถหาซื้อได้ มันมีผลดีต่อผู้ที่กำลังตั้งครรภ์เป็นอย่างยิ่ง" เมื่ออยู่ต่อหน้าเสด็จอาเก้า หยุนเซียวไม่อาจกล่าวเรื่องเงินทองได้

เพราะเรื่องเงินทองนั้นเป็นสิ่งของนอกกาย พวกเขาทำไปเพื่อประโยชน์ของประชาชน

เสด็จอาเก้าเลิกคิ้ว เขาตอบรับเบาๆ โดยไม่ได้พูดอะไร หยุนเซียวก็รู้หน้าที่ของตนดี เขานั่งลงอย่างเชื่อฟังและไม่ได้พูดอะไรอีก......

เฟิ่งชิงเฉินถือถุงยาขนาดใหญ่มากมายเพื่อนำมามอบให้กับมารดาของหยุนเซียว ตอนนี้หยุนเซียวอายุปาเข้าไป26ปีแล้ว บัดนี้เมื่อมารดาของเขาตั้งครรภ์อีกครั้ง คาดว่านางคงอายุอย่างน้อย 40 ปีแล้ว สตรีตั้งครรภ์ที่มีอายุมากจะเป็นอันตรายต่อร่างกาย ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงสมัยโบราณที่มีการรักษาพยาบาลอันด้อยพัฒนา

ยาป้องกันการแท้งบุตรนี้มีการเสริมธาตุต่างๆ แม้จะไม่มีผลเกินจริง แต่ควรดื่มดีกว่าไม่ดื่ม เพราะส่งผลดีต่อมารดาและลูก

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเดินเข้ามา นางเห็นเสด็จอาเก้าแวบแรกก็พบว่าเสด็จอาเก้าดูไม่ค่อยมีความสุขนัก เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้าพูดอะไรมาก นางรีบต่อรองราคากับหยุนเซียว เพื่อที่จะไล่หยุนเซียวออกไป

เรื่องราคานั้นไม่มีปัญหา มียา 30 หลอดในกล่อง กล่องเงินราคาหนึ่งร้อยตำลึง ซึ่งเพียงพอสำหรัยหนึ่งเดือน ส่วนแบบถุงมีสองถุงในหนึ่งกล่อง จำนวนเท่ากับหนึ่งเดือนเช่นกัน การที่เฟิ่งชิงเฉินจำหน่ายในราคาต่ำเพียงไม่กี่ร้อยอีแปะนั่นเพราะทำให้คนทั่วไปสามารถซื้อใช้ได้ แต่สิ่งที่หยุนเซียวเอ่ยก็สมเหตุสมผลเช่นกัน หากราคาต่ำเกินไปผู้คนจะไม่กล้าซื้อ พวกเขาจะ รู้สึกว่ายาไม่ได้ผล

นี่คือจิตวิทยาของผู้บริโภค เมื่อพวกเขาไม่เข้าใจ พวกเขาคิดว่าของแพงนั้นดีกว่าเสมอ เฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเลือกราคาที่นางและหยุนเซียวสามารถรับได้ นั้นคือหนึ่งตำลึงต่อกล่อง ผู้คนที่ยากจนมากคงไม่อาจซื้อได้อย่างแน่นอน แต่คนธรรมดายังพอจะซื้อหาได้

สำหรับราคากล่องละหนึ่งร้อยตำลึง คาดว่าเก้าสิบเก้าตำลึงนั้นคือราคาของขวดแก้ว ในอนาคตจะมีกระแสความนิยมในตลาด มีคนไม่น้อยที่จะมาซื้อเพราะขวดแก้ว พวกเขาจะซื้อยานี้ไปให้คนอื่นดื่ม แต่เก็บขวดแก้วเอาไว้ แต่นี่ก็เป็นเรื่องของอนาคตที่ค่อยว่ากัน

หลังจากกำหนดราคาแล้วเฟิ่งชิงเฉินก็นำเสนอขึ้นอีกประการ นั่นคือหญิงตั้งครรภ์จากครอบครัวที่ยากจนสามารถไปที่ร้านขายยาตระกูลหยุนเพื่อขอรับส่วนแบ่งโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย หากพิจารณาแล้วจำเป็นต้องใช้ยา ร้านขายยาจะจัดยาให้โดยไม่มีค่าใช้จ่าย ซึ่งเฟิ่งชิงเฉินจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเอง

