นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 883

"อะไรนะ?"

เฟิ่งชิงเฉินตกตะลึง เสียงของนางดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว นางเงยหน้าขึ้นด้วยแววตาว่างเปล่า ดวงตาสวยงามกลมโตสดใส "เจ้ากล่าวขอโทษข้าในนามของลั่วอ๋องหรือ?"

เสด็จอาเก้าพยักหน้าด้วยรอยยิ้มตรงมุมปากของเขา "แม้ว่าจะมีผู้คนมากมาย ณ เวลานั้น แต่สิ่งที่ลั่วอ๋องกล่าวนั้นกล่าวกับข้าจริงๆ ในเมื่อข้าตกลงแล้ว ข้าก็ต้องรักษาคำพูดของข้าต่อเขา"

นี่คือการบอกเฟิ่งชิงเฉินว่าหากนางไม่เชื่อ นางสามารถไปถามถึงหลักฐานได้ เขาขอโทษในนามของตงหลิงจื่อลั่ว เมื่อครู่เป็นเพราะเฟิ่งชิงเฉินคิดมากเกินไป

"เอ่อ......" เฟิ่งชิงเฉินกัดฟัน ไม่ว่าจะมองอย่างไร นางก็รู้สึกว่าใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเสด็จอาเก้านิ่งเงียบ มือขวาของเฟิ่งชิงเฉินกำแน่น พยายามรั้งตนเองเอาไว้

ไม่ได้ หากว่าทำร้ายใบหน้าของเสด็จอาเก้าจริงๆ พรุ่งนี้เขาจะมองคนอื่นได้อย่างไร เฟิ่งชิงเฉินปล่อยกำปั้นของตนเองลงแล้วตะโกนใส่เสด็จอาเก้า "เอามือออกมา"

ไม่ให้ตบหน้า นางตบที่อื่นก็ได้นี่

"ข้าไม่ได้โกหกเจ้า" เสด็จอาเก้าถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นแก้มพองของเฟิ่งชิงเฉิน เขาก็ยื่นมือออกไปตรงหน้าเฟิ่งชิงเฉินอย่างเชื่อฟัง

เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่เกรงใจเช่นกัน นางจับแขนของเสด็จอาเก้า อ้าปากออกแล้วเริ่มกัด

ทำให้นางเจ็บ ทำให้นางโกรธ นางจะกัดนางให้ตายเชียว

เฟิ่งชิงเฉิน โหดเหี้ยมมาก นางกัดไม่ปล่อยมือ จนได้กลิ่นเลือดแล้วมองไปทางเสด็จอาเก้าอย่างยั่วยุ

"หายโกรธแล้วหรือ?" เสด็จอาเก้าเอื้อมมือไปเช็ดน้ำลายจากมุมปากของเฟิ่งชิงเฉิน นิ้วของเขาสัมผัสไปที่ริมฝีปากสีแดงของเฟิ่งชิงเฉินถูไปมา การเคลื่อนไหวและน้ำเสียงของเขาดูเหมือนคนที่ถูกกัดไม่ใช่เขา

“โกรธ” เฟิ่งชิงเฉินอ้าปากกัดนิ้วอันซุกซนของเสด็จอาเก้า

“เช่นนั้นก็กัดอีกสิ” เสด็จอาเก้ากล่าว

"ไม่กัดแล้ว ข้าเจ็บฟัน" ปลายลิ้นสัมผัสไปที่นิ้วของเสด็จอาเก้าเบา ๆ เสด็จอาเก้ารู้สึกเหมือนกระแสไฟฟ้าไหลจากนิ้วของเขาไปถึงหัวใจ ซึ่งมันชาและซาบซ่าน ปากแห้ง น้ำเสียงลดต่ำลงโดยไม่รู้ตัว "หากเจ้าไม่กัด ข้าจะกัดเอง เพราะข้าก็โกรธเช่นกัน"

เมื่อพูดจบ ก็พบว่าเสด็จอาเก้า ก้มศีรษะแนบไปตรงหูของเฟิ่งชิงเฉิน กำลังจะพูดบางอย่างใส่หูของเฟิ่งชิงเฉิน บรรยากาศค่อนข้างคลุมเครือ เฟิ่งชิงเฉินยังคงไม่เคลื่อนไหว และร่างกายของนางแข็งทื่อเล็กน้อย

ทุกอย่างดูสวยงามมาก เสด็จอาเก้ากำลังมีความปรารถนาบางอย่าง แต่ทันใดนั้นความโกลาหลก็เกิดขึ้น

"โจร มีโจร ปกป้องคุณหนู”

"จับโจรเร็ว รีบจับโจร"

ปีใหม่กำลังใกล้เข้ามาแล้ว จวนเฟิ่งมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญกลุ่มหนึ่งมาเบือน คนกลุ่มนี้เหมือนสัตว์ร้าย กระโดดออกมากลางดึกตรงเข้าไปในจวนเฟิ่งพร้อมมีดในมือ ฟันใส่ใครก็ตามที่พวกเขาเห็น......

