นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 860

ชายหนุ่มที่เก่งกาจไม่ธรรมดาผู้นั้นกลายเป็นคนพิการในชั่วพริบตา แม้ว่านางจะเคยชินกับการได้เห็นความตายและความพิการทั้งหลาย แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่อาจยอมรับได้ชั่วขณะหนึ่ง

“เป็นเพราะแผนของจิ่นหลิงใช่หรือไม่?”

แม้จะเป็นเพียงคำถาม แต่เฟิ่งชิงเฉินก็มั่นใจได้ หากไม่ใช่เพราะแผนของหวังจิ่นหลิง แล้วหวังจิ่นหานชายหนุ่มที่ไม่สนใจเรื่องของตระกูลจะถูกคุมขังในคุกลับของตระกูลหวังได้อย่างไร ทั้งยังต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้

หวังจิ่นหลิงใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อวางแผนต่อต้านตระกูลหวังก็ยังไม่เท่าไร เพราะถึงอย่างไรนั่นก็เป็นชีวิตของเขา นางไม่มีสิทธิไปข้องเกี่ยว แต่ตอนที่เขาลงมือ เขาไม่คิดถึงคนรอบข้างบ้างหรือ?

ควรต้องรู้ว่าในการต่อสู้เพื่ออำนาจ ผู้คนรอบตัวมักจะถูกสังเวยอยู่เสมอ

"เหตุการณ์นี้เป็นเพียงอุบัติเหตุ หวังจิ่นหลิงส่งคนไปคุ้มครองหวังจิ่นหานแล้ว ทั้งหาเหตุผลกันเขาไว้ห่างๆ บอกเขาว่าอย่าเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับตระกูลหวางและอย่าได้กลับมา ผลก็คือหวังจิ่นหานได้ยินว่าหวังจิ่นหลิงเกิดเรื่องขึ้น เขาเดินทางกลับมายังตระกูลหวังด้วยความช่วยเหลือของใครบางคน จากนั้นก็ถูกตระกูลหวังจับเข้าคุก บังคับเขาเรื่องตราสัญลักษณ์ของหัวหน้าตระกูลหวัง” ไม่ว่าเขาจะชอบหวังจิ่นหลิงหรือไม่ แต่หลานจิ่วชิงก็ได้อธิบายออกมาให้ฟังอย่างครบถ้วน

เขาไม่ใช่คนใตแคบที่จะใส่ร้ายหวังจิ่นหลิงในเวลานี้

"เหอะๆ คิดว่าจะจัดการเรื่องหวังชีบาดเจ็บได้เพียงเท่านี้งั้นหรือ" เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างขุ่นเคือง โชคดีที่นางไม่ได้ขาดสติ แม้ว่านางจะโกรธมาก แต่ท่าทีการเคลื่อนไหวยังเรียบร้อยเป็นระเบียบ นางวางกล่องยาลงเอาวางไว้ข้างๆ เปิดกล่องยา หยิบกรรไกรออกมาแล้วเริ่มตัดเสื้อผ้าบนร่างกายของหวังจิ่นหาน

ฉับ เสียงดังขึ้นในห้องผ่าตัด เมื่อมองไปทางกรรไกรซึ่งเปล่งแสงเย็นวาบ ซูเหวินชิงหดคอลงทำเหมือนเขามิได้อยู่ที่นั่น

หลานจิ่วชิงต้องการอธิบายให้มากกว่านี้ เป็นความจริงที่หวังชีได้รับบาดเจ็บ หลานจิ่วชิงหลับตาลง "เหตุการณ์นี้เกินความคาดหมายของหวังจิ่นหลิง หวังจิ่นหลิงจะโทษตัวเองมากกว่านี้หากเขารู้เรื่อง ไม่มีใครหวังว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น หวังจิ่นหลิงก็ตกเป็นเหยื่อเช่นกัน”