บุคคลที่รับผิดชอบในการพิจารณาแจกจ่ายยาโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายนี้ จะได้รับมอบหมายร่วมกันจากตระกูลหยุนและเฟิ่งชิงเฉิน ซึ่งจะต้องทำการบันทึกประวัติโดยละเอียดเพื่ออำนวยความสะดวกในการตรวจสอบในอนาคต

หยุนเซียวไม่ได้คัดค้านใดๆ อย่างไรก็ตาม เขาสามารถได้รับชื่อเสียงจากเรื่องนี้ และไม่ส่งผลกระทบต่อผลประโยชน์ของเขา แต่เรื่องนี้มีสิ่งต่างๆ มากมายที่ต้องทำ รวมถึงค่าใช้จ่ายต่างๆ หยุนเซียวกล่าวว่าเขาจะกลับไปหารือในรายละเอียดอีกที

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่ามีค่าใช้จ่ายจำนวนมากในการแจกจ่ายยานี้ เพราะนางเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องข้ามสังคมมาบ้างแล้ว

หลังจากการเจรจาที่รัดกุมอย่างชัดเจนนี้จบลง หยุนเซียวก็แทบรอไม่ไหวที่จะกลับไปตระกูลหยุนและแจ้งข่าวดีให้ทุกคนในตระกูลหยุนทราบ เฟิ่งชิงเฉินเอ่ยถามเสด็จอาเก้าด้วยสายตาว่าหยุนเซียวออกไปได้หรือยัง?

เสด็จอาเก้าพยักหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่หยุนเซียวก็รู้ดีว่าควรเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ตอนนี้ตระกูลหยุนยังคงต้องพึ่งพาเฟิ่งชิงเฉิน ตระกูลหยุนจะไม่ทำสิ่งที่เป็นอันตรายต่อผู้อื่นหรือเป็นประโยชน์ต่อตนเองแน่

เมื่อหยุนเซียวจากไป คนรับใช้ก็ขยิบตามองกัน ปล่อยเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินไว้ตามลำพัง

“เจ้าอารมณ์ไม่ดีหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินรินชาใส่ถ้วยแล้วส่งให้เสด็จอาเก้า

“เหอะ” เสด็จอาเก้าหยิบชาขึ้นมาจิบ ในที่สุดก็สงบลงเล็กน้อย

เฟิ่งชิงเฉินเลิกคิ้ว "ใครทำให้เข้าหงุดหงิดใจ? ซีหลิงเทียนอวี่หรือข้า? ดูเหมือนข้าจะไม่ได้ทำอะไรเลยนี่"

เฟิ่งชิงเฉินไม่คิดว่าเสด็จอาเก้าจะใจแคบเรื่องนางและหวังจิ่นหลิง

“เจ้าสนิทกับตระกูลหยุนมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เสด็จอาเก้ารู้ว่าด้วยความฉลาดของเฟิ่งชิงเฉิน หากเขาไม่บอก เฟิ่งชิงเฉินก็คงไม่มีวันเข้าใจ

คาดว่าเฟิ่งชิงเฉินคงจะลืมเรื่องที่ตระกูลหยุนไปสู่ขอนางแล้ว

"ก่อนเข้าวัง หยุนเซียวมาหาข้าและขอให้ข้าไปเป็นหมอประจำตระกูลหยุน และข้าก็ตกลง" เฟิ่งชิงเฉินไม่คิดว่าจะมีอะไรผิดปกติกับเรื่องนี้ นางไม่ใช่สมบัติส่วนตัวของเสด็จอาเก้า นางมีสิทธิ์ที่จะมีเพื่อน ไม่จำเป็นต้องรายงานทุกอย่างกับเสด็จอาเก้า

"หมอประจำตระกูลหยุน? ตระกูลหยุนไม่ได้ดีอย่างที่เคยเป็นอีกต่อไป ตระกูลหยุนหลอกเจ้าและต้องการกำไรจากเจ้า" แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอย่างแข็งกร้าวว่าเขาต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินยุติความสัมพันธ์ของนางกับตระกูลหยุนนี้

"หากตระกูลหยุนไม่มีผลตอบแทนใดจะได้รับ พวกเขาก็คงจะไม่ทำ เรื่องแบบนี้เป็นผลประโยชน์ร่วมกัน ใครจะทำอะไรที่ไม่มีประโยชน์กัน? ตระกูลหยุนต้องการผลกำไรจากข้า ทำไมข้าไม่ใช้ชื่อของตระกูลหยุนมาสร้างกำไรเล่า” ยานั้นไม่จำเป็นต้องแยกจำหน่าย สามารถจำหน่ายที่ร้านใดก็ได้ จึงจะก้าวไปได้ไกล

เสด็จอาเก้ารับรู้ว่าสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินกล่าวนั้นสมเหตุสมผล แต่......

