นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 927

......

เมื่อได้ลิ้มรสชาติระหว่างชายหญิงเขาก็เข้าใจถึงความสุขอันแท้จริง แต่ก็ทนมาได้เป็นครึ่งเดือน เสด็จอาเก้ารู้สึกนับถือในตัวเอง

จับมือทั้งสองข้างของเฟิ่งชิงเฉินไว้ เสด็จอาเก้าไม่อนุญาตให้เฟิ่งชิงเฉินถอยกลับไป ระหว่างที่เขาจูบเฟิ่งชิงเฉินอย่างเร่าร้อน มือของเขาก็นำทางมือของเฟิ่งชิงเฉินไปบนร่างกายของเขา

การทำเรื่องแบบนี้แน่นอนว่าทำด้วยกันมันมีรสชาติมากกว่า และเขาก็คิดถึงช่วงเวลาที่เขาเคยใช้ร่วมกับเฟิ่งชิงเฉินในบ่อน้ำพุร้อนตลอดเวลาที่ผ่านมา

“อ่า......” เฟิ่งชิงเฉินยกร่างของเธอขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ ตอบรับการกระทำของเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้ายิ้มอย่างชั่วร้าย คิ้วอันงดงามของเขามีร่องรอยของความชั่วร้ายและความเย่อหยิ่ง ซึ่งต่างไปจากท่าทางที่ดูสงบในยามปกติของเขา

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเบื่อหน่ายและไม่ต้องการคำแนะนำของเสด็จอาเก้า มือทั้งสองข้างของนางเคลื่อนไหวบนร่างกายของเสด็จอาเก้าโดยอิสระไปจนถึงจุดที่ตั้งตระหง่านอยู่บนร่างกาย จากนั้นเฟิ่งชิงเฉินก็ค่อย ๆ เริ่มกำมันจนแน่น

กำแน่นและความอบอุ่นทำให้เสด็จอาเก้าส่งเสียงออกมา มันยังไม่ทันเริ่มต้นขึ้นเลยด้วยซ้ำ เฟิ่งชิงเฉินแค่ใช้มือทั้งสองข้างจับมันไว้เท่านั้นแต่เขากลับมีความรู้สึกที่สุดยอดจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ประคองร่างของตนไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง จากนั้นเสด็จอาเก้าก็ถอดเสื้อผ้าชุดสุดท้ายบนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินออก

“ชิงเฉิน ข้ารอไม่ไหวแล้ว” เสด็จอาเก้าส่งเสียงฮึมออกมา นิ้วของเขาลูบตรงจุดส่วนตัวของเฟิ่งชิงเฉินจากนั้นก็แย่มันเข้าไปเพื่อเพิ่มความชุ่มชื้น เขาไม่สนใจว่ามันจะชื้นพอหรือไม่ เขาใส่มันเข้าไปโดยตรง

“เจ็บ......เบาลงหน่อย” ร่างกายที่แห้งผากถูกสิ่งแปลกปลอมรุกรานอย่างกะทันหันทำให้เฟิ่งชิงเฉินเผชิญหน้ากับความเจ็บปวด มือทั้งสองข้างกำผ้าห่มที่อยู่ด้านข้างไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว นิ้วเท้าสีขาวบีบแน่นเล็กน้อย ใบหน้าแสดงความเจ็บปวด และความเพลิดเพลินไปกับมันไปพร้อมกัน

“ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว ทนหน่อยนะ” เสด็จอาเก้ารู้ว่าเขาใจร้อน ดังนั้นเขาจึงได้แต่ระงับความปรารถนาในใจ ไม่กล้าขยับ โน้มตัวไปจูบริมฝีปากของเฟิ่งชิงเฉินและปลอบโยนโดยไม่ส่งเสียง

ฮู้ว......ฮุ้ว

ภายใต้การปลอบประโลมอย่างอดทนของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินค่อย ๆ ปรับตัวเข้ากลัวสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกาย ร่างกายของนางผ่อนคลายโดยไม่ได้ตั้งใจ ทันทีที่เสด็จอาเก้าสัมผัสถึงมันได้เขาก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ

เขารอต่อไปไม่ไหวแล้ว หากให้เขารอต่อไปเช่นนี้เขาจะต้องระเบิดออกมาเป็นแน่

“อ่า......”

เมื่อความเปียกชื้นเพียงพอ เฟิ่งชิงเฉินก็คุ้นเคยกับการมีอยู่ของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินเพิ่งจะร้องออกมาก็ถูกรักษาด้วยยาซึ่งดีที่สุดจากเสด็จอาเก้าอย่างไม่ต้องสงสัย เสด็จอาเก้าโอบกอดเฟิ่งชิงเฉินไว้และโจมตีนางอย่างต่อเนื่อง......

การกระทบที่รุนแรงครั้งแล้วครั้งเล่าดูเหมือนจะทะลุทะลวงเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินทนไม่ไหว จึงร้องของเสด็จอาเก้าอย่างมีชั้นเชิง “เจ้าช้าลงหน่อย เบาลงด้วย......”

