นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 899

ดาบของเย่เย่นั้นรวดเร็วเป็นอย่างมาก แต่องครักษ์ของเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ธรรมดา พวกเขาเฝ้าระวังเย่เย่มาโดยตลอด ทันใดที่เห็นเย่เย่ลงมือ พวกเขาก็ตอบโต้กลับไปโดยไม่เกรงใจ

ฝ่ายเริ่มโจมตีกับฝ่ายป้องกันนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง กรณีแรกจะติดคุกเมื่อสังหารผู้คน แต่กรณีหลังอย่าว่าแต่ประชาชนเลย แม้แต่ขุนนางหรือรัฐบาลเองก็สามารถเข้าใจได้

การป้องกันเป็นสิ่งพื้นฐาน สิ่งนี้ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็สามารถใช้ได้อย่างถูกต้อง ดังนั้นเจ้าจะไม่มีทางนิ่งเฉยเมื่อถูกอีกฝ่ายเข้ามาเอาชีวิต และทำแค่เพียงกล่าวหาว่าอีกฝ่ายเป็นฆาตกรรม

เย่เย่พาเหล่าองครักษ์มาบุกถึงจวนเฟิ่ง และลงมืออย่างไม่ลังเล เวลานี้สถานการณ์ทุกอย่างเอื้อประโยชน์ให้แก่เฟิ่งชิงเฉิน เมื่อเฟิ่งชิงเฉินบรรลุเป้าหมาย นางจะเลิกโจมตี ถอยกลับมา และหลีกเลี่ยงการต่อสู้

แต่เมื่อเห็นความแตกต่างระหว่างความแข็งแกร่งของศัตรูกับตนเอง แววตาของเฟิ่งชิงเฉินเผยให้เห็นถึงความกังวล จำนวนคนที่เย่เย่พามานั้นมากกว่าคนของจวนเฟิ่งหลายเท่า เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าจะสามารถยื้อเวลาจนถึงกองทหารมาให้ความช่วยเหลือได้หรือไม่

“มิต้องกังวล นี่คือเมืองจักรพรรดิ อีกไม่นานทหารลาดตระเวนก็จะมาถึงแล้ว มิเป็นไรอย่างแน่นอน” หวังจิ่นหลิงยื่นมือออกไปปลอบโยนหวังจิ่นหลิงและรีบดึงมือออกทันใด

ยังคงมีร่องรอยของความอบอุ่นอยู่ในฝ่ามือของเขา หวังจิ่นหลิงนำมือไขว้หลังอย่างเงียบ ๆ เขากำมือไว้แน่น......

“ข้ารู้ มิเช่นนั้นข้าคงไม่มีทางออกมาท้าทายเย่เย่ เย่เย่หุนหันพลันแล่นเกินไป เจ้าเมืองเย่เฉิงจากไปแล้ว ข้าสงสัยเสียจริงว่าภายใต้การปกครองของเขา เมืองเย่เฉิงจะกลายเป็นเช่นไร” เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเสด็จอาเก้าวางแผนโจมตีเมืองเย่เฉิงมาโดยตลอด และเหตุการณ์ครั้งนี้ไม่รู้ว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเสด็จอาเก้าด้วยหรือไม่

“มิว่าจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร มันก็มิมีทางกลายเป็นเมืองอันว่างเปล่าหรือเมืองร้างเป็นแน่ เพราะคนพวกนั้นมิมีทางยอมเป็นอันขาด” หวังจิ่นหลิงรู้ดี มีผู้คนมากมายต้องการหาผลประโยชน์จากเมืองเย่เฉิง และทุกคนต่างรู้ดี สิ่งที่ล้ำค่าที่สุดของเมืองเย่เฉิงไม่ใช่ดินแดน แต่เป็นทหารม้าและประชาชน

“เรื่องนี้มันก็จริง เมืองอันว่างเปล่าไม่คู่ควรแก่การลงมือของคนพวกนั้น แต่ทหารม้าเหล็กและประชาชนแห่งเมืองเย่เฉิงจะรับใช้และจดจำตระกูลเย่ในฐานะเจ้าเมืองเท่านั้น ดังนั้นมิว่าคนเหล่านั้นจะต้องการเมืองเย่เฉิงมากเพียงใด พวกเขาก็มิมีทางทำลายตระกูลเย่ และไม่มีทางทำลายเมืองเย่เฉิง” เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า เมื่อเห็นเย่เย่ที่จ้องมองมาที่นางราวกับสัตว์ป่า ความรู้สึกหวาดกลัวแวบเข้ามาในหัวใจของเฟิ่งชิงเฉิน