"เฟิ่งชิงเฉิน ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า ข้าทำเพื่อประโยชน์ของเจ้าเอง"

เรื่องนี้นางไม่เคยสงสัยเขาเลย แต่ "เสด็จอาเก้า สิ่งที่เจ้าคิดว่าดีไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ นี่คือชีวิตของข้า ชีวิตของข้าเอง"

เมื่อเห็นใบหน้าของเสด็จอาเก้าเปลี่ยนเป็นซีดเผือด เฟิ่งชิงเฉินจึงถอนหายใจและพูดเบา ๆ "เสด็จอาเก้า หากข้าบอกเจ้าเกี่ยวกับทุกสิ่งและรายงานทุกอย่างให้เจ้ารู้ เจ้าบอกข้ามาว่าต้องทำอย่างไรแล้วข้าทำมัน เช่นนั้นข้าคงไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉิน แต่เป็นตุ๊กตาเชือกในมือของเจ้า เฟิ่งชิงเฉินเช่นนั้นเป็นอย่างที่เจ้าต้องการหรือไม่?"

นางเองก็หวังว่าเสด็จอาเก้าจะอ่อนโยนขึ้นและมีน้ำใจมากขึ้น หวังว่าเขาจะสามารถอยู่กับนางได้ตลอดเวลา พูดคุยกับนางอย่างอ่อนหวานทุกวัน และทำให้นางตื่นเต้นบ้าง ยามนางเอาแต่ใจ เขาก็เอาใจนาง แต่หากเสด็จอาเก้ากลายเป็นแบบนี้ จะยังคงเป็นเสด็จอาเก้าที่นางชอบหรือ?

ไม่อย่างแน่นอน......แม้ว่านางต้องการ นางก็ไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนเสด็จอาเก้า ไม่เคยคิดให้เสด็จอาเก้าเปลี่ยนนิสัยดั้งเดิมของเขาเพื่อนาง

ในทำนองเดียวกัน เจ้าเสด็จอาเก้าไม่สามารถบังคับนางเช่นนี้ได้ อย่าทำกับผู้อื่นในสิ่งที่เจ้าไม่ต้องการ

เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่เสด็จอาเก้าและรอคำตอบของเขา เสด็จอาเก้าพูดอะไรไม่ออก เพียงแค่มองไปทางเฟิ่งชิงเฉิน

สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินกล่าวมานั้นถูกต้อง หากเฟิ่งชิงเฉินไม่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับทุกสิ่งและพึ่งพาเขาในทุกสิ่ง แล้วอะไรคือความแตกต่างระหว่างนางกับฉินเป่าเอ๋อร์ เขาจะยังคงชอบเฟิ่งชิงเฉินเช่นนั้นหรือไม่?

เสด็จอาเก้าพบว่าตนคิดผิดไป เขาหวังว่าเฟิ่งชิงเฉินจะใส่ใจเขามากขึ้น พึ่งพาเขามากขึ้น และไม่สามารถทำได้หากไม่มีเขา แต่เขาลืมเขาไปแล้วว่าเขาชอบเฟิ่งชิงเฉินที่แข็งแกร่งอย่างนี้เสมอมา

เขาต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างรอบคอบ แต่เฟิ่งชิงเฉินเจ้าคนใจร้ายตัวน้อยนี้ไม่ยอมรับน้ำใจจากเขาเลย เป็นการยากที่จะโน้มน้าวใจ......

เสด็จอาเก้าหลับตาและใช้นิ้วเคาะที่เท้าแขน ใครก็ตามที่รู้จักเขาดีรู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เฟิ่งชิงเฉินยังคงเงียบและนั่งลงด้านข้างกับเสด็จอาเก้า

นางเชื่อว่าเสด็จอาเก้าจะเข้าใจ......