นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 896

เมื่อซุนซือสิงถูกส่งตัวมาที่หุบเขาซวนยีครั้งแรก ปรมาจารย์ซวนยีแสดงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา เขาไม่ยอมมองหน้าซุนซือสิงเลย เขาให้หมอยาพาซุนซือซิงไปในสถานที่ห่างไกลจากสายตาเขา และส่งลูกศิษย์ไปดูแลแทน

แต่ตอนที่ปรมาจารย์ซวนยีได้ยินว่าศีรษะของซุนซือสิงมีบาดแผล และหลังจากเห็นวิธีการรักษาของเฟิ่งชิงเฉินแล้ว สีหน้าและกริยาท่าทางของปรมาจารย์ซวนยีก็เปลี่ยนไปทันที และรีบแย่งหน้าที่นี้มาทำแทน เขาป้อนยาให้กับซุนซือสิงเองกับมือ

เมื่อเห็นซุนซือสิงนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย บนศีระของเขามีผ้าพันแผลพันอยู่ ดวงตาทั้งสองของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที และเอาแต่ตำหนิตัวเองว่าไร้วิสัยทัศน์มาก วัสดุชั้นดีมาหาเขาเองถึงที่ แต่เขาไม่ไปศึกษามันตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเห็น

แต่ก็ตอนนี้มันยังไม่สายเกินไป ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีกลืนน้ำลายตัวเอง ระงับความเร่งรีบในใจตัวเอง และเขาก็รีบแกะผ้าพันแผลที่พันอยู่บนศีรษะของซุนซือสิงออกทันที เมื่อเห็นรอยเย็บบนหลังกระโหลกแล้ว น้ำลายของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีแทบจะไหลออกจากปากของเขา “รอยแผลนี้ถูกเย็บให้ประสานเข้ากันอย่างสวยงาม น่าเสียดายจริงๆ น่าเสียดายที่ข้าไม่เห็นมันตั้งแต่เมื่อวันก่อน”

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีก็หักห้ามใจตัวเองไม่อยู่อีกแล้ว เขาไม่พูดพร่ำทำเพรีบหยิบเครื่องมืออกมา และเตรียมตัดรอยเย็บหลังกระโหลกของซุนซือสิง ส่วนซุนซือสิงจะตายหรือไม่ตาย เรื่องนี้ไม่อยู่ในแนวคิดและการตัดสินใจของเขาเลย

มักจะมีคนที่ต้องเสียสละเพื่อความก้าวหน้าทางการแพทย์อยู่เสมอ การเสียสละของคนคนนึงที่แลกมากับความสุขของคนนับพันนับหมื่นคน เขาจึงคำนึงถึงแค่ผู้ป่วยอีกหลายชีวิตที่รออยู่ ส่วนคนที่เสียสละจะยินยอมหรือมไม่ ก็ไม่ได้อยู่ในแนวความคิดและการตัดสินใจของเขาเลย ถ้าคุณมีน้ำยามากพอก็ลุกขึ้นมาพูดเลยสิ

ซุนซือสิงไม่สามารถคัดค้านได้ แต่ใช่ว่าคนอื่นจะคัดค้านไม่ได้ ในขณะที่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีกำลังจะแตะต้องตัวของซุนซือสิงนั้น จั่วอั้นที่นั่งรอจนราจะเกาะตัวแล้วก็ได้เข้ามามีบทบาทกับเขาสักที。。

“หยุดมือของเจ้าซะ” จั่วอั้นก็ลงจากหลังคาอย่างห้าวหาญ และเอาดาบที่แสนจะยาวและเบาบางขั้นกลางระหว่างปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีและซุนซือสิง ทั่วทั้งร่างของเขาเปล่งออร่าสังหารอันเยือกเย็นออกมา

เมื่อใดที่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีขยับเพียงเล็กน้อย ก็จะลงมือสังหารเขาทันที

น่าเสียดาย ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีไม่มีความเกรงกลัวต่อเขาเลย เขาเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธและถามว่า: "เจ้าเป็นใคร ถึงกล้ามาสร้างปัญหาในหุบเขาซวนยีของข้า ทหาร! มาเอาไอ้เศษสวะที่อยู่ตรงนี้ออกไปที "

หลังจากที่พูดเสร็จ หมอยาและพวกอันธพาลที่อยู่ด้านนอก ก็รีบบุกเข้ามา ล้อมรอบตัวจั่วอั้นทันที

“ หึ”จั่วอั้นถอนหายใจด้วยท่าทีเหยียดหยาม ต่อหน้าฝูงอันธพาล และในดวงตาทั้งคู่ของเขาไม่มีความเกรงกลัวอยู่เลย ตรงกันข้ามกลับมีแต่ความกระตือรือร้นพร้อมที่จะสู้อยู่เสมอ

"ไม่ได้ต่อสู้มานานมากแล้ว เขารู้สึกเบื่อมากแล้ว กับบ้านห่วยๆหลังนี้แสงก็ไม่ดี วิวก็ไม่ดี ตอนสู้กันเดี๋ยวข้าช่วยพังมันไปด้วยละกัน"

ลูกคิดของจั่วอั้นก็ดี แต่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีก็ไม่เลวเหมือนกัน เขาฉวยโอกาสตอนที่จั่วอั้นกำลังสู้กับพวกฝูงอันธพาลอยู่ ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยียิ้มอย่างเยาะเย้ย ก่อนเจ้าตัวจะทำการแกะผ้าพันแผลที่พันอยู่บนศีระษะของซุนซือสิงอีกครั้ง

