นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 884

เหตุผลที่หน่วยกล้าตายตระกูลหวังเหล่านี้ไม่กล้าแตะต้องเสด็จอาเก้าก็เพราะเสด็จอาเก้ามาจากราชวงศ์ตงหลิง หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา จักรพรรดิอาจจะมีความสุข แต่เพื่อเห็นแก่หน้าของราชวงศ์และผลประโยชน์ของราชวงศ์ จักรพรรดิจะไม่มีวันปล่อยตระกูลหวังไปแน่นอน จะใช้โอกาสนี้โจมตีตระกูลหวังอย่างรุนแรง แม้ว่าตระกูลจะไม่ได้รับความเสียหายจากการทำลายล้างถึงขนาดสิ้นตระกูล แต่ตระกูลหวังคงจะนองเลือดเป็นแน่

การมีคนคุ้มกันเบื้องหลังนี่ดีจริง เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่เสด็จอาเก้าอย่างอิจฉา คิดกับตัวเองว่า เส้าฉีกล่าวว่าวังเซวียนเซียวเป็นผู้สนับสนุนของนางมิใช่หรือ? เหตุใดนางมีผู้สนับสนุนเบื้องหลังเก่งอาจขนาดนี้ คนเหล่านี้ยังกล้าจัดการนาง อยากโจมตีก็โจมตี หรือเพราะเซวียนเส้าฉีเป็นคนในยุทธจักร พวกเขาจึงไม่กลัว?

ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย ทางราชวงศ์ยังเกรงใจเผ่าเซวียนเซียวมาก เหตุใดถึงไร้ประโยชน์สำหรับนาง เป็นเพราะนิสัยของนางหรือ?

เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่เสด็จอาเก้าด้วยความไม่พอใจ เมื่อนึกถึงเรื่องร้ายต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับนาง ก็รู้สึกย่ำแย่......

ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือทั้งสองคนมีใจตรงกัน เมื่อเฟิ่งชิงเฉินมองไปทางเสด็จอาเก้า และเสด็จอาเก้าบังเอิญมองกลับมาที่นาง เห็นดวงตาแห่งความอิจฉาริษยาของของเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นนึกถึงสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินพึมพำเมื่อครู่ เสด็จอาเก้าก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวเฟิ่งชิงเฉิน

“เด็กดี ข้าไม่ยอมให้เจ้าเป็นโล่แก่ข้าแน่ ข้าจะเป็นโล่ของเจ้าเอง"

เมื่อกล่าวหน่วยกล้าตายก็รีบออกจากวงล้อมพุ่งมาหาเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้ารีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องเฟิ่งชิงเฉินซึ่งอยู่ข้างหลังเขา ยกเท้าขึ้น เตะคนผู้นั้นกลับเข้าไปในวงต่อสู้

“ข้าจะฝืนใจเชื่อเจ้าสักครั้ง” ในที่สุดเฟิ่งชิงเฉินก็แสดงรอยยิ้มออกมา เมื่อเห็นหน่วยกล้าตายของตระกูลหวังต่อสู้อย่างดุดันมากขึ้นเรื่อย ๆ เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้ว ถอยหลังหนึ่งก้าว ซ่อนตัวในตำแหน่งที่ปลอดภัย

“เจ้าต้องเชื่อใจข้า ไม่ต้องกังวลหากยังมีข้าอยู่ หากข้าตาย เจ้าก็อย่าหวังได้อยู่คนเดียว ข้าจะไม่อนุญาตแน่” เสด็จอาเก้ายังเดินไปทางเฟิ่งชิงเฉิน ทำหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวแก่นาง เขาส่งสัญญาณให้ทหารรักษาการณ์ที่อยู่ข้างหลังเขา และองครักษ์ลับหญิงของเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาช่วยเหลือ

หน่วยกล้าตายตระกูลหวังนั้นแข็งแกร่งมาก เพื่อหลีกเลี่ยงการสูญเสียชีวิตที่ไม่จำเป็น เสด็จอาเก้าก็มิรังเกียจที่จะใช้กำลังคนของตน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ถือว่าโชคร้ายสำหรับหน่วยกล้าตาย หากเสด็จอาเก้าไม่มาที่จวนเฟิ่ง พวกเขาอาจยังมีโอกาสชนะกว่าครึ่ง แต่ตอนนี้ ... โอกาสชนะ สักหนึ่งในสิบก็ไม่เลวแล้ว

“ไม่ปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียวงั้นหรือ? ก่อนข้าตาย ข้าต้องฆ่าเจ้าก่อนหรือไม่?” ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินเป็นประกาย นางไม่ได้ถือเอาคำพูดของเสด็จอาเก้าเป็นเรื่องตลก นางจริงจังมาก

“เจ้าต้องมีความสามารถนั้นเสียก่อน เช่นนั้นอาจได้" ไม่เป็นไรหากเขาจะตายด้วยน้ำมือของเฟิ่งชิงเฉิน แต่ถ้าต้องการให้เขาฆ่าตัวตายเพื่อนาง......โปรดยกโทษด้วย เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

“ตกลง ข้าจะจำคำพูดของเจ้า ถ้าข้าต้องตาย ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าอยู่คนเดียวเช่นกัน" เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่จริงจัง

“ข้าจะไม่ออมมือ และไม่มีวันรอเจ้ามาจับฆ่าอย่างแน่นอน" นี่คือการบอกเฟิ่งชิงเฉินว่า หากนางต้องการฆ่าเขา ต้องพึ่งพาความสามารถของนางเอง และเขาจะไม่ออมมือ

เฟิ่งชิงเฉินกำหมัดแน่น "ไม่ต้องกังวล ข้าจะทำได้อย่างแน่นอน สักวันหนึ่ง ข้าจะสามารถฆ่าเจ้าได้"

“เอ่อ...... ข้าคงไม่ตั้งตารอวันนั้น" เสด็จอาเก้าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ บทสนทนาของพวกเขาเริ่มแปลกขึ้นเรื่อยๆ

“ก็ดี ข้าเองก็ไม่คาดหวัง ข้าจะไม่มีวันแสวงหาความตายเอง หากข้าสามารถเลือกมีชีวิตอยู่ได้" การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด แต่ในขณะนี้เฟิ่งชิงเฉิน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ศัตรูอยู่ตรงหน้าพวกเขา แต่พวกเขากำลังถกเถียงกันเรื่องการฆ่ากัน ซึ่งมันไม่ธรรมดาจริงๆ

ทะเลาะด้วยหัวข้อ "หากใครคนหนึ่งตาย จะไม่มีวันปล่อยอีกคนให้อยู่คนเดียว" ซึ่งเริ่มต้นและจบลงอย่างอธิบายไม่ได้ แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินกับเสด็จอาเก้าจะจริงจัง แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้ถือสาเรื่องนี้ ทั้งสองคนสงบลงอีกครั้ง ให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของหน่วยกล้าตายตระกูลหวัง