นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 911

เฟิ่งชิงเฉิน ชำเลืองมอง ฝู่หลิน ไม่ตอบคำถามของเขา แต่ก้มศีรษะลงเพื่อปรับเข็ม และปรับความเร็วของหยดน้ำยาให้กับฝู่หลิน

หลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จ เฟิ่งชิงเฉิน ก็พูดอย่างเย็นชาว่า: "นายท่านฝู่ข้าช่วยจ้าหรือไหมนั้น เจ้าใช้ตาดูไม่ออกหรือไง ถ้าไม่ใช่เพื่อช่วยเจ้า ทำไมข้าถึงอยู่ที่นี่ เจ้าควรรู้ ว่าถ้าข้าไม่อยากมาก็หาเหตุผลมานับไม่ถ้วนได้”

มันง่ายมากสำหรับหมอที่จะหาเหตุผลที่จะไม่ออกรักษา ฮ่องเต้ต้องกลัวว่าเธอจะแกล้งป่วยหรือเธอจะได้รับบาดเจ็บโดยเจตนาเพื่อที่จะไม่ออกตัวมา จึงได้ส่งเสด็จอาเก้าไปหาเธอ

"ข้าเข้าใจแล้ว" ฝู่หลินแสดงรอยยิ้มซีด แต่คิ้วของเขายืดออก มองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน ซึ่งแสดงรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจ

“เจ้าเข้าใจอะไร” เฟิ่งชิงเฉินเลิกคิ้ว

“ข้ารู้ว่าเจ้าจะช่วยข้าได้” ฝู่หลินกล่าวอย่างหนักแน่น

เฟิ่งชิงเฉิน พยักหน้า: "ข้าจะช่วยชีวิตเจ้า แต่นั่นคือทั้งหมด เจ้าควรเข้าใจอาการบาดเจ็บที่ขาของเจ้า บาดแผลนั้นเน่าลึกและเนื้อเยื่อรอบข้างมีเนื้อตาย การรักษาเป็นเรื่องยากมาก"

เฟิ่งชิงเฉินถอดผ้าพันแผลที่ขาของฝู่หลิน ออกอย่างไร้ความรู้สึก สัมผัสโน่นนี่เป็นครั้งคราว ไม่เหมือนหมอหลวงที่เห็นบาดแผลเน่าของฝู่หลินแล้วก็แสดงอาการตกใจ เบื่อหน่าย ขมวดคิ้ว จากใบหน้าและดวงตาของเฟิ่งชิงเฉิน ฝู่หลิน มองไม่เห็นร่องรอยของการตัดสินบนบาดแผล

ในเวลานี้ ฝู่หลิน ดูเหมือนผู้ป่วยทั่วไป จ้องมองที่ เฟิ่งชิงเฉินอย่างกระวนกระวายใจ รอให้ เฟิ่งชิงเฉิน สรุปผล เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินจ้องมองที่บาดแผลของเขาเป็นเวลานานโดยไม่พูดหรือแสดงออกอะไร ฝู่หลินรู้สึกกังวลจึงถาม เพิ่มเติมว่า: "ขาของข้านั้นต้องรักษายังไง ต้องการยาอะไร แค่บอกข้ามา ข้าจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่กับเจ้าอย่างแน่นอน"

เฟิ่งชิงเฉินหยุดชั่วคราว หยุดตรวจสอบบาดแผล เงยหน้าขึ้นมองฝู่หลิน และตัดสินอย่างเย็นชา: "ข้าไม่ได้บอกว่าขาของเจ้าสามารถรักษาได้ ข้าแค่สามารถช่วยชีวิตเจ้าไว้ได้ ส่วนขาของเจ้า ขอโทษด้วย ไม่สามารถรักษามันไว้ได้"

“อะไรนะ” ฝู่หลินร้องลั่น ม่านตาของเขาขยายออกทันที ดูเหมือนเขากำลังจะฆ่าใครสักคน

เฟิ่งชิงเฉิน ถอยหลังหนึ่งก้าว ถอยไปยังที่ที่ปลอดภัย ไม่สนใจการแสดงออกที่ดุร้ายของ ฝู่หลิน และพูดอีกครั้งว่า: "นายท่านฝู่อย่างที่เจ้าได้ยิน ขาของเจ้าน่าไปแล้ว ข้าเป็นหมอ ไม่ใช่พระเจ้า และข้าไม่สามรถช่วยให้กระดูกมันขึ้นใหม่ สิ่งที่ข้าทำได้ตอนนี้คือช่วยชีวิตเจ้า"

นี่คือคำสัญญาที่เธอให้ไว้ต่อหน้าฮ่องเต้

“ช่วยชีวิตข้าไว้ ชีวิตข้าจะมีประโยชน์อะไรถ้าข้าเสียขาไป” ฝู่หลินกัดริมฝีปากจนเลือดออก มือกำหมัดแน่น เส้นเลือดปูด

ถ้าเขามีมีดอยู่ข้างๆ เขาจะถือมันโดยไม่ลังเล วางไว้รอบคอของเฟิ่งชิงเฉิน และบังคับให้เธอรักษาขาตัวเองไว้ แต่เขาไม่มี ดังนั้นเขาจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากมองไปที่ เฟิ่งชิงเฉิน บอกความยืดมั่นตัวเองให้กับเฟิ่งชิงเฉิน

“นั่นมันเรื่องของเจ้า ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า นายท่านฝู่ ข้าทำได้แค่ช่วยชีวิตเจ้า เจ้ามีเวลาคิดสองชั่วโมง ถ้าเจ้าอยากมีชีวิตรอด ข้าก็จะตัดขาที่บาดเจ็บของเจ้าทิ้ง”

“ไม่ ข้าไม่ยอมรับ นับประสาอะไรกับสองชั่วโมง สองวันสองคืน ข้าก็ไม่ยอมที่จะตัดขา เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าได้ยินข้าไหม ข้าไม่เห็นด้วย ข้าไม่เห็นด้วย "ฝู่หลินหัดผ้าห่มด้วยมือทั้งสองข้าง พยายามยับยั้งเจตนาฆ่าของเขา

กล้ามเนื้อทั่วร่างกายของ ฝู่หลิน แข็งทื่อ แม้ว่าเขาจะไม่ได้เขย่าขวดยาแรง ๆ แต่มันทำให้เลือดไหลย้อนกลับ เฟิ่งชิงเฉิน มองไปที่เลือดสีแดงในหลอดและขมวดคิ้ว