นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 907

ณ แคว้นเย่เฉิงนี้ เฟิ่งชิงเฉินทำได้ดีมาก ด้วยความช่วยเหลือของหลานจิ่วชิงอีกแรง สามารถตามหาคนลงมือได้พบและด้วยความช่วงเหลือของตี๋ตงหมิงและ หวังจิ่นหลิงก็ค้นพบคนที่ทหารช่วยพวกนั้น

ติดตามเบาะแสสืบสวนทีละขั้นตอนในที่สุดก็ค้นหาตัวใต้เท้าฝู่และฮ่องเต้ผู้อยู่เบื้องหลัง ล้างความสงสัยให้ตนและถือโอกาสล้างแค้นเล็กๆน้อยกับใต้เท้าฝู่

แต่ทว่าเพราะทำได้ดีเกินไป ถึงทำให้เสด็จอาเก้าไม่พอใจ เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบทำให้เฟิ่งชิงเฉินไม่มาหาเขาเลย

เสด็จอาเก้ามองไปที่เฟิ่งชิงเฉินเขาไม่เห็นคอสีขาวราวกับหิมะของนางเลย เห็นเพียงหลังดำๆ เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉืนไม่พูดอะไรสักที เสด็จอาเก้าจึงกล่าว

"เฟิ่งชิงเฉิน ข้าถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าไม่มีอะไรจะพูดกับข้าจริงๆใช่มั้ย"

"ตอบท่านอ๋อง เฟิ่งชิงเฉินไม่มีอะไรจะพูดเจ้าค่ะ"เฟิ่งชิงเฉินลอบถอนหายใจแล้วพูดซ้ำ

เสด็จอาเก้าเพียงหวังว่าหากนางมีเรื่องอะไรก็ให้บอกกล่าวกับเขา แต่นางกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เวลานางมีเรื่องอะไรก็จะแก้ไขด้วยตนเอง หากนางแก้ไขไม่ได้จริงๆ ก็จะไปหาผู้อื่น

ชีวิตเราพึ่งพาตนเองดีที่สุด เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าพวกเขาจะเข้าใจหลักเกณฑ์นี้ดีเสียอีก แต่ดูจากสภาพท่านอาเก้าแล้ว นางคิดน้อยไปจริงๆ

เฟิ่งชิงเฉินแอบลอบถอนหายใจ เสด็จอาเก้าปิดเปลือกตาลงเบาๆ พลางพูดอย่างปล่อยวาง

"ในเมื่อไม่มีอะไรจะพูด งั้นข้าพูดเอง คืนเมื่อวานซืนเจ้าอยู่ที่ไหน"

"ที่บ้าน"เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าเสด็จอาเก้าถูกฮ่องเต้ส่งมาเพื่อถามเรื่องใต้เท้าฝู่ อย่างที่คาดไว้จริงๆ

"งั้นเรื่องที่ใต้เท้าฝู่บาดเจ็บเจ้ารู้เรื่องด้วยมั้ย"แทนที่จะบอกว่าถาม เรียกว่าสืบความคงจะดีกว่า

"ไม่ทราบ"

เฟิ่งชิงเฉินตอบอย่างเรียบๆ เสด็จอาเก้าก็ไม่บีบบังคับ แต่เพียงพูดต่อว่า

"ใต้เท้าฝู่บาดเจ็บเพราะอาวุธลับของเจ้า อาการของเขาแย่ลง ฮ่องเต้ทรงโกรธเรื่องนี้เป็นอย่างมาก"

"มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?"เฟิ่งชิงเฉินตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง

ในปีนั้นการฝึกอบรมการต่อต้านการสืบสวนคดีอาชญากรรมสร้างความประทับใจอย่างลึกซึ้งให้กับเฟิ่งชิงเฉินเมื่อเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ เฟิ่งชิงเฉินสามารถจัดการกับมันได้อย่างง่ายดาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเสด็จอาเก้า แม้ว่าจะมีคนเก่งกาจมาอยู่ต่อหน้า นางก็ทำได้ โดยไม่เปิดเผยพิรุจใดๆ

การไม่แสดงข้อบกพร่องเป็นเรื่องหนึ่ง เสด็จอาเก้าจะเชื่อมั้ยก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เห็นดวงตาเบิกกว้างยิ่งกว่าไข่มุกนั่นทำให้เสด็จอาเก้ายิ้มอย่างเย็นชา

"ใต้เท้าฝู่ถึงกับโดนอาวุธลับของเจ้า ไม่รู้ของเจ้าประโยคเดียวจะให้ข้าเชื่อได้อย่างไร"

เรื่องในเมืองเย่เฉิงเฟิ่งชิงเฉินทำได้ดีมาก ด้วยแรงของหลานจิ่วชิวสามารถสืบหาคนร้ายและด้วยความช่วยเหลือของตี๋ห่าวหมิงและหวังจิ่นหลิง สามารถลากทหรรที่ช่วยเหลือเหล่านั้นออกมา

ติดตามเบาะแสสืบสวนทีละขั้นตอนในที่สุดก็ค้นหาตัวใต้เท้าฝู่และฮ่องเต้ผู้อยู่เบื้องหลัง ล้างความสงสัยให้ตนและถือโอกาสล้างแค้นเล็กๆน้อยกับใต้เท้าฝู่

แต่ทว่าเพราะทำได้ดีเกินไป ถึงทำให้เสด็จอาเก้าไม่พอใจ เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบทำให้เฟิ่งชิงเฉินไม่มาหาเขาเลย

เสด็จอาเก้ามองไปที่เฟิ่งชิงเฉินเขาไม่เห็นคอสีขาวราวกับหิมะของนางเลย เห็นเพียงหลังดำๆ เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉืนไม่พูดอะไรสักที เสด็จอาเก้าจึงกล่าว

"เฟิ่งชิงเฉิน ข้าถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าไม่มีอะไรจะพูดกับข้าจริงๆใช่มั้ย"

"ตอบท่านอ๋อง เฟิ่งชิงเฉินไม่มีอะไรจะพูดเจ้าค่ะ"เฟิ่งชิงเฉินลอบถอนหายใจแล้วพูดซ้ำ

เสด็จอาเก้าเพียงหวังว่าหากนางมีเรื่องอะไรก็ให้บอกกล่าวกับเขา แต่นางกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เวลานางมีเรื่องอะไรก็จะแก้ไขด้วยตนเอง หากนางแก้ไขไม่ได้จริงๆ ก็จะไปหาผู้อื่น

ชีวิตเราพึ่งพาตนเองดีที่สุด เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าพวกเขาจะเข้าใจหลักเกณฑ์นี้ดีเสียอีก แต่ดูจากสภาพท่านอาเก้าแล้ว นางคิดน้อยไปจริงๆ

เฟิ่งชิงเฉินแอบลอบถอนหายใจ เสด็จอาเก้าปิดเปลือกตาลงเบาๆ พลางพูดอย่างปล่อยวาง

"ในเมื่อไม่มีอะไรจะพูด งั้นข้าพูดเอง คืนเมื่อวานซืนเจ้าอยู่ที่ไหน"