น่าเสียดาย คนที่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเจอวันนี้นั้นไม่ใช่ใครอื่น เพราะเขาคือ'จั่วอั้น'่สุดยอดนักฆ่า ดาบยาวที่แหลมคมข้ามฝูงชนมากมาย และพุ่งตรงมาทางปรมาจารย์ซวนยี

ปรมาจารย์ซวนยีร้องดังลั่น และรีบถอยหลัง"อ๊า......ไอ้สารเลว ไอ้นี่มันมาจากไหน พวกเจ้าจะยืนนิ่งกันอยู่ทำไม ไปจับมันสิลุยเลย แต่อย่าให้มันถึงตาย ไอ้คนที่กล้ามาทำลายแผนการของข้า หึหึหึ.....ถ้าเกิดข้าไม่ได้บดเจ้าเป็นยา ก็อย่าเรียกข้าว่าปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเลย"

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีสั่งด้วยอารมณ์ที่โกรธมาก และยิ่งอยู่ยิ่งมีคนเข้ามาในห้องรักษาตัวของซุนซือสิง จนคนอัดแน่นทั้งห้อง เขาไม่ได้ขยับกล้ามเนื้อมานานมากแล้ว จั่วอั้นกำลังสู้ได้อย่างมีความสุข แต่เพราะว่าไม่ใช่ภารกิจสังหาร ก็เลยได้แต่เตะพวกนี้เหมือนกระสอบทราย โดยใช้ท้าวซ้ายเตะบินไปคนนึง และใช้ท้าวขวาเหยียบอีกคนลง

ก๊อกๆๆ....อันธพาลของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีโดนซ้อมจนนอนกองเต็มอยู่บนพื้น และเขาต้องการใช้ประโยชน์จากความโกลาหลนี้ในการเปิดบาดแผลของซุนซือสิงอยู่หลายครั้ง แต่ก็มักมีคนลอยผ่านมาอยู่เสมอ เขาจึงต้องถอยออกห่างไปก่อน

จากที่พยายามอยู่หลายครั้ง ในที่สุดปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีก็ยอมแพ้ หลังจากที่เห็นเห็นความแข็งแกร่งและความเหี้ยมโหดของจั่วอั้นแล้ว และเขาสาบานกับฟ้าว่า:"ข้าจะไม่ยุ่งกับซุนซือสิงอีกเด็ดขาด และถ้าหากตอนที่อยู่ที่หุบเขาซวนยีมีใครไปแตะต้องตัองตัวของซุนซือสิงแม้แต่ปลายเล็บ ขอให้คนทำยาที่อยู่หลังหุบเขาของข้าต้องตายทั้งหมด"

"จงจำคำของเจ้าไว้ ถ้าหากมีคนมาแตะต้องตัองตัวของซุนซือสิงแม้แต่ปลายเล็บ ข้าจะทำลายหุบเขาซวนยีของเจ้าให้ราบกองไปกับดิน"สำหรับปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีแล้วคนทำยาหลังหุบเขานั้นสำคัญยิ่งกว่าชีวิตของเขา

หลังจากที่ได้รับคำมั่นสัญญาจากปรมาจารย์ซวนยีแล้ว ภารกิจของจั่วอั้นก็ได้สำเร็จ เขาได้ฝากตัวซุนซือสิงไว้กับปรมาจารย์ซวนยีให้เขาช่วยดูแล และได้จากไปอย่างสง่างาม

น้ำตาของปรมาจารย์ซวนยีได้คลอเบ้า เขาเดินไปส่งจั่วอั้นที่หน้าหุบเขา จนกระทั่งมองไม่เห็นเงาของจั่วอั้นแล้ว เขาได้กระโดดขึ้นมาและพูดว่า:"โอ้พระเจ้า ไอ้สารเลวนี้มันมาจากไหนเนี่ย ไร้มารยาทสิ้นดีไม่รู้วิธีเคารพคนแก่ และยังปฏิบัติต่อคนแก่อย่างฉันอย่างโหดเหี้ยม "

บนใบหน้าของปรมาจารย์ซวนยีอาบไปด้วยน้ำตา หลังจากที่จั่วอั้นได้ออกไปแล้ว เขารีบไปห้องของซุนซือสิง บ่อยครั้งที่คิดจะลงมือกับซุนซือสิง แต่เมื่อคิดถึงความเหี้ยมโหดของจั่วอั้นแล้ว ก็ต้องกัดฟันทนไป บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย ตอนเดินออกไปมักหันกลับมามองเขาอยู่หลายครั้ง

บนโลกนี้ไม่มีอะไร โหดร้ายไปมากกว่านี้แล้ว

นั่นเรียกว่าความเกลียดชังของปรมาจารย์ซวนยี แต่จั่วอั้นกลับเกลียดเขามากขึ้น พอออกจากหุบเขาซวนยีแล้ว ก็พบกับผู้นำหนึ่งในใต้หล้ายอดชุมชนอย่างปู้จิงหยุน ทั้งสองได้ต่อสู้กันอย่างดุเดือด ต่างคนต่างถอยคนละครึ่งก้าว ปู้จิงหยุนบอกกับจั่วอั้นว่า เป้าหมายครั้งนี้ของข้าคือร่วมมือกับเจ้าเพื่อฆ่าคนคนนึง

จั่วอั้นเองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้！