หากตนไม่บุกเข้าไปในตระกูลหวังเพื่อขโมยตราสัญลักษณ์ และบังเอิญรู้เข้าว่าหวังจิ่นหานตกอยู่ในเงื้อมมือของตระกูลหวัง คาดว่าชะตากรรมของหวังจิ่นหานจะเลวร้ายยิ่งกว่านี้

เมื่อเผชิญกับอำนาจ ความสัมพันธ์ญาติมิตรจึงบางเบา หวังจิ่นหานเป็นคนในตระกูลหวังก็จริง แต่เป็นเวลา 7-8 ชั่วอายุคนมาแล้ว หวังจิ่นหานถือเป็นศัตรูในสายตาของพวกเขา ดังนั้นทำไมพวกเขาจึงต้องอ่อนโยนกับศัตรู?

"การต่อสู้ในตระกูลเป็นเรื่องของความสำเร็จหรือความล้มเหลวเท่านั้น หากมีการต่อสู้ก็ต้องมีสูญเสีย ข้ายุ่งมากไปเอง" เฟิ่งชิงเฉินเพียงแค่โกรธ นางไม่ได้ขาดสติเพราะเหตุนี้ นางไม่มีสถานะใดที่จะโกรธหรือข้องเกี่ยวกับตระกูลหวัง นางเป็นแค่หมอ คนหนึ่ง นางเป็นคนนอก นางโกรธไปก็ไร้ประโยชน์

จากนั้นนางจึงตัดเสื้อของหวังจิ่นหานออก เผยให้เห็นผิวหนังเปื้อนเลือดด้านใน เมื่อมองไปยังแส้ รอยไหม้และบาดแผลทุ่฿กขูดด้วยหวีเหล็ก เฟิ่งชิงเฉินก็ตกตะลึง

อาการบาดเจ็บเหล่านี้คล้ายกับการลงโทษขององครักษ์เสื้อโลหิตจริงๆ ตระกูลหวังใช้เครื่องมือทรมานที่โหดร้ายเพื่อจัดการกับคนในตระกูลของพวกเขาเองหรือนี่

เอาละ ช่างเถอะ นางจะไปโกรธกับเรื่องไร้ประโยชน์เช่นนี้ทำไม นางไม่ใช่ทูตแห่งความยุติธรรม นางไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลหวังได้ นางไม่สามารถแทรกแซงเรื่องราวระหว่างพี่น้อง ไม่แน่ว่าหวังจิ่นหานอาจไม่โทษหวังจิ่นหลิงแม้แต่น้อย นางจะไปเป็นคนทำลายพวกเขาไม่ได้

นอกจากนี้ การช่วยชีวิตผู้คนเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับตอนนี้ สิ่งที่นางต้องทำคือรักษาอาการบาดเจ็บของหวังจิ่นหานส่วนที่เหลือนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนาง เฟิ่งชิงเฉินหยุดสิ่งที่กำลังทำในมืแล้วเงยหน้าขึ้น กล่าวกับหลานจิ่วชิงและซูเหวินชิงว่า "พวกเจ้าออกไปก่อน จิ่วชิง เจ้ามีอาการบาดเจ็บจำเป็นต้องพันแผล อาการบาดเจ็บของหวังชีไม่อาจรักษาให้หายได้วันสองวัน พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องเฝ้าอยู่ที่นี่ มีอะไรก็จงไปทำ”

"อืม หากเจ้ามีอะไรก็จงไปหาข้าที่จวนซู" หลานจิ่วชิงมองไปทางเฟิ่งชิงเฉินอย่างลึกซึ้ง ดวงตาสีดำของเขาแสดงความชื่นชม

เมื่อเผชิญหน้ากับการแย่งชิงอำนาจ สิ่งที่เรียกว่าความเมตตา กรุณา ยุติธรรมและความสูงส่งล้วนไร้ประโยชน์ ไม่มีถูกหรือผิดในการแย่งชิงอำนาจ มีแต่ชีวิตและความตาย เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว นาช่างใจเย็นและมีเหตุผล

