นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 867

ตงหลิงจื่อลั่วไม่ยอมรับว่าตนเองดีไม่เท่าองค์รัชทายาท และไม่ยอมรับว่าเขารู้สึกกลัวองค์รัชทายาท ดังนั้นเขาจึงยืดหลังตรง กัดฟันและเผชิญหน้ากับองค์รัชทายาท “เสด็จพี่ ท่านกำลังก่อกบฏ ข้าขอให้ท่านได้โปรดหยุดมือ เห็นแก่ความเป็นพี่เป็นน้อง ข้าจะอ้อนวอนเสด็จพ่อให้ไว้ชีวิตท่านสักหนึ่งชีวิต”

นี่เป็นครั้งที่สองที่ตงหลิงจื่อลั่วรู้สึกว่าชีวิตของเขากำลังถูกคุกคาม ครั้งแรกคือเฟิ่งชิงเฉิน ผู้หญิงบ้าผู้นั้นคุกคามชีวิตของเขาจนถึงที่สุดในตอนที่อยู่ด้านหน้าตำหนักของฮองเฮา

ครั้งที่สองก็คือเวลานี้ แม้เหล่าองครักษ์จะไม่ได้ยกอาวุธชี้มายังพวกเขา แต่มันก็ทำให้ตงหลิงจื่อลั่วสัมผัสได้ถึงลมหายใจแห่งความตาย

องค์รัชทายาทมองมายังตงหลิงจื่อลั่วโดยไม่กะพริบตา เขาเห็นถึงความกล้าหาญของตงหลิงจื่อลั่ว เมื่อเห็นเช่นนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าขององค์รัชทายาทชัดเจนและสดใสมากยิ่งขึ้น “หยุดมือ? นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น ข้าจะหยุดมือได้อย่างไร ฉากในวันนี้หายากถึงเพียงใด ในอนาคตจะสามารถเห็นฉากเช่นนี้ได้หรือไม่ เรื่องนี้มันพูดยาก”

“เสด็จพี่ ท่านบ้าไปแล้วอย่างนั้นหรือ? ท่านกำลังกบฏ โทษของการกบฏคือความตาย แม้ว่าท่านจะเป็นองค์รัชทายาทก็ตาม” ดวงตาของตงหลิงจื่อลั่วเบิกกว้างอย่างกะทันหัน มองไปยังองค์รัชทายาทโดยไม่เชื่อในสายตาของตนเอง

ในที่สุดเขาก็เข้าใจ องค์รัชทายาทในเวลานี้เหมือนกับเฟิ่งชิงเฉินในตอนแรกไม่มีผิด ไม่มีทางให้ถอย ทำได้เพียงสู้อย่างสุดชีวิต หากไม่สู้เขาก็จะต้องตาย เช่นนั้นไม่สู้ออกมาต่อสู้ ลากอีกฝ่ายให้พังพินาศไปตามกัน เช่นนี้จะเป็นการดีกว่า

แต่เขาไม่อยากเป็นเพื่อนเล่นกับคนบ้า

“บ้า? เจ้าบอกว่าข้าบ้า?” องค์รัชทายาทชี้มายังจมูกของตนเองพร้อมทำท่าทางตกใจ “น้องเจ็ด ข้าบ้าหรือไม่บ้า เจ้ารู้ดีอยู่แก่ใจ ข้ามีสิทธิ์เลือกหรือไม่ ตัวเจ้านั้นรู้ดี หากข้าเป็นบ้า ข้ามิมีทางมายืนอยู่ตรงนี้ หากข้าคิดจะก่อกบฏ ข้าก็ไม่มีทางลงมือกับพวกเจ้า เพราะว่าพวกเจ้านั้นยังไม่คู่ควร”