ให้ตายสิ...... เมื่อเกิดเรื่องนี้ขึ้น เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินจึงไม่อาจสนทนากันต่อไปได้ บรรยากาศอันคลุมเครือจางหายไปทันที เมื่อเห็นว่าเนื้อกำลังจะเข้าปาก แต่เขากลับไม่ได้กิน ดวงตาเสด็จอาเก้าฉายแววแห่งความโหดร้ายอย่างรุนแรง

มือสังหารเหล่านี้มาไม่ถูกจังหวะเลย

“จะมีมือสังหารอยู่ในเมืองหลวงได้อย่างไร พันธมิตรมือสังหารบุกเข้าไปในเมืองหลวงโดยไม่คำนึงถึงข้อตกลงของทั้งสี่แคว้น? ที่ผ่านมานี้ข้าได้ทำอะไรอุกอาจเสียจนจักรพรรดิปล่อยให้มือสังหารเข้ามาในเมืองได้เล่า” เมื่อได้ยินว่าเป็นมือสังหาร เฟิ่งชิงเฉินสิ่งแรกที่นึกถึงก็คือเงินค่าหัว

"เอ่อ......คงจะดีกว่าหากไม่ไปเข้าร่วมเรื่องนี้ ดาบไม่มีตา หากเราตกเป็นเป้าหมายขึ้น ต้องลำบากผู้คุ้มกันมาช่วยเราอีก" แม้จะกล่าวเช่นนั้น เฟิ่งชิงเฉินก็เดินตามออกไปอย่างเชื่อฟัง

เจ้าเสด็จอาเก้าอารมณ์เสีย เขาหันกลับมากล่าวว่า "ว่าอย่างไรนะ? เจ้ากังวลว่าข้าจะปกป้องเจ้าไม่ได้?"

“หาใช่ ข้าแค่กังวลว่าจะสร้างปัญหาให้กับผู้คุ้มกัน คนอย่างข้าไม่มีความสามารถในการป้องกันตัวเอง แน่นอนว่าในระยะประชิดเช่นนี้ เขาต้องซ่อนตัวให้ดี เพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้าหมาย” คำพูดของเฟิ่งชิงเฉินนั้นจริงใจอย่างยิ่ง

นางไม่มีความกล้าหาญและไม่เคยอยากเป็นฮีโร่ ดังนั้นเมื่อนางพบกับอันตราย เว้นแต่นางแน่ใจว่าจะช่วยได้ นอกจากนั้นนางจะซ่อนตัวอยู่ในที่ปลอดภัย

บางครั้งการไม่เพิ่มความวุ่นวายก็เป็นตัวช่วยที่ดีที่สุด

"อืม เจ้าแค่ต้องดูแลตัวเอง แต่อย่าสนใจเรื่องนี้เมื่อข้าอยู่ที่นี่ด้วย เพียงตามข้ามา" เสด็จอาเก้าดึงเฟิ่งชิงเฉินไปที่ศูนย์กลางของการต่อสู้

อย่างที่เสด็จอาเก้าเดาไว้ เป้าหมายของผู้มาเยือนคือหวังชี แต่เมื่อเขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าปรากฏตัว เขาก็แบ่งกำลังหนึ่งในสามออกมาทันที เพื่อโจมตีเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน

การที่สามารถจับเฟิ่งชิงเฉินได้ พวกเขาจะได้มีตัวต่อรองเพิ่มขึ้น ส่วนเสด็จอาเก้า......

เมื่อมองไปที่ทิศทางการโจมตีของหน่วยกล้าตายเหล่านี้ จะเห็นได้ว่าคนเหล่านี้ไม่กล้าแตะต้องเสด็จอาเก้าเลย

"ที่แท้ ข้ามาเป็นเกราะกำบังให้เจ้านี่เอง" เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหดหู่ใจ

นางยืนอยู่กับเสด็จอาเก้า แต่คนเหล่านี้เพียงต้องการที่จะจับนาง เป้าหมายทั้งหมดของพวกเขามุ่งตรงมายังทิศทางที่นางยืนอยู่ พวกเขาไม่กล้าโจมตีเสด็จอาเก้าเลย

ใช่สิ การมีภูมิหลังที่ดีสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด แม้แต่หน่วยกล้าตายก็ยังไว้หน้า......