แต่ดวงตาที่มีเสน่ห์และท่าทางที่อ้อนวอนของนางนั้นมีแค่ทำให้อีกฝ่ายครอบงำมากขึ้น การเคลื่อนไหวของเฟิ่งชิงเฉินมีแต่ทำให้เสด็จอาเก้าบ้าคลั่งมากกว่าเดิม

ผมยาวเปียกโชกพันอยู่รอบร่างกายของนางราวกับเป็นพันธนาการ ทำให้ปากของนางแห้ง ประกอบกับการกระแทกอันรุนแรง ทำให้การปะทันกันระหว่างทั้งสองเกิดเสียงดังขึ้น เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าเอวของนางกำลังจะขาด จึงอดไม่ได้ที่จะร้องอ้อนวอนออกมาอีกครั้ง “เจ้าเบาลงหน่อย มันลึกเกินไป”

“เจ้ามิชอบงั้นหรือ?” เสด็จอาเก้าขมวดคิ้วและมองมาที่เฟิ่งชิงเฉินพร้อมกับลดความเร็วลงเล็กน้อย

เขายังไม่ลืมว่าวันมะรืนเฟิ่งชิงเฉินต้องยืนผ้าตัดกว่าสิบชั่วโมง หากทำให้เฟิ่งชิงเฉินบาดเจ็บเช่นนั้นคนที่โชคร้ายอาจต้องเป็นเขา

“ชอบ แต่มันลึกเกินไป ข้าปวดเอว” เฟิ่งชิงเฉินร้องเสียงงอแง เมื่อถูกกระตุ้นนางก็อดไม่ได้ที่จะครางออกมา ทำให้คนที่ได้ยินยิ่งยากได้ยินเสียงของนางเข้าไปอีก......

“เช่นนั้นเปลี่ยนท่า ข้ามั่นใจว่าเจ้าจะมิปวดเอว” ลากผ้านวมมาข้าง ๆ เขาแล้ววางไว้ใต้เอวของเฟิ่งชิงเฉินลง ปล่อยให้ด้านบนของนางยกสูงขึ้น เช่นนั้นทั้งสองคนจะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น และยิ่งทำให้เสด็จอาเก้าเข้าไปในร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินได้ลึกขึ้น

“นี่เจ้าจะทำอะไร” เฟิ่งชิงเฉินเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว ทำได้เพียงปล่อยไปตามความต้องการของเสด็จอาเก้า ในความเป็นจริง เฟิ่งชิงเฉินไร้อำนาจบนเตียงอย่างสิ้นเชิง นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเสด็จอาเก้าตั้งแต่แรกแล้ว

“ข้าได้ยินมาว่าท่านี้มันทำให้ตั้งครรภ์ได้ง่าย” เสด็จอาเก้าอธิบายออกไปอย่างเรียบง่าย ขณะเดียวกันก็ยกขาทั้งสองข้างของเฟิ่งชิงเฉินขึ้นมาพาดบนคอของเขา

“ช่างสบายเหลือเกิน ออกแรงอีกหน่อย......เบาหน่อย ซ้ายหน่อย......” เฟิ่งชิงเฉินหลับตาลงด้วยใบหน้าผ่อนคลาย ออกคำสั่งเป็นครั้งคราว ช่วงแรกเสด็จอาเก้าก็ไม่ได้คิดอะไร แต่หลังจากนั้นเสด็จอาเก้ารู้สึกหดหู่ใจและหยุดมือของเขาอย่างกะทันหัน

“เหตุใดถึงได้หยุด?” เฟิ่งชิงเฉินลืมตาขึ้นและมองไปที่เสด็จอาเก้าด้วยใบหน้าสงสัย

“สบายมากงั้นหรือ?” เสด็จอาเก้าไม่ได้ตอบคำถามของเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขาพลิกตัวและขึ้นมาขี่บนร่างของเฟิ่งชิงเฉิน

อันตราย!

เฟิ่งชิงเฉินกลืนน้ำลายและคิดจะซ่อนตัว แต่เวลานั้นนางก็พบว่านางไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ทำได้เพียงหดคอและพยักหน้า “อืม”

“ยังต้องการมันอีกหรือไม่?” เปลือกตาสั่นไหว ด้วยอารมณ์ที่มึนเมา เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นเหมือนเทวดาที่ถูกเนรเทศลงมาจากสวรรค์ แต่กลับมีท่าทางงดงามสุดจะพรรณนา ซึ่งทำให้เฟิ่งชิงเฉินเสียสติไปชั่วขณะ ลืมตาขึ้นและพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เสด็จอาเก้าเห็นเช่นนั้นก็ทำตัวเหมือนสุนัขจิ้งจอกผู้มีชัย “ข้ารู้อยู่แล้วว่าชิงเฉินเจ้ายังต้องการมันอยู่ วางใจ ข้าจะทำให้เจ้าพอใจอย่างแน่นอน แต่......ข้ารู้สึกมิพอใจเป็นอย่างมาก ข้าปรนนิบัติให้เจ้าถึงเพียงนี้ แต่กลับได้ยินเพียงแค่คำว่าสบาย มิได้ยินเสียงครางของเจ้าสักครั้ง”

“อ่า......” เฟิ่งชิงเฉินถึงกับทำอะไรไม่ถูก

“ชิงเฉิน ข้าชอบฟังเสียงครางของเจ้า ครั้งนี้ข้าจะต้องทำให้เจ้าร้องออกมาให้ได้” เสด็จอาเก้าพูดอย่างชั่วร้าย

“ข้า......” เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะอ้าปากแต่ก็ถูกเสด็จอาเก้าจูบจนพูดออกมาไม่ได้ คำพูดหลังจากนั้นถูกเสด็จอาเก้ากลืนลงคอไปหมดแล้ว

“ข้าผู้นี้มิยอมรับคำปฏิเสธ!”