นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 908

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดอะไรเลย เสด็จอาเก้าไม่ใช่คนโง่ เขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? เฟิ่งชิงเฉินแค่ไม่ได้ถามอย่างละเอียด และเสด็จอาเก้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงเรื่องนี้

ถึงจะรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ตามหานาง แต่ก็รู้ว่าเขาจะทำเช่นไร? เสด็จอาเก้าไมได้โกรธเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นเจาก็กวักมือเรียกเฟิ่งชิงเฉิน "มานี่"

"ไม่ไปเพคะ” เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้แสดงออกอย่างเย่อหยิ่งจนเกินไป

จะมาล้อเล่นอะไรกัน ไม่ได้มีการแบ่งชนชั้นเช่นนี้ ก่อนหน้ายังเป็นเสด็จอาเก้าและขุนนาง ผ่านไปแค่พริบตาเดียวสถานะก็เปลี่ยนไป นางจะต้องทำตามคำสั่งทำไมกัน ?

“หากเจ้าไม่มา ข้าจะไปหาเจ้าเอง แต่หากเจ้าให้ข้าไปถึงตัวเจ้าเองหล่ะก็ เจ้าอาจจะทนไม่ได้ก็ได้” เสด็จอาเก้าขู่

"ไปก็ไป ข้าไม่ได้เกรงกลัวต่อฝ่าบาทแม้แต่น้อย" เฟิ่งชิงเฉินกัดฟันกรอด ท้ายที่สุดแล้วนางต้องยอมฝืน เดินไปหาเสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้ามองดูเฟิ่งชิงเฉินเดินเข้ามาเหมือนมดไต่อย่างไม่รีบร้อน อย่างไรก็ตามไม่ใช่เขาแน่นอนที่รอเฟิ่งชิงเฉินมาช่วย

ก้าวสั้นๆ เพียงสิบก้าว เฟิ่งชิงเฉินถึงจะเดินเข้าไปได้อีก แต่นางก็มีขีดจำกัด และไม่นานทั้งสองก็อยู่ห่างกันเพียงหนึ่งศอก เสด็จอาเก้าไม่รอช้า เขาดึงเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาในอ้อมกอด

"อ๋าา ... " เฟิ่งชิงเชนดิ้นจนเสด็จอาเก้าต้องกอดนางแน่น พร้อมกับโน้มศีรษะแนบชิดใบหน้าเฟิ่งชิงเฉิน "อย่าดิ้นนะคนดี ให้ข้ากอดสักนิด ถ้าเจ้าขืนดิ้น ข้าไม่อาจรับรองได้ว่าข้าจะไม่ทำอะไรล่วงเกินต่อเจ้าเป็นแน่ ? "

"ฮะ... " เฟิ่งชิงเฉินอ้าปาและกัดที่แขนของเสด็จอาเก้าอย่างแรง

“นี่เจ้า ทำไมถึงชอบกัดผู้อื่นนัก ?” เสด็จอาเก้าศีรษะเราะไม่ออก คนที่ควรจะโกรธคือเขา แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ท้ายที่สุดแล้วคนที่ผิดกลับเป็นเขาเสมอ

“ นี่แสดงให้เห็นว่าฝ่าบาทไม่ได้ถูกกัดมานาน การตายของเจ้าเมืองเย่ ฝ่าบาทได้รับประโยชน์ แต่ทำไมต่อหน้าข้า ฝ่าบาทถึงทำเป็นไม่รู้อะไร ฝ่าบาทนี่น่ารังเกียจนัก” เฟิ่งชิงเฉินเหยียดนิ้วมือของนางออกและตกหน้าอกของเสด็จอาเก้าสองครั้ง

เป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายคนนี้จะไร้ยางอาย

ความแข็งแกร่งของเฟิ่งชิงเฉินไม่เบา แม้เสด็จอาเก้าจะอดทนแค่ไหน เขาก็กอดเฟิ่งชิงเฉินอย่างแน่น ละถามตรง ๆ ว่า "เจ้าแน่ใจได้อย่างไร ข้าต้องหาโอกาสรวบรวมหลักฐานงั้นหรือ ?"

"ฝ่าบาทเป็นใคร ? โอกาสอันดีอยู่ต่อหน้าฝ่าบาท ถ้าฝ่าบาทไม่ทำ ฝ่าบาทก็ไม่ใช่เสด็จอาเก้า อย่างไรก็ตาม ข้าได้ให้ซีหลิงเทียนยวี่นำคำของข้าส่งต่อถึงฝ่าบาทว่าสำหรับเรื่องนี้ข้าจะนำหน้าเอง พอดีกับที่ฝ่าบาทอยู่ที่ลับจึงไม่ต้องกังวลเรื่องการอารักขาจักรพรรดิ และไม่ต้องกังวลว่าจักรพรรดิจะรู้ ฉะนั้นฝ่าบาทจึงถือว่าได้กุมหลักฐานไว้แล้ว"

การที่เฟิ่งชิงเฉินได้อยู่ใกล้ชิดกับเสด็จอาเก้าเป็นเวลาเกือบหนึ่งปี ทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเสด็จอาเก้าไม่ใช่คนที่หากไม่มีประโยชน์อะไร เขาจะไม่ทำการใดล่วงหน้า เรื่องของเจ้าเมืองเย่เป็นเรื่องที่มีร่องรอยตีนแมว เสด็จอาเก้าจะไม่ตรวจสอบได้เช่นไร

"คำใบ้ที่คลุมเครือเช่นนี้ ถ้าข้าไม่เข้าใจจะเป็นเช่นไร ?" เสด็จอาเก้าใช้ใบหน้าสัมผัสหน้าผากเฟิ่งชิงเฉินเบา ๆ จากนั้นค่อย ๆ จูบไล้ที่ใบหูและแล้วทั้งสองคนก็มีสัมพันธ์กันในที่สุด

แสงอาทิตย์สาดส่องแสงกระทบร่างทั้งสอง เสียดายไม่มีใครเห็น

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เฉียบแหลมของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินกฌมั่นใจว่าชายบูดบึ้งอย่างเสด็จอาเก้าไม่ได้โกรธเลย แต่เขาจงใจแสดงออกอย่างจริงจังเพื่อทำให้นางประหม่า

เฟิ่งชิงเฉินเหยียดมือขอนางออกมาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นโอบรอบเอวของเสด็จอาเก้าและพูดว่า "ถ้าฝ่าบาทไม่เข้าใจก็จะพลาดโอกาสนี้ไป ถ้ามีแค่เมืองเย่ก็ดีสิ ยังมีอีกแปดเมือง หากฝ่าบาททำไม่ได้ก็ไปขอฉู่ฉางฮว๋า เอาแคว้นฉู่มาอยู่ในมือ"

"เจ้ายอมให้ข้าแต่งงานกับผู้หญิงอีกคนงั้นหรือ?

"อะไรที่เรียกว่าข้าให้ฝ่าบาทไปภิเษกกับหญิงอื่น จะอภิเษกหรือไม่เป็นเรื่องของฝ่าบาท ข้าไม่ได้ห้าม" เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้นมองจมูกของเสด็จอาเก้า สายตาและคิ้วของนางแฝงด้วยรอยยิ้ม ราวกับจะบอกเสด็จอาเก้าว่า เสด็จอาเก้าจะอภิเษกหรือไม่นั้นไม่ได้มีผลกระทบต่อนาง