นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 855

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าเข้าใจหรือไม่ เพราะเสด็จอาเก้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นเวลาเนิ่นนาน แต่เขาก็จากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินครุ่นคิดเป็นเวลานาน แต่ก็คิดไม่ออกว่าความกมายของเสด็จอาเก้าคืออะไรกันแน่

ช่างเถอะ หากไม่เข้าใจก็ปล่อยมันไป คนธรรมดาส่วนใหญ่เดาไม่ออกหรอกว่าเสด็จอาเก้ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องการทำให้อารมณ์ดีของตนต้องมาเสียไป ดังนั้นจึงคิดว่าเขาเข้าใจก็แล้วกัน

การตกหลุมรักเป็นเรื่องง่ายต่การเข้ากันได้เป็นเรื่องยาก ไม่ว่าความสัมพันธ์จะลึกซึ้งเพียงใด หากไม่ทำความเข้าใจกันให้ดี ก็จะต้องพบกับข้อสะดุดบ้าง เฟิ่งชิงเฉินแสดงจุดยืนของตน เสด็จอาเก้าก็แสดงท่าทีของเขาอันไม่พอใจออกมาเช่นกัน หลังจากทั้งสองสงบอารมณ์แล้สกลับมาทำงานร่วมกันอีกครั้ง คาดว่าคงจะดำเนินต่อไปได้ไกลกว่าเดิม

แน่นอน เฟิ่งชิงเฉินจะไม่มีวันถอยในสิ่งที่ไม่ควรถอย ไม่ว่าเมื่อไร ที่ไหน นางเชื่อมั่นว่าสตรีต้องเป็นอิสระทางการเงิน มีเพียงการเงินคล่องตัวเท่านั้น จึงจะไม่ถดถอย จึงจะไม่ต้องคอยพึ่งพาแต่บุรุษตลอดเวลา ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าจะถูกทอดทิ้ง ต่อให้เป็นเสด็จอาเก้าก็ไม่มีอำนาจในการข้องเกี่ยวเรื่องการเงินของนาง

เสด็จอาเก้าเข้าควบคุมกิจการของหวังจิ่นหลิง เฟิ่งชิงเฉินไม่มีอะไรต้องกังวล ซีหลิงเทียนอวี่ก็ฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บแล้วเช่นกัน แต่เขาอาจจะไม่สามารถจากไปก่อนปีใหม่นี้ได้

ซีหลิงเทียนอวี่มีความสุขมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาบอกทันทีว่าจะใช้เวลาช่วงปีใหม่นี้กับเฟิ่งชิงเฉินในจวนเฟิ่ง และเขียนจดหมายทูลไปบอกต่อจักรพรรดิตงหลิงว่าเขาได้รับบาดเจ็บและต้องพักฟื้นในจวนเฟิ่ง เขาจะไม่ไปร่วมงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่า

"เสด็จน้องที่รัก ข้าหวังว่าเจ้าจะชอบของขวัญชิ้นใหญ่ที่จักรพรรดิมอบให้เจ้า" ซีหลิงเทียนอวี่ประทับตราอย่างสง่างามและมอบให้กับผู้ใต้บังคับบัญชาของ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาช่างดูใจดี แต่ผู้ใต้บัญชาผู้นั้นกลับรู้สึกหนาวจนเหงื่อออก

ทุกครั้งที่ซีหลิงเทียนอวี่แสดงรอยยิ้มที่สง่างามและเป็นมิตรออกมา นั่นหมายความว่าใครบางคนกำลังจะโชคร้ายเข้าให้แล้ว คราวนี้เขารู้ว่าเป็นองค์หญิงเหยาหวาแน่ๆ

สตรีคนหนึ่งที่ถูกราชวงศ์ตงหลิ่งรังเกียจ ไม่มีพี่ชายคอยสนับสนุน ไม่ว่าใครก็เดาออกว่าองค์หญิงเหยาหวาจะน่าสังเวชเพียงใดในงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าของตงหลิง

เสด็จอาเก้าคงไม่ลดตัวลงไปทำให้เหยาหวาต้องอับอายต่อหน้าในพระราชวัง หนานหลิงจิ่นสิ่งก็ไม่สนใจเรื่องนี้ หากไม่ใช่เพราะความแตกต่างระหว่างชายหญิง ทั้งองค์หญิงเหยาหวาเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในเรือน เขาคงจะมาแก้แค้นให้เฟิ่งชิงเฉิน นานแล้ว

ในฐานะองค์ชายแห่งหนานหลิง เขาไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องภายในของตงหลิงได้ เขาไม่สามารถปกป้องซุนซือสิงได้ แต่เขาคงสามารถจัดการกับองค์หญิงแห่งซีหลิงได้แน่

แน่นอนว่าการโกหกองค์หญิงเหยาหวาไม่ใช่สิ่งที่แย่ที่สุด เพราะที่แย่ที่สุดคือหลังวันปีใหม่เหยาหาวจะได้รับข่าวว่าเสด็จแม่ของนางประสบอุบัติเหตุในอีกไม่กี่วันจากนั้น หากซีหลิงเทียนอวี่เดาไม่ผิดละก็ ตำแหน่งสนมนั้นก็ยังมิอาจมั่นคงได้ สำหรับเหยาหวาแล้วเป็นเรื่องร้ายแรงมาก

บุตรมั่งคั่งได้เพราะมารดา ภูมิหลังของหยูกุ้ยเฟยนั้นยากจน หากสถานะของนางจะลดลงหลังจากเหตุการณ์นี้ ในเวลานั้น ตงหลิงและซีหลิงคงไม่สนใจเหยาหวาเท่าไรนัก

เป็นความจริงที่เสด็จอาเก้าจะไม่ทำให้เหยาหวาอับอายต่อหน้าทุกคน แต่สิ่งที่เขาทำอาจทำให้เหยาฮัวอยู่ในสถานการณ์อันน่าอับอายซึ่งต้องถูกรังแกไปตลอดชีวิต

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับเรื่องในซีหลิง แม้ว่านางรู้ นางก็คงไม่ไปยุ่งกับมันในเวลาแบบนี้แน่ เนื่องจากปีใหม่กำลังใกล้เข้ามา นางแค่อยากจะก้าวข้ามปีอย่างปลอดภัย นางไม่สนใจเรื่องไร้สาระเหล่านั้น รอหลังผ่านปีใหม่ไปแล้วค่อยว่ากัน