คนเดียวที่จะหยุดไม่ให้องค์รัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์ได้ก็คือจักรพรรดิ หากองค์รัชทายาทต้องการกบฏ เขาก็น่าจะทำการสังหารจักรพรรดิ คำพูดนี้ขององค์รัชทายาทนั้นถูกต้อง เมื่อโจวอ๋องรับรู้ว่าองค์รัชทายาทไม่ได้มีเจตนาก่อกบฏ เขาจึงรีบอธิบายออกมา “เสด็จพี่ เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด สั่งให้คนของท่านถอยไป ข้าสัญญาว่าข้าจะอธิบายให้เสด็จพ่อฟังว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของท่าน”

ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร ก่อนอื่นไปอยู่ให้ห่าง รอดพ้นจากสายตาได้ก็ยิ่งดี ออกไปจากจวนเฟิ่ง เมื่อกลับไปถึงพระราชวังค่อยส่งให้คนมาจัดการกับองค์รัชทายาท

“ฮ่าฮ่า......น้องห้า ในสายตาของเจ้า ข้าโง่ถึงเพียงนั้นเลยงั้นหรือ หากให้คนของข้าถอยออกมา ข้ายังมีทางรอดอยู่อีกงั้นหรือ? หลังจากพวกเจ้ากลับไปยังพระราชวัง แค่ไม่ใส่ความข้ามากไปกว่านี้ก็เพียงพอแล้ว ยังจะมีหน้ามากล่าวอีกว่าจะช่วยข้าอธิบายเรื่องราวทั้งหมด” รูปร่างหน้าตาขององค์รัชทายาทนั้นไม่ได้แย่ เพียงแต่แรงกดดันที่ได้รับนั้นหนักหนาจนแทบทำให้เขาหายใจไม่ออก เขาไม่เคยมีความสุขอย่างแท้จริงมาก่อน และครั้งนี้คือรอยยิ้มอันเปล่งประกายแท้จริงจากหัวใจของเขา

โจวอ๋องได้ยินคำพูดเช่นนั้นขององค์รัชทายาท สีหน้าของเขาเกิดความละอายใจ แต่ในฐานะองค์ชาย แน่นอนว่าใบหน้าของเขานั้นด้านเพียงพอ สถานการณ์ไม่สู้ดีนัก โจวอ๋องจะกล้าเปลี่ยนใจได้อย่างไร? เขาทำได้เพียงยิ้มและกล่าวออกมาว่า “เสด็จพี่ ก็แค่สังหารผู้รับใช้เพียงมิกี่คนมิใช่หรือ? เรื่องราวมันมิได้หนักหนาอะไรถึงขนาดนั้น ต่อให้เสด็จพ่อทรงลงโทษ ก็คงมิใช่เรื่องใหญ่อะไร ทำไมเสด็จพี่ถือต้องคิดว่าตนเองกำลังเผชิญอยู่กับทางตันด้วย”

“ทางตัน? ข้าเผชิญกับทางตันมานานแล้ว มิเห็นจำเป็นต้องบีบบังคับ” องค์รัชทายาทจ้องมองไปยังตงหลิงจื่อลั่ว ดวงตาสีเข้มอันลึกล้ำ

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเพียงตัวกระตุ้น นับตั้งแต่ตงหลิงจื่อลั่วได้ครอบครององครักษ์เสื้อโลหิต นั่นก็คือช่วงเวลาที่เขาได้พบกับทางตัน

จะเอาตงหลิงจื่อลั่วมาเทียบกับโจวอ๋องไม่ได้ เอาเย่อหยิ่งต่อหน้าองค์รัชทายาทจนคุ้นชิน ก่อนหน้านี้ถูกทำให้อับอายโดยองค์รัชทายาท เขารู้สึกรำคาญเป็นเวลานาน และเวลานี้ถูกองค์รัชทายาทจับจ้อง ตงหลิงจื่อลั่วจะถอยได้อย่างไร เงยหน้าขึ้นสบตากับองค์รัชทายาท กล่าวออกมาอย่างเย่อหยิ่งและเยือกเย็น “องค์รัชทายาท เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”