แววตาที่เย่เย่จ้องมองนางมันช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน เขาคิดว่านางเป็นคนสังหารบิดาของเขาโดยแท้จริง เย่เย่คงไม่โกรธถึงขั้นพาทหารม้าเหล็กแห่งเมืองเย่เฉิงออกมาเพื่อบดขยี้นาง

ด้วยนิสัยอันบ้าคลั่งของเย่เย่ มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมถามออกไปว่า “จิ่นหลิง เจ้าคิดว่าใครเป็นคนใส่ร้ายข้า ดูจากท่าทางของเย่เย่แล้ว เขาคงมั่นใจเป็นอย่างมากว่าข้าคือผู้ที่สังหารบิดาของเขา”

คนที่โยนความผิดให้นาง จะต้องคิดจะเอาชีวิตของนางเป็นแน่

หวังจิ่นหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย มือที่กำอยู่แน่นคลายออก “นี่ไม่ใช่การโยนความผิดให้กับเจ้า แต่เป็นการโยนความผิดให้กับเสด็จอาเก้า”

“เจ้ากำลังจะบอกว่า มีคนต้องการเพิ่มความแค้นที่เย่เย่มีต่อเสด็จอาเก้างั้นหรือ? งั้นเหตุใดจึงไม่โยนความผิดให้แก่เสด็จอาเก้าโดยตรง แต่กลับดึงข้าเข้ามาเกี่ยว” เฟิ่งชิงเฉินหันกลับไป ถามออกมาด้วยใบหน้าแห่งความสงสัย

“ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เมื่อราดน้ำสกปรกลงบนร่างกายของเจ้า เสด็จอาเก้าก็มิอาจล้างมันให้สะอาดได้ แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการคาดเดาของข้า มันอาจมิใช่เรื่องจริง เรื่องนี้พวกเราจะต้องพูดคุยปรึกษากับเสด็จอาเก้าเสียก่อน เวลานี้เย่เย่ไร้ซึ่งสติในการควบคุมตนเอง รอให้เขาสงบสติอารมณ์ลงก่อนค่อยไถ่ถามหาความเชื่อมโยงไปถึงตัวของเสด็จอาเก้า”

ความแค้นระหว่างเฟิ่งชิงเฉินและเย่เย่นั้นเปิดเผยให้เห็นอย่างชัดเจน เฟิ่งชิงเฉินมีโอกาสที่จะสังหารเจ้าเมืองเย่เฉิง และภายใต้ความช่วยเหลือของเสด็จอาเก้า นางก็มีพลังมากพอที่จะสังหารเจ้าเมืองเย่เฉิง

หมากกระดานนี้เป็นหมากที่ยากจะเดิน แต่สำหรับเย่เย่แล้วมันเป็นหมากที่มีประโยชน์เป็นอย่างมาก เย่เย่มีอคติต่อเฟิ่งชิงเฉิน และคิดว่าสิ่งที่ตนคิดนั้นเป็นความจริง นอกจากจะหาผู้ลอบสังหารที่แท้จริงพบ ไม่ว่าอย่างไรเย่เย่ก็คงคิดว่าผู้ที่สังหารบิดาของเขาก็คือเฟิ่งชิงเฉิน

“หายนะครั้งนี้ข้าคงต้องเป็นผู้แบกรับเป็นแน่ มิรู้ว่าเรื่องราวจะจบลงเมื่อใด และมิรู้ว่าทางจักรพรรดิทรงมีความคิดเช่นไร” เฟิ่งชิงเฉินกุมขมับตนเอง รอให้ตี๋ตงหมิงพาทหารมาสยบความวุ่นวาย และพาพวกเขาไปสงบสติอารมณ์

ส่วนคนอื่นเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้ใส่ใจถึงขนาดนั้น ต่อให้จักรพรรดิยินยอม เสด็จอาเก้าก็ไม่มีทางยอมส่งนางไปตายเพื่อสยบความโกรธของเย่เย่