ด้วยความเป็นห่วงว่าหวังจิ่นหานจะตายเพราะอาการช็อกเนื่องจากขาดเลือด เฟิ่งชิงเฉินจึงไม่กล้ารอช้า เฟิ่งชิงเฉินสูดหายใจเข้าลึก ๆ มือจับมีดผ่าตัดแล้วผ่าตับของหวังจิ่นหาน

เฟิ่งชิงเฉินคุ้นเคยกับการทำการผ่าตัดทั้งหมดคนเดียวแล้ว แม้ว่าการผ่าตัดนี้จะต้องใช้ความพยายามมากกว่าก่อน ๆ แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้ตื่นตระหนก นางพบตับส่วนที่แตกและซับเลือดออก ทำการรักษาบาดแผลอย่างดี......

เฟิ่งชิงเฉินจ้องมองไปที่บาดแผลเปื้อนเลือดโดยไม่กะพริบตา ดวงตาของนางแดงเรื่อเหมือนกระต่าย แต่นางไม่กล้ากะพริบตาจริงๆ ด้วยกลัวว่าแหนบในมือจะไปสัมผัสบริเวณที่ไม่ควรสัมผัส

อาการบาดเจ็บของหวังจิ่นหานนั้นร้ายแรงและยากที่จะรักษา เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีกว่าใคร แม้แต่ซูเหวินชิงซึ่งเป็นคนธรรมดาก็เข้าใจเช่นกัน นั่นคือเหตุผลที่เขายังอยู่ในจวนเฟิ่งและคอยรักษาการณ์แทน

อย่าว่าแต่ทั้งคืนเลย ต่อให้เป็นหนึ่งวันหนึ่งคืนเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะรักษาหวังจิ่นหานได้ แม้ว่าทุกคนในจวนเฟิ่งจะรู้ว่าไม่มีใครสามารถรบกวนเฟิ่งชิงเฉินตอนอยู่ในห้องผ่าตัดได้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะให้ความร่วมมือเช่นนี้

เมื่อรุ่งสาง ชายคนหนึ่งที่อ้างว่าเป็นลุงคนที่สิบเจ็ดของหวังจิ่นหลิงได้พาบุตรหลานรุ่นราวคราวเดียวกับหวังจิ่นหลิงและคนรับใช้กลุ่มหนึ่งมาที่จวนเฟิ่ง

ตระกูลหวังยังพอจะมีความสุภาพอยู่บ้าง แม้ว่าพวกเขาจะพาคนมามากมาย แต่พวกเขาก็ประพฤติตนอย่างสุภาพตามมารยาท พวกเขามอบหนังสือขอเข้าพบพร้อมบอกว่าพวกเขาต้องการพบเฟิ่งชิงเฉิน ขอบคุณเฟิ่งชิงเฉินที่ดูแลคุณชายใหญ่ของพวกเขา หลายวันมานี้รบกวนจวนเฟิ่งมากไปแล้ว พวกเขาจะมาพาตัวกลับไป

คำพูดนั้นช่างจริงใจและสุภาพ แต่เมื่อซูเหวินชิงได้ยินจากปากของพ่อบ้าน แสงเย็นวาบในดวงตาของเขาก็ปรากฏขึ้น......

หวังจิ่นหลิงหายตัวไปหลายวัน และตระกูลวังไม่มีสิ่งใดตอบสนองเลย ทันทีที่หวังจิ่นหานได้รับการช่วยเหลือจากพวกเขา ตระกูลหวังกลับเดินทางมาขอตัวกลับคืนไป หากบอกว่าตระกูลหวังไม่มีความคิด ตีให้ตายซูเหวินชิงก็ไม่เชื่อ วันนั้นที่คนรับใช้ของหวังจิ่นหลิงเดินทางมาจวนเฟิ่ง เขารู้เรื่องราวต่าง ๆ มากทีเดียว

ตระกูลหวังเดินทางมาถึงหน้าประตูในเวลานี้ อาจกังวลว่าหวังจิ่นหลิงยังไม่ตาย และรีบวิ่งมาดูด้วยตนเองเพื่อให้แน่ใจ......