นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 863

หวังจิ่นหลิงยังไม่ตายจริงหรือ?

ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ ลุง 17 ของหวังจิ่นหลิงรีบส่ายหน้า ทิ้งความเป็นไปได้นี้ไปได้เลย พิษที่พวกเขาใส่ไปไม่มีทางรักษาได้ หวังจิ่นหลิงต้องตายเท่านั้น

หวังจิ่นหลิงยังคงอยู่ที่จวนเฟิ่งอย่างแน่นอน เนื่องจากหวังจิ่นหลิงเดินทางมาจวนเฟิ่งในวันนั้น พวกเขาได้ส่งคนไปจับตาดูจวนเฟิ่งเอาไว้แล้ว

ตระกูลหวังเชื่อว่าหวังจิ่นหลิงอยู่ในจวนเฟิ่ง ตงหลิงจื่อลั่วก็มั่นใจได้ว่าหวังจิ่นหลิงอยู่ในจวนเฟิ่ง คนจากเขาที่อยูนอกจวนเฟิ่งบอกว่าหวังจิ่นหลิงไม่ได้ออกจากจวนเฟิ่ง

เนื่องจากคนในห้องนั้นคือหวังชี ดังนั้นหวังจิ่นหลิงจึงน่าจะอยู่ที่อื่น ตงหลิงจื่อลั่วยิ้มแล้วโบกมือให้พ่อบ้านลุกขึ้น

พ่อบ้านแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วลุกขึ้นจากพื้นด้วยอาการสั่นเทา เขายังไม่ทันได้ขอบคุณก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น พ่อบ้านชราเงยหน้ามองเห็นสีแดงเต็มไปทั่ว เขาทรุดลงสู่พื้นทันที

องครักษ์เสื้อโลหิตเดินทางมาแล้ว!

ลั่วอ๋องส่งองครักษ์เอโลหิตมาที่จวนเฟิ่ง

ตายๆ ตายแน่ๆ จวนเฟิ่งครานี้พบปัญหาแล้ว!

แม้จะล้างเลือดออกแล้ว แต่องครักษ์เสื้อโลหิตที่สวมชุดเครื่องแบบก็ยังคงเหมือนกับเสือร้ายในสายตาของชาวตงหลิง การได้เห็นผู้พิทักษ์ที่สวมเสื้อโลหิตนั้นเหมือนกับการได้เห็นยมทูตมาเรียกร้องเอาชีวิต ดังนั้นลั่วอ๋องผู้ดูแลหน่วยองครักษ์จึงเสมือนกับมัฉจุราช

ตงหลิงจื่อลั่วพึงพอใจกับการวางอำนาจขององครักษ์เสื้อโลหิตมาก นอกจากผู้คุ้มกันจากจวนเซียวชินอ๋องแล้ว ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นล้วนตกใจกลัวองครักษ์เสื้อโลหิต พวกเขายืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

"คารวะนายท่าน" พากันคุกเข่าลงต่อหน้าตงหลิงจื่อลั่วพร้อมเพรียงกัน พวกเขาทั้งหลายไม่สนใจโจวอ๋องและหย่งอ๋อง และองครักษ์เสื้อโลหิตก็ไม่ได้เรียกตงหลิงจื่อลั่วว่าท่านอ๋อง

แม้ว่าโจวอ๋องและหย่งอ๋องจะไม่พอใจนัก แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรมากความ พวกเขาทำได้เพียงยืนอย่างสงบเป็นตัวประกอบให้แก่ตงหลิงจื่อลั่ว

องครักษ์เสื้อโลหิตเป็นองค์กรอิสระในตงหลิง โดยมีคลังส่วนตัวของจักรพรรดิเป็นผู้รับผิดชอบด้านการเงิน องครักษ์เสื้อโลหิตรับผิดชอบคุ้มกันจักรพรรดิเท่านั้นโดยไม่สนใจคนอื่นๆ มีเพียงเท่านี้จึงจะสามารถรับประกันอำนาจความสำคัญขององครักษ์เสื้อโลหิตได้

ก่อนหน้านี้ตอนที่ลู่เส้าหลินอยู่ องครักษ์เสื้อโลหิตยังรับใช้คนอื่นบ้าง แต่หลังจากตงหลิงจื่อลั่วเข้ามาแทนที่ องครักษ์เสื้อโลหิตก็ไม่สามารถดูแลใครอื่นได้นอกจากองค์จักรพรรดิและตงหลิงจื่อลั่ว

ในมือของตงหลิงจื่อลั่ว องครักษ์เสื้อโลหิตเสมือนสัตว์ร้ายที่แสนดุร้ายในมือของจักรพรรดิ ไม่ว่าองค์จักรพรรดิจะชี้ไปทางใด องครักษ์เสื้อโลหิตก็พร้อมพุ่งเข้าใส่ นี่คือสิ่งที่จักรพรรดิต้องการ ตงหลิงจื่อลั่วพึงพอใจเป็นที่สุด

องครักษ์เสื้อโลหิตอยู่ในมือตงหลิงจื่อลั่วไม่ได้มีขั้นตอนที่ซับซ้อน สิทธิ์ทั้งหมดอยู่ในมือของตงหลิงจื่อลั่วโบกมือให้องครักษ์เสื้อโลหิต “จงประกาศคำสั่งของข้า ค้นจวนเฟิ่ง สืบหาตัวคุณชายใหญ่ตระกูลหวังให้ได้”

“ขอรับ”

คำสั่งทางทหารหนักแน่นดั่งภูเขา องครักษ์เสื้อโลหิตเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พวกเขาจำนวนหนึ่งร้อยคนถูกแบ่งออกเป็นสิบกลุ่ม จากนั้นกระจายไปทั่วจวนเฟิ่ง

องครักษ์เสื้อโลหิตมีความเกลียดชังต่อจวนเฟิ่งอย่างยากจะลืม พวกเขายังจำได้ว่าจวนเฟิ่งเคยมอบความอัปยศให้กับ องครักษ์เสื้อโลหิตอย่างน่าอับอาย ตอนนี้พวกเขาสามารถจัดการกับจวนเฟิ่งได้อย่างเปิดเผย พวกเขาจะปล่อยโอกาสดีๆ เช่นนี้ไปได้อย่างไร

"โครม คราม"

มีเสียงทุบตีพร้อมกับเสียงร้องของคนรับใช้ดังขึ้น เสียงเครื่องลายครามและของตกแต่งต่างๆ แตกกระจาย จวนเฟิ่งตกอยู่ในความโกลาหล